«مثل اینکه هر سال چند تا کشته میدهد راحت. انگار قبل از اینکه بیایند باید یک برگه رو امضا کنند که اگر مردند خونشون پای خودشان است!» اگر دنبال ورزشهای رزمی باشید و اخبار آن را دنبال کنید، احتمالاً شما هم شبیه این جملات را زیاد شنیدهاید.
تب مسابقات حرفهای رزمی این روزها به شدت اوج گرفته و هر کسی که با پدرومادرش دچار مشکل میشود، بعد از آزمودن خوانندگی، سراغ کلاس MMA میرود. خلاصه كه موج جوگيريها فعلا به سمت اين مسابقهها رفته!
خیلیها هم که بعد از کمی تمرین حس میکنند راکی بالبوآ شدهاند، مام میهن را به قصد مشغول شدن در یکی از لیگهای معتبر جهانی ترک میکنند.
اما خیلی از این ستونهای هیبت فراموش میکنند قبل از ورود به هر عرصهای حداقل یک ساعت وقت برای آن بگذارند و ببینند کلاً چی هست حالا. اگر شما هم در مورد «اینها که میروند تو قفس همدیگر را میزنند»اگر زياد شايعه شنيدهايد یا از فکر رسیدن به کمربند قهرمانی ufc شبها خوابتان نمیبرد، تا پایان این گزارش همراه ما باشید.
گزارشي هشدار دهنده كه به شما توضيح ميدهد همه چيز آنقدر كه به نظر ميآيد جذاب نيست. درست است كه كلاسهاي اين جور ورزشها الان هم مجوز دارند و هم به صورت رسمي فعاليت ميكنند.
اما دليل نميشودكه همينطوري چشم و گوش بسته ساكتان را بزنيد زير بغل و اميدوار باشيد به فايتر شدن .اين گزارش که با کمک مازیار عبدالهیان از همکارانمان در مجله رزمآوران تهيه شده.کلاً از صفر شروع میکنیم مسابقات حرفهای رزمی زمین تا آسمان با آن مسابقات رزمی که ما در بازیهای آسیایی و المپیک میبینیم و در ذهنمان هست، فرق دارد.
برای اینکه به یک تعریف خوب برسیم باید ببینیم اصلاً این مسابقهها چطور متولد شدند. شروع این جریانات برمیگردد به سال ۱۹۹۳.
جایی که کازایوشی ایشی ژاپنی و دانا وایت آمریکایی هر کدام به طور مستقل به این نتیجه رسیدهاند که برای جذابتر شدن مبارزههای رزمی، مبارزان عزیز به کمی آزادی بیشتر نیاز دارند.
این منطق به کمی آزادی بیشتر نیاز داشتن، باعث به وجود آمدن مسابقاتی با نامهای مختلف شد که عموماً از آن با نام MMA- مخفف Mix Martial Art - یعنی هنر رزمی ترکیبی یاد میکنند.
فقط یادتان باشد MMA یک اسم کلی است؛ یعنی نسبت MMA به UFC مثل نسبت فوتبال است به لالیگا. گر چه ممکن است ایده هر دو مشابه به نظر برسد، اما این دو نفر هر کدام مسیر جدایی برای خود طی کردهاند که باعث شد حاصل کارشان شباهت زیادی به هم نداشته باشد.
- قصههای آقای وایت
وایت بعد از اینکه به این جمعبندی رسید آزادی از قیدوبند قوانین دستوپا گیر براي يك كتك كاري بي حساب و كتاب خیلی ضروری است، شرکت UFC (مخفف Ultra Fight Championship یعنی مسابقات قهرمانی ابر رزمی) را تاسیس کرد و این شرکت اقدام به برگزاری مسابقاتی کرد که در آن کلاً قوانین دستوپاگیر بوسیده و به کناری گذاشته شد.
یعنی چی؟ یعنی در این مسابقات دو رزمیکار در هر وزنی که بودند و با هر سبکی که کار کرده بودند، میتوانستند روبهروی همدیگر قرار بگیرند. ميبينيد؟ در همين حد دور همي بدون يك ذره تعقل درباره نتيجه چنين دعوايي! محدودیتهای قانونی هم حداقل بود؛ به طوری که اصابت انواع ضربات مهلک به سروگردن و اجرای فنون خطرناک گلاویزی مسالهای عادی به نظر میآمد.
