همشهری آنلاین - زهرا بلندی: «رضا بیک» پژوهشگری که در این زمینه پژوهش کرده و با قدیمی‌های محله صحبت کرده است، می‌گوید: «باتوجه به خودکفایی اهالی محله در تولید محصولات کشاورزی و لبنی خودشان مایحتاج زندگی روزانه را تأمین می‌کردند. مصرف برنج مانند امروز نبود، پلو حداکثر ۲بار در سال آن هم به شکل ساده در ترکیب با رشته و بلغور یا دمپختک پخته می‌شد و آبگوشت جزء غذاهای اصلی این محله بود. فصل گرما که می‌آمد بیشتر غذاهای سبک مانند آب دوغ خیار، کاهو سکنجبین و اشکنه به خوراکشان اضافه می‌شد. جالب است که شربت سکنجبین را از ترکیب خرده‌های کله قندی که در خانه می‌شکستند و سرکه خانگی درست می‌کردند.»
خواندنی‌های بیشتر را اینجا دنبال کنید
هر خانه یک تنور داشت و خانم‌های محله اغلب دسته جمعی در خانه یک نفر جمع می‌شدند و نان می‌پختند. بیک می‌گوید: «نان یوخه و نان توتک دو نان معروف این محله بودند. نان یوخه همان کاک امروزی است که از ترکیب شکر، آرد، روغن و تخم مرغ درست می‌شد. نان توتک هم یک نان گرد و کمی ضخیم برای مصرف روزانه بود.»
«فعالیت در حوزه کشاورزی و دامداری بهانه‌ای بود برای اینکه پوششان هم ساده باشد. در این میان بزرگانی مثل خانواده نفر کت و شلوار می‌پوشیدند، بعضی دیگر از بزرگان محل مثل حاج آقا ابوترابی کت بلندی می‌پوشید که در آن موقع به آن لباده می‌گفتند و بیشتر تن بازاریان دیده می‌شد.»
بیک با بیان اینکه بیشتر مردها از پارچه ارمک(پارچه دستبافتی که در استان یزد بافته می‌شود و از جنس نخ پنبه است)، استفاده می کردند، ادامه می‌دهد: «بعضی افراد شلوارهای گشادی داشتند که به آن بند تنبان می‌گفتند که سر کار می‌پوشیدند تا راحت بتوانند کار کنند البته لباس‌های منزلشان با لباس‌های سر کارشان فرق می‌کرد. پوشش خانم‌ها نیز بیشتر چادر و روسری بود.»
نظر شما