درد بی‌درمان دستفروشی

سروش جنابی / دبیر تحریریه : دردهایی هست که مثل خوره به جان شهر افتاده و سالهاست که درمانی برای آنها پیدا نمی‌شود. دستفروشی هم یکی از آنهاست. بساط‌گستران در شهر بی‌ در و پیکر تهران از هر محله و دیاری به امید لقمه نانی خود را به پایتخت رسانده‌اند تا سهم خود را از پیاده‌روها درست مقابل مغازه‌های میلیاردی بردارند.معاش آنها به این تلاش بسته است و مجبورند روزانه دخل خود را جمع کنند تا روزی دیگر و دخلی دیگر. باد و باران، آفتاب و مهتاب، کرونا و آنفلوانزا برایشان مهم نیست که روزگار اجازه چنین ملاحظات و محاسباتی را به آنها نمی‌دهد.  
در آن سوی پیاده‌روهای پایتخت مدیران و ناظران شهر ایستاده‌اند که سال‌هاست دستفروشی و دستفروشان موضوع بحث‌های پایان‌ناپذیر آنهاست. خواسته یا ناخواسته، عمدی یا سهوی، عالمانه یا عوامانه نتوانسته‌اند به این معضل ریشه‌دار خاتمه دهند. نهادهای دخیل، مانند بسیاری معضلات شهری مشابه، چند گانه‌اند و همین یک مورد انتظار سخن پایانی و خاتمه دادن به غائله را دود هوا می‌کند. یکی جمع‌آوری دستفروشان را در وضعیت اقتصادی فعلی پاک کردن صورت‌ مسئله می‌داند، دومی قدرت اجرایی‌اش را برای حل نهایی مسئله ناکافی می‌داند و منتظر قشون‌کشی علیه این نابسامانی اجتماعی است و سومی در انتظار دستور مقامات بالادستی و صدور دستورالعمل‌های جدید این پا و آن پا می‌کند و الی آخر.  
حالا به این معرکه‌ای که سال‌هاست در خیابان‌های شهر برپاست، بیماری همه‌گیری به نام کرونا اضافه شده و کاسبی دستفروش و مغازه‌دار را به یکسان از چند ماه پیش کساد کرده است. اوضاع غیرعادی و بحرانی است و اقتصاد تحریم‌زده با مشکل جدیدی هم پنجه به پنجه شده است. جمع بیکاران پرتعداد شده و امکان ظاهر شدن افراد جدیدی در خیابان‌ها در قامت دستفروش دور از انتظار نیست.  
اکنون در اوضاع و احوالی که پروتکل‌های بهداشتی لازم‌الاجراست و فاصله‌گذاری اجتماعی ضروری، مردم و دستفروشان انتظار دارند که علامت‌گذاری محل کار بساط‌گستران برای رعایت دستورالعمل‌ها و ایجاد فاصله‌های فیزیکی اجرا شود. این درخواست به ظاهر منطقی و بحق است، اما مسئولان شهری این علامتگذاری را رسمیت دادن به دستفروشی، که برابر قوانین شهر غیرمجاز است، قلمداد می‌کنند با این توضیح که وضع فعلی هم ازدحام و امکان شیوع بیماری را بیشتر می‌کند.