همین امر میزان مصدومیتها را در سالهای اول UFC به شدت بالا برد. وایت برای اینکه حق مطلب را کاملاً ادا کرده باشد و کم و کسری در کار نباشد، دور رینگ را (که برخلاف رینگ بوکس که مربعی است، هشت ضلعی بود) یک فنس کشید.
از اینجا بود که رینگهای UFC به کیج (یعنی قفس) معروف شد. آن اوایل هیچ رحمی در کار نبود!. دورههای اول تفاوتهای زیادی با مسابقاتی که امروز برگزار میشود داشت و قوانین به مرور بهطور چشمگیری محتاطانه شد.آن زمانها هر فایتر (به معنی مبارز رزمی) از یک سبک خاص استفاده میکرد.
اوايل اين مسابقه پای اسم هر فایتر سبکش را هم مینوشتند. مثلاً کیوکوشین کاراته، بوکس، یا هر سبک دیگر. اما اتفاقی در دورههای اول افتاد که یک انقلاب اساسی در دنیای رزمی ایجاد کرد.
یکی از فایترهای جوجیتسوکار برزیلی به نام گریسی تمام حریفانش را که بعضیهایشان قهرمانان نامداری بودند، با اجرای فنون قفل کردن مفاصل (به قول ژاپنیها کانستسو وازا) و خفه کردن (شیمه وازا) ناک اوت کرد و قهرمان شد.
تداوم این اتفاقات در دوره بعد باعث شد تصور غلطی که مبنی بر برتری سبکهای ضربهای مثل بوکس و تکواندو، بر سبکهای گلاویزی مثل جودو و جوجیتسو وجود داشت، از بین برود و از اینجا بود که فایترهای سبکهای ضربهای به دنبال فنون گلاویزی رفتند و فایترهای فنون گلاویزی به دنبال سبکهای ضربهای.
از آن به بعد دیگر تقریباً تمام کسانی که در UFC شرکت میکنند، از ترکیب فنون این دو دسته سبکها استفاده میکنند تا خدایی نکرده در مقابل حریف لنگ نمانند. کاروبار UFC که گرفت بقیه هم به این نتیجه رسیدند شرکت خودشان را بزنند و لیگ خودشان را راهاندازی کنند.
در نتیجه هر روز یک شرکت جدید از یک گوشه دنیا سردرمیآورد و سعی میکرد با جذب فایترها در مسابقات خودش درآمدی کسب کند. اما شرکت UFC با تکیه بر پشتوانه اولین بودن خود گوی سبقت را از رقبا ربود و با خریدن چند شرکت اصلی رقیب به یکهتاز عرصه این نوع مسابقات تبدیل شد.
پیدایش UFC باعث ایجاد دسته جدیدی از هنرهای رزمی شد که همان MMA خودمان بود. اما به دلیل اینکه ظهور MMA غالباً به علت تبلیغات UFC بود، حتی امروز خیلی از رزمیکارها فرق UFC و MMA را نمیدانند.
MMA در واقع به سبکی از مسابقات اطلاق میشود که در آن رزمیکاران با سبکهای مختلف شرکت میکنند و شرکت UFC یکی از برگزارکنندگان (و البته معتبرترین برگزارکننده) آن است.
حالا هر شرکتی برای مسابقات خودش یکسری قوانین و محدودیتها میگذارد که این قوانین بعضاً تفاوتهای زیادی دارد. مثلا در UFC پیروزی یا براساس ناکاوت و تسلیم شدن است، یا تشخیص داوران در پایان مبارزه ولی همهجا اینطور نیست. اما نقطه مشترک تمام آنها تکیه بر روح مبارزهجویی! انسان است.
- ۱ K دلار ندارد
اما سری هم بزنیم به دوستان ژاپنی. گفتیم که آقای کازایوشی ایشی به نتیجهگیری مشابه با آقای وایت رسید اما ایشی گرچه به آزادی بیشتر قوانین معتقد بود و به مبارزه فایترهای سبکهای مختلف علاقه داشت، اما نحوه طراحی مسابقاتش (هیچ شباهتی به همتای آمریکاییاش نداشت.
ایشی برای رسیدن به هدف خود اقدام به تاسیس شرکت K۱ (K حرف اول کوکنگفو، کاراته، کندو و... و عدد یک هم به معنی درجه یک بودن) کرد.
