درست است که فارسی حرف می‌زنند اما چون انگلیسی و آمریکایی فکر می‌کنند هرچند در ظاهر، شعار آزادی بیان آنها گوش فلک را کر می‌کند اما در عمل و در بسیاری از رویدادها ازجمله همین اجلاس اخیر دست آنها رو می‌شود. صرف‌نظر از رویکرد این رسانه‌ها به این موضوع که طبیعی است چه قضاوتی در این‌باره دارند و نباید توقع نابجایی از این رسانه‌هایی که انگلیسی و آمریکایی می‌اندیشند و فارسی حرف می‌زنند داشت اما همین تناقض باعث می‌شود که دم خروس اعمال سیاست‌های انگلیسی و آمریکایی در این رسانه‌ها به‌رغم قسم حضرت عباس حرفه‌ای‌گری آنها در برخی رویدادها مثل اجلاس اخیر تهران بیرون بزند.
شبکه بی‌بی‌سی فارسی که در این زمینه ادعای بیشتر و ید طولایی دارد، همواره سعی می‌کند ویترینی کاملا حرفه‌ای از فضای کار رسانه‌ای خود به نمایش بگذارد و به انواع و اقسام ابزارها از پخش خبر منفی علیه خود تا انعکاس نظرات متفاوت مخاطبان و شعارهای فریبنده و... متوسل می‌شود.
این رسانه که اخیرا با راه‌اندازی برنامه‌ای اختصاصی در نقد خود سعی دارد پرستیژ بی‌طرفی و رعایت ارزش‌های خبری را در چشم مخاطب فرو کند و در بسیاری موارد با انتشار برخی اخبار منفی علیه خود تلاش می‌کند آستانه بالای تحمل خود را تظاهر کند، این‌روزها سخت درگیر ممیزی ارزش‌های خبری بود.
رسانه‌ای که هر رویداد حتی جزئی مرتبط با فارسی‌زبانان از برگزاری نمایشگاه مد لباس در افغانستان تا جزئیات حوادث ایالت بدخشان تاجیکستان را منتشر می‌کند و در برخی موارد بسیاری رویدادهای بین‌المللی مثل مراسم، جشنواره‌ها و نمایشگاه‌های هنری و... را به‌طور مستقیم پخش می‌کند و حتی برنامه‌های عادی خود را به این دلیل قطع می‌کند (مثلا ساعت‌ها به پخش مراسم عروسی نوه ملکه انگلیس و جزئیات چگونگی طراحی لباس عروس می‌پردازد) در روزهای گذشته که بزرگ‌ترین هم‌اندیشی کشورهای جهان بعد از مجمع عمومی سازمان ملل در تهران برگزار شد، به سانسور گسترده اخبار متعدد و متنوع این اجلاس پرداخت و با پخش اخبار کوتاه در این‌باره روی همه مدعیان رعایت اصول حرفه‌ای رسانه‌ها را سفید کرد!
به‌راستی آیا اجلاس تهران به اندازه یک‌دهم عروسی نوه ملکه انگلیس ارزش خبری نداشت؟ چگونه است که اگر بان‌کی‌مون که هیچ، حتی منشی دبیرخانه کمیسیون پناهندگان سازمان ملل متحد در حاشیه نشستی در ماداگاسکار از پرونده هسته‌ای ایران یا زندانیان سیاسی یا... حرفی بزند با تلفن و اسکایپ و... اگر در اعماق اقیانوس اطلس هم باشد، با او مصاحبه می‌شود،
اما در نشستی که ده‌ها رئیس‌جمهور و نخست‌وزیر و... در پایتخت یک کشور فارسی‌زبان گرد هم می‌آیند، تنها به این نکته بسنده می‌شود که این اجلاس چندان فایده‌ای در بر ندارد و از سوی دیگر به‌صورت مغلوط و ناقص به سخنان مرسی، رئیس‌جمهور مصر در مورد سوریه اشاره می‌شود و این سؤالات بی‌پاسخ می‌ماند که مرسی درباره ارسال سلاح به سوریه چه گفت؟ درباره فلسطین و رژیم صهیونیستی چه گفت؟ درباره ساختار سازمان ملل و حق وتو چه گفت؟ بقیه سران و شرکت‌کنندگان هیأت‌های دیپلماتیک از سراسر جهان در این موضوعات چه گفتند؟
اتخاذ این رویکرد یک بام و دو هوا، نتیجه همان اندیشه انگلیسی و بیان فارسی است که در صدر این نوشتار به آن اشاره شد و با این اوصاف وقتی مخاطب ادعاهایی درباره صداقت و بی‌طرفی این رسانه می‌شنود، گفتن این عبارت بجاست که:...
خود پیداست از زانوی تو!
