راز مردی که ۲۱۱ روز غذا نخورد

به گزارش همشهری آنلاین، این سوال، سال‌هاست که ذهن محققان ودانشمندان زیادی را به خود مشغول کرده است. آنها با تحقیقات زیاد به این نتیجه رسیده‌اند که بدون آب یا غذا (در حقیقت ویتامینی که از طریق غذا به بدن می‌رسد) ادامه زندگی فقط برای چند روز یا حداکثر یک هفته امکان‌پذیر است. اما اگر آب و ویتامین کافی به بدن برسد تا یک سال هم می‌توان لب به غذا نزد و به زندگی ادامه داد. اما همیشه استثنا هم وجوددارد! مثل افرادی که اسمشان به عنوان رکورددار نخوردن و نیاشامیدن ثبت شده است؛ آدم‌هایی که خلاف این نتیجه‌گیری را ثابت کرده‌اند.

کربوهیدرات‌ها، چربی‌ها و پروتئین‌ها تنها منابع غذایی هستند که بدن آنها را جذب می‌کند بدون آنها سرنوشت آدم‌ها  به مرگ می‌انجامد.  با این حال طاقت انسان در برابر گرسنگی بیشتر است و یک فرد می‌تواند هفته‌ها بدون غذا زنده بماند اما یک فرد تشنه فقط چند روز زنده می‌ماند که آن هم بستگی به میزان دفع آب از بدنش دارد. چون بدون آب، حجم خون در بدن و به دنبال آن فشار خون او، کاهش پیدا می‌کند. خون غلیظ‌تر و چسبناک‌تر شده و در نتیجه گردش آن در بدن سخت‌تر می‌شود. بنابراین قلب بیشتر کار می‌کند تا این شرایط را جبران کند.

با این وصف‌ یک انسان معمولی حتی در هوای خنک هم بدون آب کمتر از یک هفته دوام خواهد آورد. اما هر قانونی استثنا دارد و این استثناها همان افرادی هستند که ادعا می‌کنند سال‌هاست لب به آب و غذا نزده‌اند یا تنها با نوشیدن جرعه‌ای آب در شبانه روز زنده مانده‌اند. به خاطر وفور این ادعا، یک نام خاص هم برای این عده در نظر گرفته شده است. درحقیقت «این ادیا» ادعای بعضی از افراد مبنی بر نیاشامیدن و نخوردن و البته زنده ماندن برای مدت طولانی است!

 این افراد بر این باورند که زندگی کردن از طریق پرانا - یعنی نفس، که به نظر هندوها یکی از نیروهای پنجگانه حیات بخش است- امکان‌پذیر می‌شود و بعضی دیگر هم عقیده دارند که تمام انرژی لازم برای گذران زندگی را می‌توان از نور خورشید گرفت. البته برای این‌گونه ادعاها هنوز هیچ توجیه علمی‌ای وجود ندارد. این وسط عده‌ای می‌گویند که نخوردن و نیاشامیدن برای مدت طولانی از طریق یادگیری تکنیک‌های خاص برای همه افراد امکان‌پذیر است. البته چنین ادعایی در علم پزشکی کاملا رد شده است. اما تاکنون تعداد کمی از افرادی که برای مدت طولانی بدون آب و غذا زنده مانده‌اند حاضر شده‌اند زیر ذره بین پزشکان بروند و روی آنها آزمایش انجام شود. به خاطر همین نظر قطعی‌ای درباره توانایی عجیب آنها وجود ندارد.  

مدعی پرطرفدار

در دهه ۹۰ میلادی جاسموهین استرالیایی یکی از پیشگامان «این ادیا» بود. او ادعا می‌کرد: «من می‌توانم ماه‌ها بدون اینکه چیزی بخورم تنها با یک فنجان چای زنده بمانم. سیستم تغذیه بدن من با شما متفاوت است». اما وقتی‌که خبرنگاران برای گرفتن گزارش به خانه او رفتند با تعجب زیاد دیدند که منزل جاسموهین پر از خوراکی‌های رنگارنگ است. البته او مدعی شد که این خوراکی‌ها متعلق به همسرش است. به هرحال به گفته اطرافیان جاسموهین او دو سال بود که لب به آب وغذا نزده و فقط با نوشیدنی‌هایی مثل قهوه و چای زنده مانده بود.

