یکی از معاونین مرکز سلامت محیط و کار وزارت بهداشت از تشدید نظارت‌ها و بازرسی‌ها از اماکن تهیه و توزیع نذورات مساجد، تکایا و حسینیه‌ها در ایام محرم خبر داده بود ولی با این حال چنین نظارتی نه‌تنها کارگر نیفتاد بلکه محسوس هم نبود.
سال‌هاست که جای ظروف ملامین و استیل را در تکایا ظروف یک‌بار مصرف گرفته است تا جمع‌آوری و شست‌وشوی آن برای عزاداران زحمت کمتری داشته باشد. تحقیقات علمی روزبه‌روز برای اثبات مضربودن این ظروف در صورت ریختن نذری‌های داغ شهروندان در آنها استدلال‌ها و مدارک بیشتری رو می‌کند اما انگار راحتی مصرف آن بر باور فاجعه‌باربودن استفاده از این ظروف ارجحیت دارد. مردم فکر می‌کنند همین یک لیوان چای که سر راه می‌نوشندتغییری در سلامت آنها ایجاد نخواهد کرد، غافل از اینکه همین یک‌بار گفتن‌های تکراری زمینه‌ساز روزهای سخت بیماری است.
وزارت بهداشت در سال‌های گذشته نکات بهداشتی را در قالب توصیه به متولیان تکایا و حسینیه‌ها اعلام می‌کرد ولی امسال نخستین سالی بود که قبل از ماه محرم به مسئولان حسینیه‌ها و هیئت‌ها آموزش‌های لازم درباره استفاده‌نکردن از ظروف یک‌بار مصرف پلی‌اتیلنی داده شد و از آنها خواسته شد که برای غذا و نوشیدنی‌های داغ از این ظروف استفاده نکنند.
البته قرار بود که در ایام محرم نیز هر روز با اعزام تیم‌های سیار این توصیه بارها و بارها تکرار و تذکرات لازم داده شود و درصورت لزوم برخورد صورت گیرد. از سوی دیگر هیئت‌های مذهبی جزو اماکن عمومی به‌حساب می‌آیند و براساس دستورالعملی که وزارت بهداشت سال گذشته صادر کرده است این اماکن نیز بایستی برای غذای گرم از ظروف آلومینیومی یا ظروف یک‌بار مصرفی که پایه گیاهی دارند استفاده کنند و در غیر این صورت پس از اخطار‌های قانونی با آنها برخورد قضایی صورت گیرد و پلمب شوند.
مقاومت در برابر مصرف ظروف یک‌بار مصرف سرطان‌زا، چه دلیلی می‌تواند داشته باشد؟ درحالی‌که هیئت‌های مذهبی پیش از شروع‌ماه محرم و به ادعای وزارت بهداشت آموزش چهره‌به‌چهره دیده‌اند، دلیل استفاده‌نکردنشان از ظروف گیاهی چیست؟ آیا بایستی همیشه نظارت و اجباری در کار باشد تا نکته علمی که با سلامت عموم جامعه سرو کار دارد رعایت شود؟ چرا سلامت، دغدغه همه شهروندان نیست؟ فرهنگسازی در این زمینه وظیفه کیست؟
