سه‌شنبه ۲۸ آبان ۱۳۹۲ - ۰۴:۲۸
۰ نفر

به نظر می‌رسد بعضی از معلم‌ها، شاید چون خودشان تحصیل ‌کرده‌اند و سال‌ها سابقه‌ی تدریس دارند، فکر می‌کنند ما دانش‌آموزها چیزی نمی‌فهمیم.

همه چیز را نباید گفت

مثلاًً هیچ‌کدام از معلم‌های من نمی‌دانند که خبرنگار افتخاری هفته‌نامه‌ی دوچرخه‌ام یا یکی دیگر از دوستانم به کلاس زبان می‌رود و سطح زبانش خیلی بالاست یا یکی دیگر از دوستانم چندین‌بار در شنا مقام آورده و دوستان دیگرم در رشته‌های ورزشی والیبال و هندبال و فوتسال فعالیت می‌کنند.

پیش خودم می‌گویم، یعنی این معلم‌ها که این‌قدر حرف از علم و فرهنگ می‌زنند، شده تابه‌حال روزنامه‌ی همشهری بخوانند و بعد دوچرخه بخوانند و بعد اسم من را توی نشریه ببینند و بیایند سر کلاس و به من بگویند: «خانم کاظم‌پور، شما نویسنده‌ای؟» بعد من بگویم: «هنوز مانده تا نویسنده‌ی خوبی بشوم، اما خبرنگار افتخاری نشریه‌ی دوچرخه‌ام.» وای دوچرخه، این‌قدر دوست دارم چنین اتفاقی بیفتد!

یکی از معلم‌هایمان می‌گفت: «از بس برگه تصحیح کردم و نوشتم، دستم درد می‌کند. شماها که دیگر خوش به حالتان شده، نه مشقی دارید و نه برگه تصحیح‌کردنی.» اما من در طول روز خیلی می‌نویسم، تا جایی که دستم درد می‌گیرد و مجبور می‌شوم ننویسم. منظورم از نوشتن، نوشتن برای نشریه نیست فقط، کلاً اتفاق‌های روزمره‌ام را می‌نویسم؛ ناراحتی‌ها و خوشحالی‌هایم را روی کاغذ می نویسم و تاریخ می‌زنم. بعد از مدتی نوشته‌هایم را می‌خوانم و بهشان می‌خندم و این آرامم می‌کند. نوشتن کاری است که خیلی دوستش دارم و به من آرامش می‌دهد.

بعضی از معلم‌ها فکر می‌کنند فقط خودشان مطالعه می‌کنند و ما چهره‌های ادبی، فرهنگی، علمی و دانشمندان و خیلی از آدم‌های خاص دنیا را نمی‌شناسیم و اطلاعاتمان پایین است و توی هیچ رشته‌ و هنری هم فعالیتی نداریم. سر کلاس هی می‌گویند: «یک زحمتی به خودتان بدهید، بروید چهارتا کتاب بخوانید. همه‌ی وقتتان را پای فیلم‌ دیدن و بیرون رفتن صرف نکنید.» اما اصلاً این‌طوری نیست. حالا ما بروز نمی‌دهیم که کتاب می‌خوانیم، دلیل نمی‌شود که کتاب نمی‌خوانیم.

مرضیه کاظم‌پور، ۱۷ ساله

خبرنگار افتخاری از پاکدشت

همشهری، هفته‌نامه‌ی دوچرخه‌ی شماره‌ی ۷۲۱

تصویرگری: عاکف رحمتی از تهران

کد خبر 238795
منبع: همشهری آنلاین

دیدگاه خوانندگان امروز

پر بیننده‌ترین خبر امروز