همشهری آنلاین_ زهرا بلندی: در روزهایی که از بی‌تفاوتی برخی شهروندان نسبت به این موضوع آزرده خاطر بود تصمیم گرفت برای حال خوب طبیعت دست به کار شود. گام اول را با تولید کیسه‌های خرید پارچه‌ای و ترغیب خانواده و دوستان به استفاده از این محصولات آغاز کرد و کم‌کم با تولید دیگر محصولات قابل بازیافت و احیای هنرهای اصیل، فعالیت‌هایش را گسترده‌تر کرد. «سمانه هاشم‌زاده» بانوی ۳۳ ساله ساکن محله خانی‌آبادنو است که این روزها همراه خواهرش «سحر هاشم‌زاده» به تولید محصولاتی همچون ساک و کیف‌های پارچه‌ای، دیوارکوب، انواع محصولات مکرومه‌بافی و... می‌پردازد. برای آشنایی بیشتر با خواهرانی که دوست دارند ضمن آموزش این هنرها به دیگر بانوان منطقه، برای اشتغالزایی آنها کمک کنند تا به درآمدی پایدار برسند سراغشان آمده‌ایم.
اینجا هم خانه است و هم‌محل کار. عطر غذای ایرانی از بدو ورود به مشام می‌رسد. انواع گل‌های آپارتمانی زیبا، فضای اتاق را زینت داده و روی هریک از دیوارها یک اثر هنری نصب شده است. صدای قل قل سماور می‌آید و چای تازه دم به راه است. هردو پشت میزی که به آشپزخانه چسبیده، نشسته‌اند و با تمرکز خاصی در حال آماده‌سازی سفارش مشتری‌ها هستند. «سمانه هاشم‌زاده» در حال نقش زدن روی پارچه‌ها و «سحر هاشم‌زاده» پشت چرخ خیاطی مشغول دوخت ودوز است. گفت‌وگوی ما با صحبت‌های خواهر بزرگ‌تر یعنی سمانه که ایده‌پرداز این طرح بوده آغاز می‌شود. او با اشاره به دغدغه‌اش برای سلامت زیست‌محیطی می‌گوید: «همیشه مصرف بیش از حد آب، انداختن زباله روی زمین، استفاده بیش از حد از کیسه‌های پلاستیکی حین خرید، استفاده از ظروف یکبارمصرف در مهمانی‌ها و... ناراحتم می‌کرد. دوران دانشجویی در گروه شهریاران جوان منطقه عضو شدم و نخستین مشارکت جدی در حوزه محیط‌زیست را در این گروه تجربه کردم.» او در ادامه با اشاره به اینکه از کودکی به کارهای هنری علاقه داشته و دوران نوجوانی در کلاس‌های نقاشی و طراحی شرکت کرده است، می‌گوید: «بعد از قبولی در دانشگاه و آغاز تحصیلم در رشته حسابداری، کمی از دنیای هنر فاصله گرفتم و حتی چند سال در حوزه حسابداری مشغول کار شدم. مدتی بعد از ازدواج با تولد فرزندم شرایط کار در بیرون از خانه را نداشتم و خانه‌داری را انتخاب کردم.» این بانوی هنرمند با اشاره به اینکه اواسط سال گذشته با ۲ ساله شدن فرزندش تصمیم می‌گیرد این بار با هدف دوستی با طبیعت، در خانه مشغول کار شود، می‌گوید: «دلم می‌خواست حین نگهداری از فرزندم در ارتقای فرهنگ جامعه برای حفظ محیط‌زیست سهیم باشم و از سوی دیگر در مخارج زندگی کمک حال همسرم شوم. باتوجه به اینکه محیط‌زیست دغدغه همیشگی‌ام بود، ایده تولید ساک‌های پارچه‌ای با استفاده از پارچه‌های الیاف طبیعی به ذهنم رسید و کارم را با شرکت در دوره‌های چاپ مهر و نقاشی روی پارچه آغاز کردم.» وی درباره شیوه کارش می‌گوید: «پارچه‌ها را براساس الگوهای موردنظر آماده کرده و با نقاشی یا مهر روی آنها چاپ می‌زنم. باتوجه به اینکه در مراحل پایانی یعنی دوخت پارچه‌ها کمی مشکل داشتم، به خواهرم درخواست همکاری دادم و او هم با کمال میل پذیرفت و همراهم شد.»