  در سال ۱۹۹۹مجری یک برنامه محبوب استرالیایی به نام «۶۰ دقیقه»، جاسموهین را ترغیب کرد که اگر می‌تواند تا چند روز مقابل دوربین‌های تلویزیونی هیچ چیزی نخورده او هم این پیشنهاد را پذیرفت و در همان برنامه اعلام کرد که تصمیم گرفته است یک هفته لب به غذا نزند. اما همان روز اول نتوانست دوام بیاورد و توجیهش برای شکستن وعده‌اش این بود که چون اتاقی که برای او در هتل در نظر گرفته‌اند نزدیک خیابان است، سر و صدای اتومبیل‌ها او را عصبی کرده و باعث شده انرژی لازم را از محیط نگیرد.

او به خبرنگاران گفت: «من احتیاج به هوای تازه داشتم چون بیشتر انرژی‌ام را از هوای تازه می‌گیرم. اما اینجا حتی نمی‌توانستم نفس بکشم». اما از آنجایی که چشم خیلی‌ها به این برنامه تلویزیونی بود، این ماجرا برای خانم جاسموهین گران تمام شد و خیلی‌ها با دیده شک به او و حرف‌هایش نگاه کردند. اما مسؤولان برگزاری برنامه برای اینکه تماشاچی‌های خود را از دست ندهند به حرف او گوش کردند و به این ترتیب اتاق او را تغییر دادند و او هم توانست روی قولش بماند؛ یعنی در روز دوم او نه آبی خورد و نه غذایی. روز سوم قرار بر این شد که محل آزمایش را به یک کوهستان منتقل کنند تا جاسموهین بتواند هر چقدر دلش می‌خواهد در آنجا هوای تازه تنفس کند.

این کار هم انجام شد و همچنان در این مدت هیچ غذایی از گلوی جاسمو پایین نرفته بود. وقتی روز چهارم از راه رسید دکتر بریس وینک - نماینده انجمن پزشکی استرالیا در کوینزلند- از او خواست که از ادامه این کار منصرف شود. چون آزمایشاتی که دکتر وینک روی جاسموهین انجام داده بود نشان می‌داد که مردمک چشم او گشاد و لحن صدا و صحبت کردنش آرام‌تر شده؛ طبق این آزمایش‌ها حدود ۱۱ درصد از آب بدن جاسموهین از دست رفته بود و این زن هر لحظه امکان داشت بمیرد.

به این ترتیب ادامه این آزمایش برای اثبات ادعای جاسموهین متوقف شد و دکتر وینک در این باره به خبرنگاران گفت: «به نظر من مسوولان این برنامه تلویزیونی در مقابل ترغیب جاسموهین برای انجام چنین کاری غیر مسؤولانه عمل کردند چون با دادن چنین پیشنهادی، جان این زن را به خطر انداختند». البته جاسمو این وسط مدعی شد که می‌توانسته به حرفی که زده عمل کند و چند روز دیگر هم بدون آب و غذا زنده بماند اما اعضای تیم پزشکی مانع از ادامه فعالیت او شده‌اند. جاسموهین در سال ۲۰۰۰ برنده جایزه نوبل تحقیقات غیرمحتمل شد.

البته او طرفداران زیادی هم پیدا کرد؛ طوری‌که آنها تصمیم گرفتند به تقلید از جاسمو تا مدت‌ها آب و غذا نخورند. اما اتفاق ناگوار این بود که تعدادی از طرفدارانش با این کار جانشان را از دست دادند که درمیان آنها می‌توان به وریتی لین ۳۱ ساله اشاره کرد. جاسموهین در یک مصاحبه خبری گفت که او مسؤول مرگ طرفدارانش نیست و آنهایی که در این راه جان خود را از دست داده‌اند به احتمال زیاد انگیزه کافی برای این کار نداشته‌اند. اما همین ادعا باعث شد که تعداد طرفداران او به مرور کم شود؛ چراکه خیلی‌ها به این نتیجه رسیدند که به احتمال زیاد ریگی درکفش‌های این خانم مدعی! وجود دارد.

