گرچه در بازی‌های المپیک در رشته‌های مختلف صحنه‌های زیبایی از ورزش و قدرت ورزشکاران خلق می‌شود، اما کمتر به آنچه که المپیک به خاطر آن آغاز و تداوم پیدا کرده است، توجه می‌شود. گویی پنج حلقه رنگین المپیک رفته‌رفته رنگ می‌بازند و آنچه که به جای صلح و دوستی نمود پیدا می‌کند، زرق و برق و ثروت و حس برتری‌جویی کشورها بر یکدیگر است.
امروزه در المپیک ملاک تنها مدال است و برخلاف شعار زیبای آن، که تجلی روح صلح و دوستی است، همه چیز به کسب مدال به هر قیمتی و حتی تغییر ملیت ختم می‌شود.
اما به‌راستی که این، همه روح ورزش نیست، زیرا رقابت‌های پارالمپیک برخلاف المپیک به خوبی توانست خالق صحنه‌های زیبای ورزشی و روح واقعی المپیک باشد. جایی که هزاران ورزشکار معلول دست در دست هم، با لبخند و دوستی و در عین صلابت با یکدیگر رقابت می‌کنند.
عکس از ایسنا
پارالمپیک پکن نیز مثل سایر پارالمپیک‌های پیشین صحنه خلق و نمایش اراده پولادین معلولانی بود که سعی می‌کردند تا فعل خواستن را به زیباترین شکل ممکن به تصویر بکشند.
تماشاگران حاضر در ورزشگاه‌ها بارها شاهد صحنه‌های زیبایی از تلاش ورزشکاران معلول بودند که می‌خواستند توانایی‌های خود را به بهترین شکل و در مهم‌ترین میدان ورزشی جهان به اثبات برسانند.
دونده‌ها با پاهای مصنوعی خود، که سوژه عکاسان می‌شدند، در مسیر مسابقه بارها و بارها به زمین می‌افتادند و بلند می‌شدند.
یک روزنامه چینی صحنه زیبایی از این تلاش‌ها را به تصویر کشید و نوشت: «گاهی گریه هواداران اجازه تشویق به آنها، نمی‌داد.»
حضور هواداران و تماشاگران بیش از حد انتظار بود، این نشان می‌داد که هواداران تفاوتی بین المپیک و پارالمپیک قائل نیستند.
ویلچررانان در مسیر مسابقه بارها به هم برخورد کردند.
نماینده کانادا در حالی که شانس کسب رتبه سوم و صعود از گروه را داشت، بعد از آنکه متوجه شد حریف نیجریه‌ای او افتاد، به عقب برگشت و حریفش را بلند کرد.
رقابت‌های پارالمپیک بارها شاهد چنین صحنه‌های زیبایی از ورزش بود.
برای بسیاری حتی تماشای رقابت معلولان در رشته‌های مختلف جذاب‌تر و شادتر از قابت‌های المپیک بود.
وزنه‌بردارانی که بدون تکیه بر پاهای خود و فقط به زور بازوی خود وزنه‌های سنگین را به اختیار خود در می‌آوردند و یا دونده‌هایی که بدون اتکا به پاهای خود می‌دویدند، زمین می‌خوردند و دوباره برمی‌خاستند و این بار با اراده‌ای قوی‌تر و تندتر مسیر را طی می‌کردند و نابینایانی که بدون چشم توپ را به زیبایی در دروازه تیم حریف قرار می‌دادند؛ این همه نشان می‌دهد که زندگی فقط با دو پا و یا دو دست و دو چشم ادامه ندارد، بلکه انسان‌ها می‌توانند با توجه به ویژگی‌های جسمی خود، صحنه‌های زیبایی را خلق کنند که گرچه باورنکردنی است، اما واقعی است و حقیقت دارد.
آری، رقابت‌های پارالمپیک در واقع صحنه هنرنمایی ورزشکارانی بود که گاه فراتر از همه ورزشکاران سالم می‌دویدند، پرتاب می‌کردند، گل می‌زدند و در عین حال دست حریف را نیز به گرمی می‌فشردند.
رقابت‌های پارالمپیک برای معلولان نه تنها عرصه‌ای برای نمایش و خلق توانایی‌هاست، بلکه گردهمایی بزرگی از کسانی است که پارالمپیک را بهترین صحنه و آوردگاه برای ابراز توانایی‌ها و شایستگی‌های خود می‌دانند.
