در آرزوی بهره‌برداری از موزه درودی

به کلاس‌های طراحی و نقاشی رفتم. پس از اتمام دوره تحصیل در مدرسه به دنبال علاقه‌ام یعنی نقاشی رفتم و وارد دانشکده بوزار پاریس شدم.

تحصیلاتم که تمام شد به تهران آمدم و اردیبهشت 1339 نخستین نمایشگاهم را در تالار فرهنگ برگزار کردم. نقاشی کردن حس خوبی به من منتقل می‌کند و همواره تلاش می‌کنم تا از مفاهیم معنوی الهام بگیرم. به تازگی تابلویی با عنوان «زلالی یک عشق» که در سال 1356 کشیده بودم، توسط شهرداری منطقه 6 در بزرگراه همت نصب شد.

معتقدم اکران عمومی ‌آثار هنرمندان موجب نزدیکی بیشتر آنها با مردم می‌شود. هنرمندان پیشکسوت عرصه‌های مختلف هنری نمی‌توانند چون گذشته کار کنند، اما تجربیات ارزشمندی دارند که می‌تواند راهگشای نسل آینده باشد. فراموش کردن هنرمندان پیشکسوت بیش از هرچیزی باعث رنجش می‌شود.

در این مدت که به دلیل کسالت در منزل استراحت می‌کنم، مدیران شهری تهران و منطقه 6 مدام جویای حالم بودند و این کار همیشه باعث دلگرمی‌ و تقویت روحیه‌ام می‌شود. در یکی از دیدارها مدیران شهری تهران قول دادند موزه‌ای به نام خودم یعنی «ایران درودی» در محله یوسف‌آباد بسازند. این خبر بسیار خوبی بود و قرار است با بهره‌برداری از این موزه آثارم در معرض دید عموم قرار گیرد.