سلاطین پابرهنه فوتبال

یکی باخت به کانادا، دیگری شکست از اسپانیا و سومی هم باخت به فرانسه.

با وجود این، داستان حضور تیم ملی ایران در این مسابقات، به قدر کافی جذاب است. تیمی که تنها دو ماه پس از آغاز به کارش، به جام جهانی فوتبال ساحلی صعود کرد و بدون این‌که کسی بفهمد، روی شن‌های داغ ساحل ریودوژانیرو هنرنمایی می‌کرد.

اردیبهشت امسال، زمانی که تمام تماشاگران فوتبال ایرانی در عطش جام جهانی2006 بودند، یک تیم، بی‌سر و صدا به امارات رفت تا در مسابقات مقدماتی جام جهانی فوتبال ساحلی شرکت کند. در این تیم، بهزاد داداش‌زاده، رضا حسن‌زاده، فرشاد فلاحت‌زاده، محمدرضا مهرانپور و چند بازیکن بازنشستة دیگر بازی می‌کردند.

دست آخر هم با این‌که تیم از ژاپن و بحرین باخت، اما با شکست دادن چین و امارات، به عنوان تیم سوم آسیا برای اولین بار به مسابقات جام جهانی فوتبال ساحلی صعود کرد.

اما پس از این‌که محمد دادکان از ریاست فدراسیون فوتبال کنار رفت، سیاست‌های فدراسیون فوتبال ساحلی هم عوض شد. سیاست استفاده از بازیکنان بازنشسته که حتی توصیة فیفا به کشورهای تازه وارد دنیای فوتبال ساحلی است، جای خودش را به حضور بازیکنان جوان در تیم‌ملی داد.

برای همین، یک سری مسابقات قهرمانی کشور در ایران انجام شد که پس از پایان آن، 40 بازیکن برای اردوی اولیة فوتبال ساحلی ایران انتخاب شدند. فرشاد فلاحت‌زاده و بهزاد‌ داداش‌زاده هم که تا پیش از این، بازیکنان تیم ملی به حساب می‌آمدند، شدند مربی تیم ملی فوتبال ساحلی ایران.

سفر با هفت بازیکن!

اما این، تازه آغاز مشکلات بود. تیم فوتبال ساحلی، پول چندانی برای اردو زدن در شهرهای ساحلی ایران نداشت و در تهران هم هیچ زمینی برای فوتبال ساحلی وجود ندارد.

حتی بحث این‌که چند کامیون ماسه از ساحل دریای جنوب به تهران بیاورند تا در این‌جا زمین بسازند هم به خاطر هزینه‌های بالا جدی گرفته نشد.

تا این‌که بالاخره زمین والیبال ساحلی را پیدا کردند که سایز آن هم خیلی کوچک‌تر از اندازة زمین فوتبال ساحلی بود، اما چاره‌ای جز تمرین در آن نبود. برای همین، هر روز بازیکنان باید تا کیلومتر 10 اتوبان تهران – کرج برای تمرین می‌رفتند.

به هر حال، یکی دو ماهی با این چهل نفر کار کردند تا این‌که بالاخره دوازده نفر نهایی تیم ملی فوتبال ساحلی ایران انتخاب شد.

چند روز پس از انتشار این فهرست، داریوش مصطفوی دبیر موقت فدراسیون فوتبال به کریم مقدم دبیر کمیتة فوتبال ساحلی ایران نامه نوشت که برای کاهش هزینه‌ها لازم نیست دوازده نفر را با خود به برزیل ببرد و دو نفر دیگر را هم خط بزند.

از سوی دیگر، فیفا هم دفترچة قانون‌های مسابقات فوتبال ساحلی را برای ایران فرستاد که در یکی از صفحات آن، از آزمایش دوپینگ هنگام مسابقات جهانی فوتبال ساحلی نوشته بود و حتی نام داروهای غیر مجاز را هم آورده بود.

این اتفاق، تنها ده روز پیش از آغاز مسابقات جام جهانی افتاد و وقت کافی برای آزمایش دوپینگ از بازیکنان تیم نبود. نمونه‌گیری از بازیکنان و فرستادن نمونه‌ها به آزمایشگاه کلن و رسیدن جواب نمونه‌ها به تهران، بیش از دو ماه وقت می‌برد.

از سوی دیگر هم جای هیچ ریسکی نبود و ایران نباید در اولین حضورش در مسابقات جهانی ساحلی، حتی یک بازیکن دوپینگی به همراه می‌برد.

