برخی این اقدام یوفا را ژستی تبلیغاتی در راه رسیدن میشل پلاتینی، رئیس این سازمان به ریاست فیفا می‌دانند و در مقابل، برخی آن را اقدامی تحسین‌شده می‌دانند تا فوتبال را به میان هواداران در سراسر قاره ببرند. بن اسمیث، روزنامه‌نگار انگلیسی در گزارشی به این موضوع پرداخته است.
«یورو برای تمام اروپا» چیزی بود که میشل پلاتینی، رئیس یوفا درباره این طرح گفت؛ «جشنی بزرگ در سراسر قاره».برخی این طرح را مثالی از بی‌اعتنایی یوفا به هواداران می‌دانند که پشت آن پول و اسپانسرهای تلویزیونی و مالی قرار دارد. دیگران آن را تصمیمی برای کمک به پلاتینی برای جلب حمایت کشورها در راه انتخاب‌شدن او به ریاست فیفا می‌دانند.اما همه بدبینانه به این طرح نگاه نمی‌کنند. اوون هارگریوز، هافبک سابق تیم ملی انگلیس در این‌باره می‌گوید: «ایده واقعا بزرگی است. من متعجبم که چرا قبلا به این فکر نیفتاده بودند».
او به این موضوع اشاره می‌کند: درحالی‌که حدود شش ساعت پرواز لازم است تا بتوان از این سر آمریکا (کشوری که میزبان جام‌جهانی1994 بود) به آن سرش سفر کرد، تمام اروپا را با یک یا دو ساعت پرواز می‌توان زیر پا گذاشت. مارسل وان‌در کران، یک روزنامه‌نگار ورزشی هلندی حتی پا را فراتر می‌نهد؛ «این بهترین چیزی است که برای فوتبال اتفاق افتاده است. فوتبال برای مردم است، برای هواداران. همه می‌خواهیم هواداران بیشتری از کشورهای بیشتر از آن لذت ببرند.» اما هیچ نشانه‌ای از اینکه یوفا به برنامه‌های عظیم برای آینده رسیده باشد وجود ندارد. حقیقت این است که پیشنهاد ترکیه برای میزبانی یورو2020 یک فاجعه بود.
در مقطعی، 10پیشنهاد برای میزبانی این رقابت‌ها مطرح شده بود (ترکیه، هلند، بلژیک، آلمان، اسکاتلند/ ولز/ جمهوری ایرلند، آذربایجان/ گرجستان، صربستان/ کرواسی/ بوسنی، چک/ اسلواکی، رومانی/ بلغارستان و رومانی/ مجارستان) اما وقتی که پلاتینی در ماه مارس حمایتش را از ترکیه اعلام کرد، شرایط دچار تغییر شد. ترکیه نه‌تنها درگیر یک ماجرای تبانی گسترده در فوتبال بود، بلکه برای میزبانی المپیک2020 هم خود را نامزد کرده. این موارد به این معنا بود که نامزدی ترکیه دیگر قابل‌اطمینان نبود. مهلت دریافت پیشنهاد‌های نامزدی تمدید شد اما تصمیم یوفا برای افزایش تیم‌های یورو به 24 تیم، هزینه برگزاری این رقابت‌ها را افزایش داد و در زمانه فشارهای اقتصادی در اروپا، این رقابت‌ها می‌توانست بار زیادی برای هر کشوری باشد.
پلاتینی که گزینه‌های کمی پیش رو داشت، ایده برگزاری تورنمنت در سراسر اروپا را به کمیته اجرایی داد و کمیته بدون رای‌گیری آن را تأیید کرد. حالا مسئله این است که این ایده چطور رشد می‌کند. جزئیات هستند که می‌توانند دردسر ساز باشند.نحوه برگزاری بازی‌ها و شهرهای میزبان باید مشخص شود. قبلا اشاره‌هایی به این شده که احتمالا بازی‌های گروهی در منطقه‌های خاصی از اروپا برگزار می‌شود اما تنها چیز مشخص این است که شهرها باید ابتدای سال2014 مشخص شوند.