کلمات جادویی راز «این ادیا»

خیلی‌ها اولین بار اسم ویلی بروکس را در سال ۱۹۸۰ از برنامه «این باورنکردنی است» شنیدند. به ادعای این مرد آمریکایی او بیش از ۳۰ سال می‌شد که لب به غذا نزده بود. بروکس عقیده داشت که پرهیز از «غذاهای آلوده»، «هوای آلوده»، «محیط‌های پرجمعیت» و «آلودگی‌های شیمیایی» همگی به بدن انسان کمک می‌کنند تا مدت‌های زیادی به غذا و آب احتیاج نداشته باشد. با انتشار این خبرمثل همیشه توجه خبرنگاران به ادعاهای عجیب و غریب بروکس جلب شد و عکاس‌ها همیشه چه در خفا و چه آشکارا او را تعقیب می‌کردند تا بفهمند که بروکس راست می‌گوید یا نه.

تا اینکه در سال ۱۹۸۳ ویلی بروکس با یک نوشیدنی در دست و یک ساندویچ‌ هات داگ در دست دیگرش دیده شد و این آغاز شایعه‌ها درباره او بود. اما او خیلی صریح به خبرنگاران گفت: «من هر چند وقت یک‌بار، این عادت را با خوردن چیزبرگر و نوشابه می‌شکنم. خب وقتی دنیای اطراف من پر از خوراکی‌های رنگارنگ است خوردن آنها گاهی لازم است و من با مصرف آنهادر بدنم تعادل ایجاد می‌کنم» بروکس به شاگردان خود توصیه می‌کند که آنها در قدم اول باید خود را با گرفتن رژیم تنقلات و تمرکز بر کلمات جادوی پنجگانه‌ای که اختراع کرده آماده کنند.

بروکس معتقد است که این کلمات قدرت جادویی دارند و به همین دلیل به شاگردان خود توصیه می‌کند که پیش از گرفتن رژیم غذایی، کلمات او را روزی ۳۰ دقیقه تکرار کنند و بعد غذا بخورند. البته مدت زمان تکرار کلمات جادویی باید از روزی ۳۰ دقیقه به دو ساعت در روز برسد تا این تمرین آنها به نتیجه برسد و قادر به غذا نخوردن در مدت طولانی شوند. اما طرفداران بروکس هم نتوانسته‌اند گرسنگی را برای مدتی طولانی تحمل کنند!

زندگی با آب

هیرا راتان مانیک اهل هندوستان یکی از بهترین نمونه‌هایی است که در پرونده پزشکی او دیدگاه‌های علمی بسیاری ثبت شده است. در ادعاهای هیرا راتان مانیک ثبت شده که او از سال ۱۹۹۵ تنها با انرژی خورشید و آب زندگی کرده است. مانیک سه دوره طولانی در زندگی‌اش از غذا خوردن پرهیز کرده و در هر یک از این سه دوره تحت مراقبت‌های شدید پزشکی بود تا مبادا در ادعایش تقلبی کند. اولین بار او در فاصله سال‌های بین ۱۹۹۵ تا ۱۹۹۶ به مدت ۲۱۱ روز در کلکته هندوستان هیچ غذایی نخورد و فقط با خوردن مقدار کمی آب روزها را سپری می‌کرد.

دردوره اول مانیک ۴۱ کیلوگرم وزن کم کرد. دوره بعدی ۴۱۱ روز بود که در سال‌های ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۱ در احمد آباد هندوستان مانیک تحت نظارت یک تیم ۲۱ نفره متشکل از پزشکان و دانشمندان لب به غذا نزد. یک تیم پزشکی متشکل از پزشکان دانشگاه توماس جفرسون و دانشگاه پنسیلوانیا برای اینکه بتوانند مطالعات بیشتری روی سیستم بدنی مانیک انجام دهند از او خواستند تا در دانشگاه پنسیلوانیا دوره سوم پرهیز غذایی خود را آغاز کند و بدین ترتیب مانیک ۱۳۰ روز دیگر هیچ غذایی نخورد.

البته دکتر اندرو نیوبرگ در پاسخ به خبرنگاران مبنی بر نتیجه آزمایشات روی مانیک چنین آزمایشی را رد کرد و گفت: «مانیک برای اسکن مغزی و مطالعه بر چگونگی تمرکز گرفتن او به این دانشگاه دعوت شد نه چیز دیگری». او عقیده دارد که اگر کسی روزی ۴۵ دقیقه با پای برهنه راه برود، زمین نیروی درون او را تجدید می‌کند. اگرچه این پیرمرد تحت تحقیقات پزشکی فراوانی قرار گرفته اما هنوز توضیح دقیق علمی‌ای برای این عمل او وجود ندارد.

