به گزارش همشهری آنلاین، در روزگاری سواد، سهم آنچنانی در میان دغدغههای روزانه ساکنان قلعه نداشت، کودکان و نوجوانان این محله پای کلاس اکابر «خانم آغا یا ملاباجی» مینشستند و الف دو زبر اَنُ، دو زیر اِنُ، دو پیش اُن؛ اَن، اِن، اُن و بِ، دوزیر بَنُ دوزیر بِن و دو پیش بُن؛ بَن، بِن، بُن را با صدای بلند میخواندند. در گذشته مکتبخانهها ۲ نوع بود؛ مکتبخانههای خصوصی که در منزل اعیان و اشراف برپا میشد و مکتبخانههای عمومی که برای عوام بود. در مکتبخانههای عمومی در ازای تدریس ملا یا ملاباجی و یاد گرفتن شعر و قرآن، باید پیشکشی تقدیم میکردند. البته این هدایا و حقالزحمه اغلب شامل مایحتاج زندگی و خورد و خوراک بود و بچهها بیشتر مرغ و قند از خانه برای خانم آغا یا ملاباجی میبردند.
نظر شما