همشهری آنلاین- بهنام سلطانی: در بحبوحه انقلاب که ماموران رژیم شاهنشاهی برای سرکوب تظاهرات تقلا میکردند و از شلیک گلوله به سوی مردم ابایی نداشتند، شماری از دانشجویان و پزشکان این بیمارستان علاوه بر حضور در تظاهرات های میدان انقلاب، دانشگاه تهران و بلوار کشاورز، مسئولیت گذاشتن مرهم روی زخم مجروحان را هم بر عهده داشتند و خاطرات شیرینی از آن روزهای به یادماندنی نقل می کنند.
خواندنیهای بیشتر را اینجا دنبال کنید
دکتر عباس ربانی، فوق تخصص جراحی عروق و استاد دانشگاه تهران که بهمن ماه ۵۷ دانشجوی رشته پزشکی در بیمارستان امام خمینی(ره) بوده یکی از همان پزشکان انقلابی است که خاطرات آن روزها را برایمان نقل می کند.
تیراندازی در مراسم تشییع استاد نجاتاللهی
دانشجوی رشته آخر پزشکی بودم و در بیمارستان امام خمینی(ره) دورهام را سپری می کردم که تظاهرات میدان انقلاب و دانشگاه تهران و محدوده اطراف آن اوج گرفت. بیمارستان امام خمینی(ره) که آن روزها با نام هزار تختخوابی یا پهلوی شناخته می شد و بیمارستان شریعتی که نامش داریوش کبیر بود، از نزدیکترین مراکز درمانی به محل درگیریها به شمار می رفتند و کار درمان مجروحان انقلابی در همین دو بیمارستان انجام می شد. تظاهرات از دانشگاه تهران شروع می شد و دامنهاش به امیرآباد و بلوار کشاورز و خیابان ۱۶ آذر و سایر خیابانهای تنگ و باریک هم می رسید. بعد از کشتار ۱۷ شهریور و جمعه خونین، جامعه دچار یک انفجار عظیم شد و مردم عصبانی حاضر نبودند شاه را تحمل کنند.»
دکتر عباس ربانی در مراسم تشییع استاد نجاتاللهی از بیمارستان امام خمینی(ره) هم حضور داشته و می گوید: «یک روز بعد از شهادت دکتر نجاتاللهی، دانشجویان اطراف دانشگاه تهران تحصن کردند و مراسم تشییع از بیمارستان شروع شد. بلافاصله بعد از شروع مراسم، دانشجویان شعار مرگ بر شاه سر دادند و ماموران رژیم هم به سمت آنها تیراندازی کردند. در مراسم تشییع استاد نجات اللهی چند نفر شهید شدند و مجروحان را هم به بیمارستان امام خمینی بردیم تا درمان کنیم. دست آخر پیکر استاد را به بهشت زهرا(س) بردند و بدون حضور مردم به خاک سپردند.»
امدادرسانی به مجروحان با حضور در آمبولانسها
با اوج گرفتن قیام مردمی و افزایش تعداد مجروحان انقلابی، دانشجویان و پزشکان بیمارستان امام خمینی(ره) هم وارد میدان شدند. دکتر ربانی، به همدلی و اتحاد پزشکان بیمارستان برای کمک به مجروحان اشاره می کند و می گوید: «وقتی تعداد مجروحان زیاد شد به اتفاق همکارانم تصمیم گرفتیم کمتر در تظاهرات شرکت کنیم و با آمبولانس بیمارستان به خیابانها برویم تا به داد مجروحان برسیم. از اولین روزهای بهمن ۵۷ با آمبولانس به خیابانهای اطراف دانشگاه می رفتیم و با انتقال مجروحان به داخل آمبولانس، در کمترین زمان ممکن آنها را درمان می کردیم. معمولا آمبولانس را در نزدیکی دانشگاه تهران پارک می کردیم و برای شعار دادن به اطراف دانشکده دامپزشکی که محل تجمع مردم و دانشجویان بود، می رفتیم و علیه شاه شعار می دادیم. در میان مجروحان همه تیپ آدمی پیدا می شد. از کاسب محله گرفته تا دانشجو و حتی سربازان گارد. آن روزها حتی سربازان گارد که به مردم پیوسته بودند را مثل برادر خودمان می دانستیم و اگر در جریان شلوغی ها آسیب می دیدند درمانشان می کردیم.»
