همشهری آنلاین _ مریم قاسمی : لطفأ تا اینجای گزارش را به ذهن بسپارید، چون بهتر است گریزی به قبل از این ماجرا بزنیم و آشنا شویم با حاج «محمدعلی ذاکری» و «پوران یوسفی»، زوج نیکوکار اهل شادآباد تهران، که بانی کارهای خیرند و حرف‌های جالبی درباره ٣٠٠ بچه یتیم تحت پوشش خیریه جوادالائمه(ع) برای ما دارند.
خواندنی‌های بیشتر را اینجا دنبال کنید
وقتی بابا کوچک بود
محمدعلی، مثل اغلب پسربچه‌ها بابایی بود! برای همراه شدن با حاج «داوود ذاکری» در انجام امور روزمره، زمین و زمان را به هم می‌دوخت تا به نتیجه برسد. البته پدرخانواده، بدش نمی‌آمد که این بچه بازیگوش را با خود بیرون ببرد تا هم ام‌البنین، همسرش، نفس راحتی بکشد و هم در این فرصت راه و چاه زندگی را به فرزندش بیاموزد و چه خوب محمدعلی رسم و منش پدر را در کمک به مردم بیچاره و گرفتار آموخت.
ماشین حاج داود؛ آمبولانس محل
شادآباد در قدیم محله‌ای کارگرنشین و محروم بود. تعداد آدم‌های پولدار کم، اما تا دلتان بخواهد فقیر و بیچاره داشت. حاج داوود هم بحمدالله، دستش به دهانش می‌رسید و از مال و منال دنیا چیزی کم نداشت. یکی-دو سال از انقلاب نگذشته بود که یک پیکان خرید انداخت زیر پایش. آن موقع توی محل کسی ماشین نداشت و برای همین اگر برای اهل محل گیر و گرفتاری پیش می‌آمد این پیکان بابا بود که آمبولانس بیمار و زن زائو برای رفتن به بیمارستان می‌شد.
ام‌البنین؛ مادر یک محله بود
اینکه می‌گویند خدا در و تخته را خوب جفت و جور می‌کند واقعا درست است. هرقدر که حاج داوود در کار خیر و کمک به مردم بیچاره سبقت می‌گرفت، مرحوم «ام‌البنین غلامی»، همسرش، انگار چند قدم جلوتر بود. در مناسبت‌ها و اعیاد با پول‌هایی که حاجی برای خرج روزانه روی طاقچه می‌گذاشت، لباس و پوشاک و بسته‌های غذایی می‌خرید و به دست نیازمندان می‌رساند. حاجی که متوجه ماجرا شده بود می‌خندید و می‌گفت: «زن! کار و کاسبی ما رو خراب کردی‌ها. بگذار کمی هم ما ثواب ببریم!» او واقعا برای یک محله مادری بود.
پسر کو ندارد نشان از پدر و مادر!
محمدعلی، همان بچه بازیگوش دیروز، سال‌های طولانی از عمرش را در کنار پدر و مادری گذراند که کمک و دستگیری از محرومان و بیچاره‌ها جزو کارهای روزانه‌شان بود و از آن لذت می‌برد. حالا این داستان دوباره تکرار شده است. حاج «محمدعلی ذاکری» که ۵٠ سال از خدا عمر گرفته با همراهی «پوران یوسفی»، همسرش، که همان روحیه ام‌البنین، مادر شوهرش، را در کمک به محرومان دارد، در کنار رسیدگی به خانواده‌های بی‌بضاعت و بانوان بی‌سرپرست، ٣٠٠ بچه یتیم را تحت حمایت مادی و معنوی قرار داده‌اند.
برکت، فراوانی نعمت و روشنایی
حاج محمدعلی ذاکری، از ١٩سالگی با راه‌اندازی موسسه خیریه جوادالائمه (ع) مسیر زندگی خود و خانواده را ثابت کرده است. عقیده دارد که نان و نمکی که سر سفره پدر و مادرش خورده او را برای امور خیرخواهانه و خدمت به مردم نمک‌گیر کرده. به‌ویژه با آمدن ایتام دختر و پسر به جمع خانواده‌اش، برکت، فراوانی نعمت و روشنایی هر صبح و شام از درودیوار خانه و زندگی می‌بارد. او و همسرش اکنون به‌جز «پویان ذاکری» که جوانی١٩-٢٠ساله است، ١٧٠ دختر و ١٣٠ پسر از ایتام جنوب شهر تهران را سرپرستی و حمایت می‌کنند تا جای خالی پدر را احساس نکنند.
برآورده شدن آرزوها تا پایان اردیبهشت
حالا رسیدیم به‌جایی که قولش را داده بودیم؛ برآوردن آرزوی بچه‌های آسمان: «هر سال در یکی از شب‌های احیا، جشنی با حضور ایتام تحت پوشش خیریه جوادالائمه (ع) برگزار می‌شود که بخش ویژه‌ای دارد. بچه‌ها خواسته‌ها و آرزوهای خود را با نام و فامیل روی کاغذ می‌نویسند و روی میز می‌گذارند. امسال هم تعداد ٦٠ آرزو به دستمان رسیده که انشاء‌الله تا پایان اردیبهشت‌ماه آرزوها برآورده می‌شود. از خرید گوشی‌های اندرویدی، تبلت، دوچرخه، کیف، تا عروسک، کفش پاشنه‌بلند، درمان مادر و سفر به جزیره کیش!»
وقتی از ذاکری می‌پرسم که با این تورم و گرانی، پول اینها چگونه فراهم می‌شود؟ جوابی می‌دهد که در جا خشکم می‌کند : «هیس! همه این آرزوها را فرشته‌ها برآورده می‌کنند.»
کسی دست خالی بیرون نمی‌رود
«سارا برجلو» ۱۱سال می‌شود که با فعالیت‌های خیرخواهانه زوج نیکوکار محله شادآباد آشناست: «چیزی که من به چشم دیده‌ام این بوده که خانواده آقای ذاکری خودشان شروع کننده کارخیرند. از مال، جان، وقت و هرچه که دارند برای کمک به دیگران دریغ نمی‌کنند. تا به حال ندیده‌ام کسی از این خیریه تقاضای کمک کند و اجابت نشده باشد. از تهیه دارو و هزینه درمان تا جهیزیه و هرچیزی که از دستشان برآید.»
بچه‌هایی که به آرزوهای خود رسیدند
«زهرا علیمرادی»، ۴۱ساله، معلم است و از ۲۰ سال پیش با خانم «پوران یوسفی» آشنا شده و به صورت داوطلبانه با خیریه همکاری می‌کند: «جشن آرزوها از پرمخاطب‌ترین برنامه‌هایی است که بچه‌ها آن را دوست دارند و چشم‌انتظارند که این روز برسد. تعدادی از دانش‌آموزان در دوران کرونا گوشی و تبلت نداشتند و از این طریق به آرزویشان رسیدند. این منطقه مردمان نیازمند کم ندارد و خیریه جوادالائمه(ع) دست رد به سینه هیچ کس نمی‌زند.»
نظر شما