پس چاره‌ای نبود جز اعتماد کردن به بازیکنان. هر 12 بازیکن نهایی تیم ملی به فدراسیون فوتبال دعوت شدند تا اعتراف کنند که در این مدت، دوپینگ کرده‌اند یا نه. البته هیچ یک از آن‌ها چنین اعترافی نکردند و به جای آن، چهار نفر از بازیکنان فقط به استفاده از استامینوفن کدئین و بتامتازون اقرار کردند که در تست دوپینگ، جواب آزمایش را مثبت می‌کند.

این چهار نفر به همین راحتی از فهرست کنار گذاشته شدند و جالب این‌که در بین آن‌ها حامد قربان‌پور، بهترین دروازه‌بان و علی خسروی، بهترین بازیکن مسابقات انتخابی آسیا بودند. با این حساب، ایران دو ستارة اصلی خود را از دست می‌داد.

بماند این‌که مربیان به یکی دیگر از بازیکنان هم شک کردند و او را هم خط زدند تا دست آخر فقط هفت بازیکن باقی بماند. تنها 5 روز به آغاز مسابقات باقی مانده بود و حتی پیدا کردن باقی بازیکنان ساحلی ایران که تعداد زیادی از آن‌ها در روستاهای شمال کشور بازی می‌کردند، ‌بالای پنج روز وقت می‌برد.

نباید از قلم انداخت که در فهرست هفت نفری ایران، تنها یک دروازه‌بان وجود داشت. از بین شش نفر دیگر، چهار نفر باید فیکس در جام جهانی بازی می‌کردند و تنها دو نیمکت‌نشین برای تیم باقی می‌ماند.

در واقع، بار دیگر کمیتة فوتبال، لای منگنه گیر کرده بود و این بار هم با دم دستی‌ترین راه به دنبال حل کردن مشکل رفتند. نام داداش‌زاده و فلاحت‌زاده که مربیان تیم بودند، در فهرست بازیکنان رد شد تا اگر در ریودوژانیرو تیم به مشکلی خورد، این دو نفر بتوانند برای تیم ملی بازی کنند.

با این مشکلات، تیم به برزیل سفر کرد. البته پیش از سفر، هر یک از بازیکنان تیم ساحلی مجبور بودند 50 میلیون تومان سفته در کمیتة فوتبال ساحلی ایران بگذارند. کریم مقدم دبیر کمیته می‌گوید: «این وثیقه را گرفتیم تا اگر کسی دوپینگ کرده بود و به من نگفته بود، نتواند از آخرین خوان بگذرد.» هر چند که گویا در این بین، بحث پناهندگی بازیکنان تیم ساحلی ایران در برزیل هم چندان بی‌تأثیر نبوده!

چهل ساعت پرواز!

فیفا بلیت سفر بازیکنان ایران را برای فدراسیون فوتبال فرستاد. آن‌ها باید از تهران به فرانکفورت می‌رفتند. از فرانکفورت به مونیخ، از مونیخ به سائوپائولو و از سائوپائولو به ریودوژانیرو.

پس به خاطر این‌که تیم ساحلی باید در خاک آلمان از فرانکفورت به مونیخ پرواز می‌کرد، به ویزای آلمان نیاز داشتند. اما سفارت آلمان در ایران فقط سنگ‌اندازی می‌کرد تا این‌که بالاخره پس از چند روز دوندگی، مسیر سفر عوض شد.

تهران – فرانکفورت، فرانکفورت – سائوپائولو. البته با این شرط که بازیکنان ایران پس از پرواز هفت ساعتة تهران – فرانکفورت، باید هفده ساعت در فرودگاه فرانکفورت می‌ماندند تا پس از آن به مدت سیزده ساعت برای رسیدن به سائوپائولو در سفر باشند. پس از آن هم باید چند ساعتی را بین سائوپائولو و ریودو ژانیرو سفر می‌کردند.

عبداللهی، دارا، هاشم‌پور، رضایی‌پور، داداش‌زاده، فلاحت‌زاده، احمدزاده، وجدی و میرزا استواری وقتی پس از یک سفر چهل ساعته به ریودوژانیرو رسیدند، شگفت‌زده شدند.

آن‌ها در اولین تمرین خود در ساحل دریای ریودو‌ژانیرو فهمیدند ماسة آن‌جا به ماسه‌ای که در تهران، دو ماه روی آن تمرین کرده بودند، هیچ شباهتی ندارد.

غیر از این، هوای ریودو ژانیرو در تمام مسابقات بارانی بود که باز هم بازیکنان ایرانی آشنایی زیادی به بازی در آن آب و هوا نداشتند.

