ما را ببخش که فراموشت می‌کنیم!

ما هنوز هم به یاد غربت آن روزهای امام‌رضا‌‌‌‌(‌‌‌‌ع) ، به صحن و حرم باشکوهش که می‌رسیم، در جمع دوستداران و مشتاقان زیارتش، به او با عنوان امام غریب سلام می‌کنیم.
این روزها، هم‌زمان با وفات پیامبر اسلام(‌ص) هم به شهادت امام‌حسن مجتبی(‌‌‌‌ع) نزدیک می‌شویم و هم به شهادت امام رضا‌‌‌‌(‌‌‌‌ع).
هر وقت به یاد امام حسن(‌‌‌‌ع) می‌افتم، می‌بینم که او یا در شهری زندگی کرد که پایگاه خلافت پدرش بود (کوفه)، یا در شهری که زادگاهش بود و شهر پدربزرگش (مدینه یا همان مدینه‌النبی‌) و با این همه در همان شهرها و در میان مردمی که او را و پدر و مادرش را و پدر بزرگش را خوب می‌شناختند، سخت غریب بود.
غربت امام حسن‌‌‌‌(‌‌‌‌ع) عجیب است. آن روزها همه بارها اظهار علاقه و محبت رسول خدا‌(ص) را به نوه‌های کوچکش دیده بودند. بارها جایگاه بلند امام حسن‌‌‌‌(‌‌‌‌ع) و امام حسین(‌‌‌‌ع) را از زبان حضرت محمد‌ص شنیده بودند. بارها و بارها این دو نوه را به دوش پیامبر یا لبان پیامبر را در حال بوسیدن آنها دیده بودند.

مردم کوفه و مدینه، بارها سر سفره امام حسن‌‌‌‌(‌‌‌‌ع) نشسته بودند؛ بارها وقتی گره در کارشان افتاده بود، پیش او رفته و از او کمک خواسته بودند. بارها و بارها شباهت عجیب او را به پیامبر خدا‌ص احساس کرده بودند. بارها از بخشش و دست و دل‌بازی او بهره بردند. بارها در برابر صبر و تحمل و خوش‌خلقی امام حسن(‌‌‌‌ع) شگفت‌زده شده بودند، یا از تماشای زیبایی‌اش، زبانشان بند آمده بود.
با این همه، هم در کوفه تنهایش گذاشتنو در برابر دشمن به او خیانت کردند و هم در مدینه. عجب مردمی هستیم. افراد مسن و سالخورده خود بارها امام حسن(‌‌‌‌ع) را بر دوش پیامبر ‌(ص) دیده بودند و جوان‌ترها، به شکل‌های متفاوت ماجرای علاقه و محبت پیامبر خدا به نوه‌اش را از زبان یاران و معاصران پیامبر شنیده بودند و با این همه حتی اجازه نمی‌دادند که پیکر امام حسن‌‌‌‌(‌‌‌‌ع) را برای وداع پیش قبر پیامبر خدا‌ص ببرند.
راستش فقط از آن مردم نباید گله کرد. از خودمان هم باید گله کنیم؛ از
این که چه‌قدر او را می‌شناسیم، چه‌قدر از حرف‌ها و کارهای او خوانده و شنیده‌ایم، چه‌قدر با زیر و بم زندگی دشوار و پرماجرای امام دوم‌مان آشناییم؟ همین امروز هم به خاطر کمی جا توی صفحه خانه فیروزه‌ای هم داشتیم امام حسن‌‌‌‌ع را از یاد می‌بردیم که در آخرین لحظه‌ها، یکی از همکاران خوبمان گفت: «واقعاً که امام حسن‌‌‌‌(‌‌‌‌ع) مظلوم است. حتی اینجا هم امام حسن‌‌‌‌(‌‌‌‌ع) مظلوم است. و باعث شد این چند عبارت را به یاد آن امام عزیز و مظلوم بنویسم.
می‌دانیم که نه با این عبارت و نه حتی با چند و چندین صفحه، نمی‌توان حق امام حسن‌‌‌‌(‌‌‌‌ع) را ادا کرد، ولی عذر تقصیری از پیشگاه آن بزرگ می‌شود خواست