مسابقات K۱ در واقع شباهت زیادی به مسابقات کیک بوکسینگ قبل از آن داشت با این تفاوت که محدودیتهایی برای شدت ضربات و همچنین نقاط ممنوع برای ضربه زدن کمتر شده بود.
این ابتکار با استقبال زیادی مواجه شد و هر ساله مسابقات K۱ جزو پربینندهترین مسابقات بود اما رفتهرفته با گسترش UFC و ابتکاراتی که وایت در مسابقات خود به کار گرفت، آفتاب بخت این شرکت ژاپنی هم غروب کرد؛ به حدی که چند سال پیش این شرکت ورشکست شد.
بعد از آن یک شرکت هنگکنگی امتیاز K۱ را خرید و به برگزاری مسابقات به همان سبک ادامه داد. با تمام این تفاسیر K۱ هنوز جزو معتبرترین مسابقات MMA محسوب میشود و جایزه بزرگ 450هزار دلاری آن دهان خیلی از فایترها را آب میاندازد.
- ایجنتها، ایجنتها و باز هم ایجنتها!
برای اینکه بفهمید نحوه برگزاری مسابقات UFC به عنوان معتبرترین لیگ بین لیگهای MMA چگونه است، باید کلاً پیشفرضتان را از مسابقات رزمی عوض کنید.
این مسابقات بیشتر از اینکه ورزش باشد، یک نوع تجارت است و به جای فدراسیونها این شرکتها و اسپانسرها هستند که تعیین تکلیف میکنند. نحوه برگزاری UFC به این صورت است که مثلاً شرکت UFC میرود از بین تعداد زیادی فایتر بهترینها را انتخاب میکند و با آنها قرارداد میبندد. به چه صورت؟
به این صورت که مثلاً اندرسون سیلوا (از معروفترین فایترهای MMA) یک قرارداد میلیون دلاری با UFC میبندد که بر اساس آن باید چند مبارزه در لیگ انجام دهد.
طبیعی است که در این مدت او اجازه حضور در لیگهای دیگر را ندارد. بعد شرکت UFC میگردد و یک فایتر در حد و اندازههای سیلوا پیدا میکند و بین این دو یک مبارزه ترتیب میدهد.
آن وقت دهها میلیون نفر از طریق اینترنت این بازی را تماشا میکنند (که طبیعتاً باید پول خوبی هم برای آن بپردازند) و دهها هزار نفر هم میآیند به سالن. بعد شرکت UFC میآید یک روز را مشخص میکند مثلا ۲۰ سپتامبر و در این روز چهار فایت پشت سر هم در یک سالن برگزار میکند.
وقتی حق فروش تصویری را کنار پول کلانی که اسپانسرها برای فایترهای معروف میپردازند، بگذارید، متوجه میشوید یک شب مبارزه چقدر برای شرکت و فایترها درآمد دارد.
البته اینطوری هم نیست که UFC هر تازهکاری را راه بدهد. این شرکت معتبرترین شرکت MMA است که رسیدن به آن رویای خیلیهاست.
فایترهای جوان اول باید از لیگهایی که شرکتهای کوچکتر برگزار میکنند شروع کنند اگر آنها درخشیدند و سابقه خوبی برای خودشان جمع کردند، آن وقت ایجنت آنها با شرکتهای بزرگتر وارد مذاکره میشود.
اگر فایتر بتواند نظر مدیران شرکت را جلب کند، آنوقت برای او مثلاً برای ۳ مبارزه قرارداد میبندند. اگر فایتر آن ۳ مسابقه را ببازد، احتمالاً باید UFC را فراموش کند اما اگر ببرد کمکم بین مردم به شهرت میرسد و به شهرت رسیدن همان و باز شدن شیر دلار در جیب فایتر و ایجنت و اسپانسر و... همان.
وقتی یک فایتر به شهرت رسید، طبیعی است که مبارزات او را با فایترهای معروف دیگر ترتیب میدهند و اینگونه است که ستارههای UFC معرفی میشوند. در مورد K۱ اما قضیه فرق دارد. K۱ هر سال بین ۱۶ نفر از فایترهای منتخب که بعضی از آنها در مسابقات منطقهای قهرمان شدند و بعضی دیگر مثلاً در دوره پیش حضور داشتند و... به صورت تک حذفی برگزار میشود.
منبع: همشهري جوان
نظر شما