درست زمانی که کنراد پلاتز، سوتش را به لب گذاشته بود تا بازی را تمام شده اعلام کند، دنیا پیش چشم لیورپولی‌ها سیاه شد.
هیچ کس فکر نمی‌کرد دقیقه 5+90 دقیقه مرگ لیورپول باشد؛ اما بازیکن 28 ساله و نروژی لیورپول، آنفیلد و بندر را غرق در ماتم کرد. وقتی آن گل شوم به ثبت رسید، هواداران لیورپول زیر لب زمزمه کردند: کاش تو به زمین نمی‌آمدی.
دقیقه 62 که جان آرنه ریسه به جای فابیو اوره‌لیو به زمین آمد، هیچ تماشاگری نسبت به او واکنش منفی نشان نداد. آن موقع کسی دقیقه 5+90 را ندیده بود وگرنه در همان دقیقه 62 اجازه نمی‌دادند رافا بنیتز تصمیم خود را برای تعویض عملی کند.
اولین بازی از چهارگانه نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان اروپا دیشب در ورزشگاه آنفیلدراد بندر لیورپول در نقطه کانونی جزیره برگزار شد. دیداری که برای چلسی اهمیتی فوق‌العاده داشت.
آبی‌های لندن به دیدار حساس شنبه در استمفوردبریج فکر می‌کردند و به همین دلیل نمی‌توانستند ریسک کنند. درست همان حالتی که میهمان بازی امشب (منچستریونایتد) دارد. من‌بو هم نمی‌تواند با تمام توان بازی کند که اگر این کار را بکند بازی شنبه مقابل چلسی را از دست خواهد داد.
شرایط ویژه بازی دیشب، این امکان را برای لیورپول فراهم می‌کرد که بدون گل خورده، گام به بازی برگشت بگذارد. اتفاقی که تا دقیقه 5+90 روی داده بود، اما جان آرنه ریسه در این دقیقه با یک اشتباه مهلک، دروازه تیم خودی را روی ارسال از جناح راست مالودا باز کرد تا نه‌تنها په‌په رینا (دروازه‌بان لیورپول) که تمام ورزشگاه در خاموشی محض فرو برود.
شکل بازی در دقیقه 43 تغییر کرد. زمانی که درک کویت (که در پایان بازی از سوی تماشاگران به‌عنوان بازیکن برتر بازی انتخاب شد) اولین گل بازی را روی سماجت تاثیرگذار خود به ثمر رساند. این گل، لیورپول را با شادی راهی رختکن کرد تا بیش از 42 هزار تماشاگری که در آنفیلد حضور داشتند وقت استراحت بین دو نیمه را با آسودگی پشت سر بگذارند.
داور اتریشی بازی برای آنکه نیمه دوم را در کنترل خود داشته باشد، زحمت زیادی نکشید چون دو تیم علاقه‌ای به ضد‌فوتبال یا نبرد فیزیکی رودررو نشان ندادند و بازی با همان روند ادامه پیدا کرد تا دقیقه 5+90 که ریسه همه رویاهای شیرین مربی اسپانیایی خود را از ریشه نابود کرد.
بنیتز: داور ما را کشت!
رافا بنیتز مرد خویشتنداری بود که در کنفرانس مطبوعاتی، ریسه را قربانی نکرد. اولین جمله او در این جلسه این بود: بازی در نیمه دوم 5 دقیقه وقت تلف شده نداشت و داور با احتساب اشتباه وقت‌های تلف شده حکم مرگ ما را صادر کرد. داور بازی در نیمه اول خطاهای تیم حریف را نادیده گرفت و دو بار هم در طول بازی باید به نفع تیم ما پنالتی اعلام می‌کرد که این کار را نکرد.
او به گل ریسه هم پرداخت: ما تنها چند ثانیه پیش از پذیرفتن گل تساوی موقعیتی ایده‌آل داشتیم که از دست دادیم. اشتباه ما در آن صحنه در محوطه جریمه چلسی به ضرر ما و به سود حریف تمام شد. همان طور که اشتباه ریسه در محوطه جریمه، چلسی را خوشحال و ما را غمگین کرد.
گرانت، لوک خوش‌شانس
با ثبت تساوی یک – یک، امیدهای چلسی فوق‌العاده بالا رفت و به همان اندازه انگیزه‌های لیورپول پایین رفت. آورام گرانت حالا می‌تواند با خیال راحت روی بازی خانگی خود در برابر شیاطین سرخ برنامه‌ریزی کند.
آبی‌های لندن در اولین سال مربیگری گرانت تا نیمه نهایی لیگ قهرمانان بالا آمده‌اند و فاصله‌ای تا فینال ندارند. اگر آنها در زمین خود گلی از لیورپول نخورند، حتی درصورت ناکامی در گل زدن هم به فینال راه پیدا می‌کنند. چلسی حالا تا مرحله‌ای بالا آمده که در زمان مربیگری خوزه مورینیو اصلا به آن نرسیده بود.
چلسی در زمان حضور مورینیو با قرعه‌های بسیار بد در مراحل اولیه حذفی کنار می‌رفت ولی امسال داستان فرق می‌کند. این تیم به شکلی عجیب و غریب در برابر حریفان به موفقیت می‌رسد. فقط در مرحله حذفی، دو بار بازیکنان تیم حریف به کمک آورام گرانت خوش‌شانس آمده‌اند. در استانبول و در بازی رفت مقابل فنرباغچه، دیوید، مهاجم فنرباغچه تنها گل چلسی را به ثمر رساند تا آبی‌های لندن بتوانند شکست 2 بر یک را در خانه (با پیروزی 2 بر صفر) جبران کنند.
در بازی دیشب هم جان آرنه ریسه در دقیقه 62 به زمین آمد تا برتری تیم خود را به نفع گرانت و چلسی از بین ببرد. این گل شاید مانند گل دیوید، در پایان بازی برگشت، حکم مرگ لیورپول را صادر کند. باید تا چهارشنبه هفته آینده منتظر بمانیم و ببینیم تکلیف بازی چه می‌شود.