مثل یک معجزه

ترز نئومان در سال ۱۸۹۸ در یک خانواده پرجمعیت و فقیر آلمانی متولد شد. ۲۰ ساله بود که در اثر سانحه‌ای هم بینایی خود را به طور نسبی از دست داد و هم فلج شد و در سال ۱۹۱۹ به کلی نابینا شد. اما  ادعامی‌شود که او در ۲۹ آوریل سال ۱۹۲۳ وقتی که مشغول عبادت بود بینایی خود را دوباره به دست آورد. بعد از آن همه نئومان را به نام یک انسان خاص می‌شناختند. ترز مدعی است که از سال‌های ۱۹۲۲ لب به غذا نزد و فقط آب می‌نوشید و از سال ۱۹۲۶ تا زمان مرگش در سال ۱۹۶۲ از نوشیدن آب هم خودداری کرد.

پزشکان با شنیدن چنین خبری تصمیم گرفتند ترز نئومان را تحت مراقبت پزشکی بگیرند تا از صحت موضوع اطمینان حاصل کنند.  به این ترتیب یک پزشک و چهار پرستار ۲۴ ساعته، تا دو هفته نئومان را تحت نظارت خود داشتند و درکمال ناباوری شاهد بودند که با وجود اینکه نئومان هیچ غذایی در شبانه روز نمی‌خورد از سلامت کامل برخوردار است و به هیچ عنوان بدنش دچار کمبود آب نیست.

اما هیچ توجیه علمی‌ای در مورد نئومان وجود نداشت و داشتن قدرت ماورائی تنها دلیل این توانایی نئومان شناخته شد. سال‌های زندگی او مصادف با حکومت آدولف هیتلر بود و گشتاپو نیروی پلیس مخفی این کشور از ترس اینکه مبادا این زن نزد مردم از محبوبیت و جایگاه والایی برخوردار شود تا لحظه مرگ فعالیت‌های نئومان را کاملا زیر نظر داشتند.

پیرزن هندی یکی دیگر از مدعیان معروف نخوردن آب و غذا در دنیاست

زنده با هوا!

گیری بالا سال ۱۸۶۸ در روستای بیور واقع در بنگلادش متولد شد. او دوران کودکی خود را در کنار یکی از استادان یوگای هندی گذراند و در تمام این سال‌ها با انجام یوگا، راز گرفتن انرژی از کائنات را یادگرفت.   هیچ کس در این سال‌ها از وجود «گیری بالا» خبر نداشت تا اینکه در ۶۸ سالگی خبروجود پیرزنی که ۵۶ سال است نه آب خورده و نه غذا در همه جا پیچید. در تمام این سال‌ها گیری بالا در همان خانه ساده و محقر خود روزگار گذرانده بود تا اینکه با انتشار این خبر به خانه استاندار منطقه دعوت شد.  

مثل همه افرادی که ادعا می‌کنند سال‌هاست نه آبی نوشیده‌اند و نه غذایی خورده‌اند گیری بالا هم تحت آزمایشات پزشکی قرار گرفت تا وضعیت سلامتی‌اش بررسی شود اما در کمال تعجب این پیرزن در سلامت کامل به سر می‌برد.  

گیری بالا درباره داستان زندگی خود به خبرنگاران گفت: «وقتی که بچه بودم علاقه زیادی به خوردن داشتم و اتفاقا خیلی هم شکمو بودم؛ طوری‌که همه من را مسخره می‌کردند» با شنیدن زخم زبان‌های اطرافیان او تصمیم گرفت به همه ثابت کند اگر بخواهد می‌تواند غذا نخورد و از آن روز به بعد لب به غذا نزد.  با آشنایی با معلم یوگای هندی و یادگیری تکنیک‌های یوگا توانست جسم خود را از وابستگی به خوردنی‌ها و آشامیدنی‌ها بی نیاز کند.  

از آن موقع به بعد گیری بالا با تمرین یوگا به افزایش قدرت بدنی‌اش برای گرفتن انرژی از خورشید و هوا پرداخت و هیچ وقت نه غذایی خورد و نه چیزی نوشید.  گیری بالا یکی از آن دسته افرادی بود که هیچ‌وقت کسی به راز نخوردن و نیاشامیدنش پی نبرد و این پیرزن تا آخر عمر یکی از عجایب روزگار بود.