در این آئین موذنان و مناجات خوانانی از سراسر کشور حضور د اشتند و برنامه‌هایی اجرا کردند که درخور توجه بود. مجموعا 80 تن از 27شهرستان و 8روستا در این آئین حضور داشتند.
از این تعداد 35تن مناجات خوان، 27نفر موذن بومی و 2نفر: استاد بهادری و استاد شریف هم به عنوان موذن‌های تهرانی حضور داشتند.
البته به همراه این مهمان‌ها کسانی هم به عنوان مطلع، همراه و بلد اساتید حضور داشتند. چون بیش از نیمی از مهمانان ما بین 50تا80سال سن داشتند.
از سراسر ایران و گاه از روستاهای دور به تهران دعوت شده بودند و نیاز بود که افرادی به عنوان مطلع و همراه آنها را راهنمایی کنند.
در میان مهمانان این آئین، استادی 102 ساله هم از نایین به تهران آمده بود.هوشنگ جاوید دبیر آئین سروش ستایش درباره جای خالی جوان‌ها در این همایش می‌گوید: 51 تن از دعوت شدگان 50تا80ساله بودند، 7تن بین 47تا 50سال سن داشتند و 4تن از موذن‌های زیر 17سال که به آئین دعوت شده بودند، در مراسم ما شرکت داشتند.
هیچ موذنی با فاصله سنی بین 17تا45 سال دعوت نشده بود چون من معتقدم این قشر از موذن‌های ما به شدت تحت تاثیر اذان‌های رادیو تلویزیون و موذنان مصری هستند و حضورشان در آئینی که به معرفی اذان‌ها و نیایش‌های ایران می‌پرداخت، ضرورتی نداشت.
شرکت‌کنندگان در این آئین شاهد اجرای اذان در دستگاه‌های ماهور، شور اصفهان، همایون و حتی د ستگاه نوا از استان چهارمحال و بختیاری بودند.
جاوید می‌گوید:این اجراها و این موذن‌ها مانند گنجینه‌های ارزشمند هستند که به آنها توجه نمی‌کنیم و نهادها و سازما‌ن‌های فرهنگی که وظیفه معرفی چنین گنجینه‌هایی را دارند، بیش از همه کوتاهی کرده‌اند.
البته معاونت صدای جمهوری‌اسلامی ایران توجه خاصی به این آئین نشان داد و در تمام شبکه‌ها به معرفی آن پرداخت.
متاسفانه این گونه برنامه‌ها در کشور ما مثل اتفاق هستند. اتفاقاتی که می‌افتند و بعد هم فراموش می‌شوند.
سال 1384 طرح این آئین، همایش یا جشنواره به مرکز موسیقی وزارت ارشاد ارائه شد اما این طرح را دزدیدند و به بدترین شکل به اجرا درآمد.
اگر همان سال 1384 با همان شیوه‌ای که من پیشنهاد کرده بودم این کار انجام می‌شد، شاید در این دو سال 12استادی که دارفانی را وداع گفته‌اند هم می‌توانستند در همایش حضور داشته باشند یا 4تنی که به علت کهولت سن در این دوره نتوانستیم در خدمتشان باشیم یا حتی خیلی‌های دیگر که به مرور برگزاری همایش می‌توانستیم کشف و معرفی‌شان کنیم.
حدود 45تن از 60تن مهمان این آئین را جاوید از قبل می‌شناخته، او درجریان پژوهش‌هایش با این افراد آشنا شده بود و بقیه را هم همکاران بومی و مطلع در نقاط مختلف ایران معرفی کردند.
تعداد معدودی از آنها نمونه صوتی به دبیرخانه ارسال کردند و پس از اطمینان از اینکه می‌توانند در آئین شرکت داشته باشند از آنها دعوت شد.
در این آئین شرکت‌کنندگان هنرنمایی کردند و کارشان مورد تقدیر قرار گرفت.جاوید درباره اینکه آیا کار این اساتید قضاوت شده یا فقط تقدیر می‌گوید: کاری که ما کردیم تقدیر از برخی از این اساتید در حد امکان بود.
مثلا می‌شد هنرمندی چون شوق علی رئیسی از استان فارس را ندیده گرفت که با 85سال سن حتی همین حالا هم به زبان‌های فارسی، ترکی و قشقایی مناجات خوانده و مناقب‌خوانی و نعت‌خوانی کرده است؟ یا استادمحمدحسین نصیری نسب که 30سال است که ذاکر آستان قدس رضوی است، 70سال دارد و بازنشسته شده ، اما همچنان در خدمت مردم است یا سیدعلی‌اکبر محتشم‌خواه از روستایی در فومن که با 71سال سن با شیوه‌های کهن مناجات و اذان می‌خواند و پسرش را همچنان تربیت کرده که با شیوه اذان و مناجات اجدادی‌اش آشنا شود و هنوز خیلی‌های دیگر هم هستند که باید تقدیر شوند. کسانی که ده‌ها دیوان شعر و مدح در سینه دارند و عمری در خدمت باورهای مذهبی مردمشان بوده‌اند.
جاوید امیدوار است آئین سروش ستایش تلنگری باشد به دستگاه‌های فرهنگی که در تکریم هنرمندان، موذنین و مناجات خوان‌ها و کسانی را که همه عمر خادم اعتقادات مذهبی مردمشان بوده‌اند را فراموش نکنند.