- عکاسی که در دوران کرونا خیاط شد
سحر دوخت یک کیف دوشی را به پایان رسانده و کیف مکرومه‌بافی نیمه‌کاره را در دست گرفته تا گره‌هایش را به سرانجام برساند. وقتی از این عکاس ۲۸ ساله می‌خواهیم درباره دلایل حضورش در کارگاه خانگی خواهرش صحبت کند، می‌گوید: «شیوع ویروس کرونا بهانه‌ای شد تا بعد از سال‌ها فعالیت در حرفه عکاسی، بهترین انتخاب زندگی‌ام را تجربه کنم. مدرک کارشناسی‌ام را در رشته هواشناسی از دانشگاه شهید بهشتی گرفتم، اما خیلی اتفاقی بعد از دیدن یکی از دوستانم وارد حرفه عکاسی شدم. دوره‌های حرفه‌ای مربوط به این رشته و فتوشاپ را گذراندم و از سال ۱۳۹۴ در یک کارگاه عکاسی مشغول کار شدم. از سوی دیگر به خاطر علاقه‌ای که به دوخت لباس برای خودم داشتم، سال گذشته در کلاس‌های خیاطی شرکت کردم و تا حدودی با این هنر هم آشنا شدم.» او با بیان اینکه به دلیل شیوع ویروس کرونا کار او هم تا حدودی تعطیل بوده و بیشتر اوقاتش در خانه سپری می‌شد، می‌گوید: «پیشنهاد خواهرم برای همکاری با او در رشته خیاطی و عکاسی از محصولات آماده شده، به نظرم جالب آمد و از آن پس وظیفه دوخت ودوز و عکاسی از محصولات آماده شده به عهده من قرار گرفت.» او با اشاره به اینکه کارشان با تولید ساک‌های پارچه‌ای شروع شده و با تماشای ویدئوهای آموزشی و شرکت در دوره‌های مکرومه‌بافی، هر روز تنوع کارهایشان بیشتر می‌شود، می‌گوید: «دوخت کیف‌های پارچه‌ای و مکرومه‌بافی، جامدادی، شلف، جعبه، قاب عینک، بشقاب‌های دیوارکوب، جای دستمال کاغذی، کیف و... جزء دیگر تولیداتمان است.»
سحر در ادامه با اشاره به اینکه این روزها بیشتر انرژی‌اش را به کار در این حوزه اختصاص داده، می‌گوید: «احساس آرامشی که طی این چند ماه کار کردن در کنار خواهرم داشته‌ام، هیچ‌وقت تجربه نکرده بودم. تصمیم دارم کار عکاسی را باوجودی که سود بیشتری برایم داشت، کنار بگذارم و همین‌جا بمانم.» او درباره شیوه فروش تولیداتشان می‌گوید: «در حال حاضر فقط به‌صورت آنلاین در صفحات مجازی تولیدات را به فروش می‌رسانیم، اما با مسئولان برگزاری نمایشگاه‌های محلی و حتی برخی نمایشگاه‌های مناطق دیگر هماهنگی‌های لازم را انجام داده‌ایم و بعد از قطع زنجیره کرونا با حضور در چنین فضاهایی قصد داریم علاوه بر معرفی بیشتر تولیداتمان، کارگاه‌های رایگان هم برگزار کنیم.»
- آرزوی اشتغالزایی برای بانوان محله
«اوایل همسرم امید زیادی به پیشرفت این کار نداشت، اما هرچه زمان گذشت، با دیدن استقبال خوب شهروندان، نه تنها بابت کار کردن ما در محیط خانه مشکلی ندارد، بلکه به یکی از بزرگ‌ترین حامیان ما تبدیل شده است.»
«سمانه هاشم‌زاده» با بیان این موضوع می‌گوید: «مهم‌ترین هدف من و سحر راه‌اندازی یک کارگاه، آموزش، توانمندسازی و جذب نیروی کار از بین بانوانی است که در همین منطقه سکونت دارند. این روزها بین دوستان و آشنایان، بانوان زیادی را می‌بینم که دوست دارند دست به کاری جدید بزنند، اما از شرایط لازم بهره‌مند نیستند. ما با ایجاد کارگاه در فضای بزرگ‌تر و مجزا می‌توانیم ضمن آموزش و جذب نیروهای کار جدید، میزان سفارش‌ها را بیشتر کرده و کارمان را هم ارتقا دهیم.»
- حمایت از مواد اولیه ایرانی
«همه محصولات ما به‌صورت دست‌ساز با استفاده از الیاف طبیعی و محصولات ایرانی تولید می‌شود.»
«سحر هاشم‌زاده» با بیان این موضوع و با اشاره به اینکه همه رنگ‌ها، پارچه‌ها و نخ‌های مکرومه‌بافی تولید کشورمان است که از بازار تهران تهیه می‌کنند، می‌گوید: «مکرومه‌بافی هنری اصیل و قدیمی است، اما تفاوت این کار با محصولات قدیمی این است که در گذشته برای این کار از نخ پلی استر استفاده می‌شد، اما اکنون ما با استفاده از نخ پنبه طبیعی گره‌بافی را انجام می‌دهیم.» او با رضایت از این کار یاد کرده و می‌گوید: «دوست دارم چنین هنرهایی بیشتر بین مردم شناخته شود تا هم حال طبیعت خوب باشد و هم روستاییانی که برای تولید این مواد زحمت می‌کشند بهره‌لازم را از کار خود ببرند.» هاشم‌زاده می‌گوید: «تولید کفش‌های تابستانی با استفاده از مکرومه‌بافی، دستبندهای زینتی، رومیزی و... جزء محصولاتی هستند که به‌زودی تولید خواهیم کرد.»
نظر شما