به گزارش همشهری آنلاین، رئیس تیم پزشکی مرحوم حاج سید علاءالدین میرمحمدصادقی از روزها و لحظاتی می گوید که حاج آقا علاء در بیمارستان بستری بود؛ روزهایی که با وجود بیماری و عوارض حاصل از آن باعث نشد تا حاج آقا ذره ای کجخلقی و ناشکری در کردار و گفتارشان دیده شود.
خواندنیهای بیشتر را اینجا دنبال کنید
دکتر حمید فرنقیزاد می گوید: «در این مدت کوتاهی که افتخار حضور بر بالین ایشان را داشتم علیرغم اینکه وضعیت جسمانی ایشان مساعد نبود، اما از لحظه نخست دیدار، بسیار شیفته این بزرگمرد دوستداشتنی شدم. گویی زیبایی شگرف درون ایشان در سیمای نورانی و چشمان مهربانشان هم تبلور یافته بود. هنگامی که دستشان را میگرفتم واقعا حس عجیب و آرامبخشی را منتقل میکردند. حقیقتا اسوه صبر و مهربانی بودند. لبخند های ایشان در آن شرایط سخت، در حالیکه NG tube داشتند و اکسیژن میگرفتند برای من بهعنوان پزشک معالج بسیار الهامبخش و به نوعی زیبا بود و همیشه احساس خضوع می کردم. بی شک عروج ملکوتی شان ما را در غم و افسوس فقدان آیتی الهی و واسطه فیضی عظیم نشانده است. من بهعنوان رهگذری که خیلی دیر و کوتاه محضر ایشان را درک کردم بسیار دلتنگشان شده ام و لذا با خود می اندیشم فرزندان برومند، خانواده، دوستان و شیفتگان ایشان چه بار سنگینی از غم و حسرت و دلتنگی بر دل دارند.»
در این فرصت کوتاه خدمت، عاشقانه و مشتاقانه سعی کردم با کمک همکاران خوبم در مرکز و مشورت های بسیار اساتید و همکاران، صحیح ترین و بهترین خدمات پزشکی قابل انجام را با تمرکز بر بهبود هر چه بیشتر سلامتی ایشان و دقت و حساسیت بر عدم ایجاد خطرات احتمالی انجام بدهم، آنچه بلد بودم و در توان داشتم بهکار گرفتم تا از نفس گرم و روحبخش و کیمیاگونه ایشان در این زمانه سرد و بیروح و آهنین، خودم و شیفتگان و علاقهمندان ایشان محروم نشوند.چه می شود کرد وقتی عابد همیشه مشتاق دیدار معبود دست در دست او می گذارد. دیگر چه کسی را یارای ایستادن مقابل این دستهاست؟ که «یدالله فوق ایدیهم».
نظر شما