در آرشیو تصاویر دوران انقلاب، آمبولانس هایی به چشم می خورند که برای کمک به مجروحان، سر چهارراهها و اطراف دانشگاه تهران مستقر شده اند و این ماموریت بر عهده دکتر عباس ربانی و جمعی از پزشکان بیمارستان امام خمینی بوده است. این پزشک انقلابی می گوید: «معمولا سر هر چهارراه یک آمبولانس مستقر می کردیم و فاصله چهارراههای بلوار کشاورز کم بود. یک بار وقتی ماموران شاه از راه رسیدند، به سمت چهارراه فرار کردم و یک لحظه خودم را در محاصره گاردیها دیدم. همان لحظه یکی از آمبولانس های بیمارستان به چهارراه رسید و متوجه شدم که یک نفر می گوید عباس بیا بالا. راننده آمبولانس کسی نبود جز دکتر باستانحق که بعدها رئیس دانشگاه علوم پزشکی شد و برای هم رفقای خوبی بودیم. علاوه بر درمان مجروحان، از آمبولانس برای فراری دادن دانشجویان و مردم عادی از دست ماموران شاه استفاده می کردیم.»
کمک خیران به مجروحان
بیمارستان امام خمینی(ره) بواسطه نزدیکی به میدان انقلاب و دانشگاه تهران در بطن اتفاقات مهم سال ۵۷ بود و به همین دلیل یک مکان تاریخی به شمار می رود. در آن روزها حتی پای امام(ره) و برخی روحانیون انقلابی هم به این محل باز شد و به همین دلیل بیمارستان امام خمینی(ره) در آن روزهای پرالتهاب بیش از آنکه مرکز درمانی باشد یک پاتوق انقلابی بود.
دکتر ربانی حال و هوای بیمارستان در آن روزها را این گونه توصیف می کند: «مجروحانی که جراحت عمیق داشتند را به بیمارستان منتقل می کردیم و شبها ماموران شاه برای دستگیری آنها می آمدند. یکی از محاسن بیمارستان امام خمینی(ره) این است که درهای ورودی و خروجی زیادی دارد و بیشتر شبها مجروحان را از درهای پشتی فراری می دادیم. یک بار ماموران شاه برای دستگیری یک دانشجو که لیدر معترضان دانشگاه بود به بیمارستان آمدند و ما قلاب گرفتیم تا از دیوار بیمارستان فرار کند. برایم جالب بود که ماموران شاه حتی از دستگیری یک دانشجوی زخمی هم عاجز بودند.»
این پزشک انقلابی به اتحاد و همدلی مردم در روزهای پیروزی انقلاب هم اشاره می کند: «در بهمن ماه که تعداد مجروحان خیلی زیاد شد، محمود مرتضاییفرد که بعدها لقب وزیر شعار را به او دادند به عنوان نماینده آیتالله طالقانی به بیمارستان امام خمینی(ره) می آمد تا از خانواده مجروحان آدرس بگیرد و برای آنها کمک مالی بفرستد. خیلی از مجروحان کارگر بودند و بعد از اعتصاب و بیکاری نانی برای خوردن نداشتند. علاوه بر نماینده آیتالله طالقانی، تعدادی از خیران محلی هر روز به بیمارستان می آمدند تا مایحتاج خانواده های مجروحان را فراهم کنند. کمک های مردمی شامل غذا و دارو و باند و پنبه بود و به حدی زیاد شد که بخشی از آنها را به انبار دانشگاه تهران بردند. مردم در آن سالها برای یکدیگر جان میدادند. راز و پیروزی انقلاب هم وحدت و یگانگی مردم بود. در آن سالها مردم به هر مساله ای فکر می کردند جز خودشان. امروز هم اگر مردم دست به دست هم بدهند به این مملکت هیچ آسیبی وارد نمی شود.»
نظر شما