همشهری آنلاین - زهرا بلندی: در نخستین تندیس، اثر یک مجسمهساز هندی، فردوسی در حالت نشسته، مشغول نوشتن شاهنامه بود که خیلی زود جمع شد.
دومین مجسمه را غلامرضا رحیمزاده ارژنگ ساخت؛ با ژستی پرانرژی و انقلابی ــ اما آن هم نتوانست شکوه فردوسی را آنطور که باید نشون بدهد.
تا اینکه در دهه ۵۰، نوبت به شاهکار ابوالحسن صدیقی رسید. مجسمهای ایستاده، ساخته شده از سنگ کارارای ایتالیا، که فردوسی را با وقار و عظمت
نمایان کرده و در عین حال آن را با هویت و ریشههای اسطورهایاش پیوند میزند.
چهرهای که گویی از دل تاریخ بیرون آمده و همچنان در دل تهران ایستاده است. این مجسمه، با ردی از چهره زال و نگاه سیمرغ، به طرز بینظیری رابطه فردوسی با اساطیر و فرهنگ ایران را به تصویر کشیده است.
مجسمه فردوسی، یکی از شناختهشده ترین نمادهای هنری پایتخت، در طول چند دهه گذشته سه بار تغییر کرده تا به شکلی که امروز میبینیم برسد.
کد خبر 971803
نظر شما