با این مشکلات، ایران اولین مسابقة خود را در مقابل کانادا انجام داد. ایران تا سه دقیقه مانده به پایان مسابقه، پنج بر سه از رقیب جلو بود و حتی هفت ثانیه مانده به سوت پایان بازی، شش بر پنج کانادا را شکست داده بود.

اما در ثانیه‌های پایانی، یک اشتباه، بازی را شش بر شش کرد. در سه دقیقة وقت اضافه هم کار به جایی نرسید تا سرنوشت برنده به ضربات پنالتی بکشد.

در پنالتی، احمدزاده بهترین بازیکن ایران، اولین پنالتی را خراب کرد و اولین ضربة کانادا گل شد. پس از این گل، بازیکنان ایران می‌خواستند خودشان را برای ضربات بعدی آماده کنند که تازه فهمیدند قانون عوض شده و پنالتی تک تک زده می‌شود. با این بد شانسی، ایران اولین و راحت‌ترین بازی خود را باخت.

وقتی که کانتونا به هوا پرید

بازی دوم ایران ـ اسپانیا بود. دیداری که به خاطر اخراج یکی از بازیکنان در مسابقه با کانادا، روی نیمکت ایران تنها دو بازیکن ذخیره و یک دروازه‌بان ذخیره نشسته بودند.

چنین چیزی در فوتبال ساحلی که به خاطر سنگینی مسابقه، هر چند دقیقه یک بار بازیکنان تعویض می‌شوند، فاجعه به حساب می‌آید. البته فلاحت‌زاده هم که یکی از ذخیره‌ها بود، به خاطر سن و سال بالا، دیگر نفس بازی نداشت و فقط در زمین راه می‌رفت. با این حساب، اصلا عجیب نبود که ایران یک به شش بازی را به اسپانیا ببازد.

اما در بازی سوم، وضع ایران چندان بد نبود. با این‌که ایران باید با قهرمان پارسال مسابقات بازی می‌کرد و اریک کانتونا روی نیمکت آن‌ها می‌نشست، اما نمایش تیم، برابر فرانسه، کاملا آبرومندانه بود. تیم در وقت اول، سه گل از رقیب خورد، اما در وقت دوم، ایران سه گل زد و در عوض، تنها یک گل خورد.

نهایتا هم در دوازده دقیقة سوم با دو گلی که از فرانسه خورد، بازی را سه به شش باخت. وقتی کانتونا پس از گل ششم به هوا پرید و فریاد زد، همه فهمیدند که ایران نمایش جالبی داشته.

البته در استادیوم 10 هزار نفری ریودو ژانیرو تمام تماشاگران به خاطر کانتونا، فرانسه را تشویق می‌کردند. در مقابل فقط 10 ایرانی برای تیم ملی بوق می‌زدند.

البته فلاحت‌زاده اصلا از نمایش تیم راضی نیست. عبداللهی و دارا در این سه بازی، بسیار ضعیف‌تر از خودشان بودند. رضایی‌پور هم که در مسابقات قهرمانی ایران، بهترین بازیکن تیم به حساب می‌آید، در ریودو ژانیرو حسابی حواسش پرت بوده!

بکوب برای سال بعد

اما این، پایان کار نیست. مسابقات جهانی ساحلی که هر سال انجام می‌شود، سال آینده باز هم در برزیل است.

مسابقات مقدماتی آن هم در چند ماه آینده در بحرین آغاز می‌شود و کمیتة فوتبال ساحلی از حالا به دنبال فرستادن تیم قوی‌تری به این مسابقات است.

 کره‌جنوبی، استرالیا، کویت و چند کشور عربی دیگر می‌خواهند با توپ پر به مسابقات بیایند و ژاپن هم که مثل پارسال مدعی است. بحرین هم که امسال به جمع هشت تیم برتر دنیا صعود کرد، حالا لقب پر افتخارترین تیم قاره را مال خودش کرده.

پس طبیعی است که کمیته فوتبال ساحلی ایران، از حالا به دنبال ساخت چند زمین در جزیره کیش باشد. جزیره‌ای که ماسة آن، شباهت زیادی به ماسة ساحل‌های برزیل دارد.

البته این سرمایه‌گذاری، با پولی که در بحرین برای این ورزش خرج می‌شود، قابل مقایسه نیست. بحرین امسال فقط برای تغییر تابعیت یک برزیلی، صد‌هزار‌دلار خرج کرد تا او در تیم ملی بحرین بازی کند.

به هر حال، مسابقاتی که میانگین گل زده در هر مسابقه‌اش، بالای هشت تا است و مسابقات جهانی آن در 150 کشور، مستقیم پخش می‌شود، جذابیت‌‌های زیادی دارد که فعلا در ایران ناشناخته مانده.