برای نمونه انگلیس اگر صعود کند، احتمالا باید در اسپانیا بازی کند. در تئوری، نیو کمپ ورزشگاه بارسلونا، برنابئو ورزشگاه رئال‌مادرید و مستایا در والنسیا میزبان احتمالی بازی‌های انگلیس خواهند بود و هواداران احتمالا از این موضوع خیلی ناراحت نخواهند شد. گزینه دیگر می‌تواند این باشد که انگلیس بازی‌های مرحله گروهی را در پاریس، آمستردام و کاردیف برگزار کند. اما هیچ شکی وجود ندارد که این طرح احساس و شخصیت تورنمنت‌های بین‌المللی را - آنطور که ما می‌شناسیم- به‌صورت بنیادی تغییر خواهد داد. از سال1930، وقتی که اروگوئه میزبان نخستین جام‌جهانی شد، این رقابت‌ها به این صورت در ذهن باقی مانده‌اند که میزبان آنها یک کشور است.هیچ کدام از کنفدراسیون‌های فوتبال در قاره‌های مختلف، میزبانی این رقابت‌ها را به بیشتر از دو کشور نداده‌اند و فیفا هم اعلام کرده است که اجازه تکرار تجربه جام‌جهانی 2002 را که به‌صورت مشترک در ژاپن و کره‌جنوبی برگزار شد نخواهد داد. یک تورنمنت در سراسر قاره، قطعا چیزهای زیادی کم خواهد داشت. یکی از آنها می‌تواند طعمی باشد که کشور میزبان رقابت‌ها به آن می‌دهد؛ مانند چیزی که انتظار می‌رود برزیل در سال2014 به جام‌جهانی بدهد.
مارک پری‌من، سخنگوی گروه هواداران فوتبال در انگلیس درباره برگزاری یورو به این شکل می‌گوید: «چیزی که این تورنمنت را این‌قدر خاص می‌کند، این است که شما برای دو، سه یا چهار هفته بخشی از کشور میزبان می‌شوید. من با این طرح موافقم اما قطعا چیزهایی که از دست می‌دهیم بسیار باارزش‌تر از چیزهایی است که به‌دست می‌آوریم».نکته‌ای که پلاتینی به استناد آن، این طرح را عملی می‌داند، دشواری‌های اقتصادی است که میزبان‌های یورو داشته‌اند. پرتغال در سال2004 تا مرز قهرمانی یورو در خانه‌اش پیش رفت اما آنها هزینه زیادی برای نزدیک‌شدن به قهرمانی کرده بودند. بسیاری از باشگاه‌های بزرگ این کشور برای جبران بدهی‌هایی که به‌خاطر نوسازی ورزشگاه‌های خود به بار آورده بودند، میزان زیادی از سهام خود را فروختند و تخمین زده می‌شود که بنفیکا به‌تنهایی، برای بازسازی ورزشگاهش 161میلیون‌پوند بدهکار شده است. مشروعیت مالی، قطعا یکی از بخش‌های ماجراست اما تنها یک بخش. شاید تعدادی از کشورهای کوچک‌تر این شانس را داشته باشند که به جای تمام تورنمنت، میزبان بخشی از آن باشند اما هیچ شکی نیست که بخش دوست‌داشتنی تورنمنت‌های بزرگ- آنطور که ما می‌شناسیم- از بین خواهد رفت.
واکنش‌ها در اروپا
روزنامه آکشام ترکیه: «پلاتینی، کسی که یورو2020 را به ترکیه قول داده بود، این رقابت‌ها را درسراسر اروپا پراکنده کرده است. تنها کاری که حالا می‌توانیم بکنیم، این است که میزبان نیمه‌نهایی و فینال باشیم». روزنامه لوفیگارو فرانسه: «تصمیم پلاتینی می‌تواند وجهه سیاسی او را در فیفا پیش از نامزدی‌اش برای ریاست بر آن، وقتی که سپ‌بلاتر کنار می‌کشد بیشتر کند».
رونامه اسپرت اکسپرس روسیه: «برگزاری تورنمنت در یک کشور، حس شگفت‌زدگی، حس داشتن یک فستیوال، طعم محلی فوتبال، طبیعت کشور میزبان، معماری آن و ضربان مردم آن را به شما می‌دهد. حالا همه آنها از بین می‌روند».
روزنامه زوددویچه تسایتونگ آلمان: «به‌نظر می‌رسد یوفا بیش از هواداران به فکر ایده خودش است. حالا در یورو2024 چه اتفاقی می‌افتد»؟
سخنگوی فدراسیون فوتبال هلند: «ما مطمئنیم که کشورهای کوچک هم در چنین رویدادی نقش پررنگ‌تری خواهند داشت».
