اپستین در یکی از سخنرانی‌هایش در سال ۱۹۶۱ با دنیس بورکیت، جراح ایرلندی آشنا شد و به توصیف او از سرطان جدیدی که در آفریقا مشاهده کرده بود، علاقمند شد.
اپستین موافقت کرد که کار بیوپسی و بررسی آسیب‌شناسی این سرطان را برای بورکیت در لندن انجام دهد.
بورکیت در کشور آفریقایی اوگاندا مستقر بود، سرطان جدیدی را مشاهده بود که معمولاً فک را مبتلا می‌کند- او بعداً متوجه شد که غدد لنفاوی در ناحیه فک منشا این سرطان هستند - سرطانی که منجر به تغییر شکل شدید و مرگ سریع و دردناک به ویژه در کودکان زیر ۱۰ سال می‌شود.
بورکیت در طول همکاری‌اش با اپستین با استفاده از پرواز شبانه شرکت هوایی BOAC Comet از شهر کامپالا به فرودگاه هیترو در لندن نمونه‌هایی از این تومور سرطانی را به اپستین می‌فرستاد و او به همراه ایوان بار، دستیارش در بیمارستان میدل‌سکس، ماه‌های زیادی را صرف مطالعه این سرطان کرد که امروزه «لنفوم بورکیت» نامیده می‌شود.
این دو دانشمند با اعتقاد به اینکه ویروسی باید عامل ایجاد این سرطان باشد، تلاش‌های ناموفق بسیاری هم برای ایجاد مجدد سرطان در آزمایشگاه انجام دادند تا چگونگی ایجاد این سرطان را دریابند و ویروسی را که هم معتقد بودند عامل ایجاد آن است، شناسایی کنند.
حادثه‌ای که به کشف ویروس سرطان‌زا انجامید
با این حال، همه آزمایش‌های آنها شکست خوردند، تا اینکه یک شب پرواز حامل نمونه‌های بافت سرطانی ارسالی از اوگاندا به دلیل مه در لندن در شهر منچستر انگلیس به زمین نشست.
زمانی که نمونه یک روز بعد به بیمارستان میدل‌سکس رسید، تار شده بود که نشان دهنده آلودگی باکتریایی آن بود. اپستین با نگاه دقیق‌تر متوجه شد که این تیرگی در واقع به دلیل جدا شدن سلول‌های تومور بدخیم از بافت باقی‌مانده،احتمالاً به علت تکان خوردن نمونه در حین انتقال است. اپستین از این سلول‌های شناور و جدا شده توانست کشت جداگانه‌ای از سلول‌های سرطانی را رشد دهد که به او امکان بررسی با دقت بیشتر این سرطان را داد. از آنجایی که کل کشت شامل سلول‌های بدخیم بودند، سلول‌ها به طور نامحدود زنده ماندند و در نتیجه کشت کافی از این سرطان به دست آورد و در سال ۱۹۶۴ توانست ویروس ناشناخته‌ای را که حدس می‌زد عامل ایجاد این سرطان باشد، پیدا کند.
با انتشار نتایج کار او در نشریه پزشکی «لنست»- این ویروس جدید که بر اساس نام دو نفر کاشف آن ویروس اپستین-بار (EBV) نامیده شد، نخستین ویروسی شد که سرطان‌زایی آن در انسان‌ها ثابت شده بود.
بررسی‌های بعدی نشان داد که ویروس اپستین بار نه تنها باعث ایجاد لنفوم یا سرطان بافت لنفاوی بورکیت و تب غددی و «بیماری بوسه» (مونونوکلئوز عفونی) می شود، بلکه مسئول ایجاد انواع دیگر سرطان های نادر، مانند سرطان پشت بینی (سرطان نازوفارنکس) در چین و تومورهای سرطانی در بیمارانی که به طور مزمن سطح ایمنی بدنشان پایین است، هم هست. (به عنوان مثال، در بیماران مبتلا به ایدز یا سایر بیماری های سرکوب کننده سیستم ایمنی).
کشف ویروس‌های سرطان‌زای دیگر
تحقیق درباره این ویروس به سرعت زندگی کاری اپستین را فراگرفت. اپستین که صرفاً به شناسایی آن بسنده نکرد و بقیه دوران حرفه‌ای‌اش را صرف تلاش برای ایجاد واکسنی کرد که در برابر این ویروس مصونیت ایجاد کند.
کار او منجر به کشف این موضوع شد که این ویروس می‌تواند از طریق بزاق و مایعات بدنی انتشار یابد.
از آن هنگام به بعد ویروس‌های سرطان‌زای دیگری، از جمله ویروس‌هایی که می‌توانند منجر به سرطان‌های کبد و دهانه رحم شوند، کشف شدند و در سال ۲۰۰۸ واکسنی برای تزریق در نوجوانان عرضه شد که از عفونت با انواعی از ویروس پاپیلومای انسانی (HPV) – عامل زگیل تناسلی- که در ایجاد سرطان دهانه رحم نقش دارد، پیشگیری می‌کند.
منبع: دیلی‌تلگراف
بیشتر بخوانید:
نظر شما