به گزارش همشهری آنلاین انسولین به بدن شما کمک می‌کند تا قند را به انرژی تبدیل کند. در افراد مبتلا دیابت تولید یا اثربخشی انسولین دچار اشکال می‌شود. در افراد دچار دیابت نوع یک انسولین به اندازه کافی در بدن ساخته نمی‌شود و در نتیجه فرد باید به طور مرتب در طول روز به خود انسولین تزریق کند یا از پمپ‌های انسولین کاشته‌شده در بدن استفاده کند.
افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ نیز که بیشتر اثربخشی انسولین در بدن کاهش پیدا کرده است که ممکن است به تزریق انسولین خارجی نیاز پیدا کنند. در بیماران دچار دیابت نوع ۲ انسولین معمولا هنگامی تجویز می‌شود که داروهای خوراکی کاهنده قند خون دیگر موثر نباشند. در چنین شرایطی معمولا نخستین اقدام این است که یک تزریق انسولین هنگام خواب با مصرف یک قرص خوراکی کاهنده قند خون ترکیب شود.
در سال‌های اخیر شکل جدیدی از انسولین با نام تجارتی «آفرزا» (Afrezza) هم به بازار آمده است که به شکل استنشاقی و نه تزریقی قابل‌مصرف است، البته این شکل استنشاقی در افرادی که «بیماری مزمن انسدادی تنفسی» (COPD) داشته باشند، توصیه نمی‌شود.
پزشک شما ممکن است برای کنترل حداکثری قند خون ترکیبی از انواع انسولین را برای شما تجویز کند.
نکته مهم این است که هر نوع انسولینی را که مصرف می‌کنید، باید زمان‌بندی دقیق تزریق آن را رعایت کنید و به طور مرتب قند خونتان را اندازه بگیرید تا از «افت قند خون» (هیپوگلیسمی) یا «بالا رفتن قند خون» (هیپرگلیسمی) جلوگیری شود.
انواع انسولین
۱- انسولین ساده یا رگولار: این نوع انسولین ۳۰ دقیقه پس از تزریق زیرپوستی قند خون را پایین می‌آورد و اثر آن برای پنج تا هفت ساعت طول می‌کشد. اوج اثر این انسولین دو ساعت و نیم تا پنج ساعت پس از تزریق است. از نمونه‌های این نوع انسولین می‌توان به «هومولین آر» (Humulin R) و «نوولین آر» (Novolin R) اشاره کرد.
۲- انسولین لیسپرو یا هومالوگ: این نوع انسولین یک ترکیب سریع‌الاثر ساخته‌شده با مهندسی ژنتیکی است که قند خون را ۱۵ دقیقه پس از تزریق زیرپوستی پایین می‌آورد، اثر آن ۳۰ تا ۹۰ دقیقه پس از تزریق به اوج می‌رسد و اثر آن برای سه تا پنج ساعت به طول می‌انجامد. این نوع انسولین ۱۵ دقیقه پیش از صرف وعده غذایی یا ۱۵ دقیقه پس از آن می‌تواند تزریق شود و به این ترتیب بیماران با انعطاف‌پذیری بیشتری می‌توان آن را مصرف کنند (در مقابل انسولین رگولار باید ۳۰ دقیقه پیش از وعده غذایی تزریق شود). البته این نوع انسولین ممکن است به تزریق با دفعات بیشتر نسبت به انسولین رگولار نیاز داشته باشد.
۳- انسولین‌های NPH (مانند هومولین N و نوولین N): این انسولین‌ها متوسط‌الاثر هستند. شروع اثر آنها یک تا چهار ساعت پس از تزریق است، اثرشان در ۴ تا ۱۴ ساعت به اوج خود می‌رسد و حداکثر از ۱۰ تا ۲۴ ساعت اثرشان به طول می‌انجامد (که طولانی‌تر از انسولین رگولار یا هومالوگ است). یک انسولین متوسط‌الاثر دیگر «انسولین لنت» است که امروزه کمتر مصرف می‌شود.
۴- انسولین گلارژین (با نام تجاری لانتوس Lantus): این انسولین طولانی‌اثر است یعنی اثر این نوع انسولین برای ۲۴ ساعت طول می‌کشد و بر خلاف سایر اشکال انسولین بدون اینکه اوج اثر بارز داشته باشد، در تمام طول روز به طور یکسان اثر می‌کند. این خصوصیت ممکن است خطر «افت قند خون» یا «هیپوگلیسمی» را در بیماران کاهش دهد. اثر کاهنده قند خون این انسولین یک و نیم ساعت پس از تزریق زیرپوستی شروع می‌شود.
۵- انسولین دتمیر (با نام تجاری لومیر Levemir): یک انسولین مانند لانتوس یک انسولین طولانی‌اثر است که اثر آن اوج معینی ندارد، بلکه اثربخشی آن به طور ثابت در یک دوره ۵ تا ۲۴ ساعته ادامه دارد. اثر این نوع انسولین چند ساعت پس از تزریق آن شروع می‌شود.
۶- انسولین استنشاقی با نام تجاری «ِآفرزا» که در سال ۲۰۱۵ به تایید سازمان غذا و داروی آمریکا رسید. استفاده این نوع انسولین کوتاه‌اثر برای برخی افراد دیابتی راحت‌تر است و آنها آن را موثرتر یافته‌اند.
نظر شما