* نمی شه صبح که بلند می شی موهاتو قشنگ شونه کنی؟
* نمی شه یه خرده آروم‌تر حرف بزنی، سرم ترکید؟
* نمی شه اینقدر یه کاری که می‌کنی آه و ناله نکنی؟
* می شه هر جا میری رو دسته مبل مردم ننشینی؟
* نمی شه هر جا میری لباستو به چوب رختی آویزان کنی؟
* نمی شه هی نگی کار دارم، کار دارم، مگه چه‌کاره‌ای که اینقدر کار داری؟
* می شه فقط از خودت تعریف نکنی؟
* می شه بگی دیروز فیزیک چند گرفتی؟
* می شه بگی تو یکی بالاخره می‌خوای چه‌کاره بشی؟
* می شه وقتی میری بازار آشغال نخری؟
* می شه یه بار، فقط یه بار، از یه چیزی تعریف کنی، هی ازش بد نگی؟
* می شه هی نگی این‌که چیزی نیس؟
* می شه هر کتابی که می‌خونی نگی شاهکاره؟
* می شه تو که هنر همه‌رو می‌کوبی، بگی هنر خودت چیه؟
* می شه خنده‌های پله‌ای نکنی؟
* می شه وقتی می‌خندی همه بگن می‌خنده؟ نه این‌که یک دسته بگن می‌خنده، یک دسته بگن نه بابا داره گریه می‌کنه.
* می شه هر روز تا مدرسه ندوی؟
* می شه یه کار کوچک هم برای دوستات بکنی؟
* می شه وقتی دروازه‌بانی بلد نیستی توی دروازه نایستی، شصت‌تا گل نخوری؟
* می شه اینقدر هی نگی «ما»؟
* می شه وقتی تلفن می‌کنی حرفاتو اینقدر کش‌ندی؟
* می شه اینقدر برای هر کاری بی‌قراری نکنی؟
* می شه وقتی غذا هنوز خیلی داغه نخوری؟
* می شه بالاخره ما بفهمیم تو چی دوس داری، چی دوس نداری تا همونو برات بپزن؟
* می شه وقتی سلام می‌کنی نصفشو قورت ندی؟ می‌دونم وقتی از خیلی‌ها اینارو بپرسی می گن نمی شه، آسون نیس، مشکله، کار من نیس.می‌دونم که بعضی‌ها همش می‌گن نمی شه.
