چرا برخی پستانداران درشت جثه و برخی ریز جثه هستند؟

به گزارش مهر، یک گروه بین المللی از دانشمندان از جمله دکتر آلیستایر ایوانز از دانشگاه موناش استرالیا نظریه جدیدی را مطرح کرده‌اند که تنوع اندازه‌های پستانداران را از "حشره خوار کوتوله" که حدود دو گرم وزن دارد تا نهنگ آلی که 200 تن وزن دارد توضیح می‌دهد.

این پژوهشگران می‌گویند به طور شگفت انگیزی وزن نوزاد نسبت به توده بدن بزرگسال، مهم و کلید مساله جثه است.

دکتر ایوانز از دانشکده علوم زیستی موناش می‌گوید سایز و جثه، تمامی جنبه‌های فیزیولوژی و آناتومی حیوان و نقشی که می‌تواند در اکوسیستم ایفا کند را تحت تاثیر قرار می‌دهد.

در پی انقراض دایناسورها، پستانداران شکوفا شده و اندازه و جثه‌شان به طور چشمگیری افزایش یافت.

این مطالعه حداکثر جثه گروه‌هایی از پستانداران از جمله، نهنگ، فیل، پریمات‌ها و جوندگان را در طول این دوره بررسی کرد تا محدودیت در اندازه و جثه آنها را دریابد.

محققان دریافتند گونه‌هایی که سریع تر بالغ می‌شوند و هر سال نسبت به وزن خود، فرزند بزرگ‌تری تولید می‌کنند، می‌توانند به جثه حداکثری تکامل یابند.

علاوه بر این، آنها احتمالا در نسل‌های کمتری به این اندازه از جثه می‌رسند. این میزان بالای تولید زیستی ضروری است بدون توجه به اینکه آیا والدین، فرزندان کوچک اما زیاد و یا یک فرزند بزرگ در سال به دنیا بیاورند.

دکتر ایوانز می‌گوید نهنگ‌ها نمونه‌های بسیار خوبی برای این نظریه هستند.

نهنگ‌های آبی بزرگ‌ترین حیوانات تکامل یافته هستند، حتی بزرگ‌تر از دایناسورها، و در سریع‌ترین نرخ ثبت شده به این اندازه رسیده‌اند.

به گفته ایوانز علت این موفقیت این است که آنها فرزند بزرگی به دنیا می‌آورند که به سرعت به بلوغ می‌رسد و طی هشت تا 10 سال قدش به 30 متر افزایش می‌یابد.

دکتر جوردن اوکی، از دانشگاه دولتی آریزونا و مجری این تحقیقات می‌گوید از سوی دیگر پریمات‌ها،  نخستی‌ها، در نقطه مقابل این طیف قرار دارند.

پریمات‌ها نرخ تولید مثل پایینی دارند و بسیار کند تکامل یافته‌اند. آنها هرگز از 500 کیلوگرم فراتر نرفته‌اند.

این مطالعه همچنین حداکثر جثه را به نرخ مرگ و میر مرتبط کرده‌اند.

از آنجا که حیوانات بزرگ نسبت به حیوانات کوچک زاد و ولد کمتری دارند، اگر نرخ مرگ و میر دو برابر شود حداکثر جثه آنها 16 برابر کوچک‌تر پیش بینی می‌شود.