ناصر خسرو در میان اندیشمندان و ادیبان و شاعران پارسی، ویژگی‌های منحصر به فردی دارد که او را از دیگران ممتاز می‌کند. او که خود روزگاری در دربار شاهان به شغل دبیری اشتغال داشته و در مدح آنان شعر می سروده و ایام خویش را به خوشگذرانی و باده گساری می گذرانده به سبب چالش های فکری دگرگون می شود و از دربار و دیوان می گریزد و راه جدیدی در پیش می گیرد و راهی سفری دراز می‌شود.
در قسمتی از کتاب می خوانیم: شعر برای ناصر خسرو ابزاری است برای بیان عقاید، انتقاد از اوضاع نابسامان اجتماعی و پند و موعظه.
او در اشعارش گاه به فیلسوفان خرده می‌گیرد و آنان را فریفته ی علوم افلاطونی و بر جدایی فلسفه و دین تاکید می‌کند.
ناصر خسرو در برخی قصایدش راجع به جهان و زمین و زمان و ... پرسش‌هایی فلسفی مطرح می‌کند و این سوالات را سوالاتی می‌داند که آدمی نمی‌تواند با فکر خود به پاسخ آنها دست یابد.
وی سپس آدمی را به فراگیری علم از خزانه داران علم الاهی، یعنی پیامبران و امامان، دعوت می‌کند. او کتاب خدا را معدن حکمت می‌داند و حکمت غیر دینی را باطل می‌شمارد.
شناسنامه کتاب:
• نویسنده: مرتضی نادری
• نوبت چاپ: اول1389
• شمارگان: 2000 نسخه
• قیمت: 2100 تومان
• ناشر: انتشارات همشهری
