این جمله آیت الله جوادی آملی که آذرماه سال گذشته در دیدار با ظریف مطرح شد بهترین تعبیر برای نشان دادن عمق دشمنی آمریکا با ایران است و به تعبیر بهتر آنکه دست دادن نشان از ادب و عقلانیت است اما همچنان بی‌اعتمادی به آمریکا باقی است. این روزها بحث بر سر پرونده هسته ای و نقدها و قضاوت ها از نحوه تعامل دولت در موضوع مذاکره هسته ای در قالب مخالفت یا حمایت بالا گرفته است. واقعیت آن است که حساسیت و پیچیدگی های پرونده هسته ای ایجاب می کند با تامل و دقت در این باره تحلیل و قضاوت کرد.
در این میان بازخوانی اصول حاکم بر مدیریت پرونده هسته ای بیش از هر چیز ضروری است تا عیار نقدها با این اصول اندازه گیری شود. این موارد را می توان به روشنی در فرمایشات رهبری در پیام ها و سخنرانی های مختلف به‌دست آورد. قطعا دولت به‌دلیل ویژگی های خاص پرونده هسته ای باید ملاحظات بسیاری را درنظر گیرد چرا که تصمیمات درباره این پرونده تاریخ ساز خواهد بود و همه باید دست از منافع حزبی و جناحی در این موضوع بشوییم و برای به سرانجام رساندن حرکت ملت ایران در قالب آرمان ها و آموزه های انقلاب اسلامی تلاش کنیم.
1- رهبری به‌طور کامل بر پرونده هسته ای نظارت دارند و اجازه عبور از خطوط قرمز را نخواهند داد. گاهی اوقات برخی منتقدان این موضوع را فراموش می‌کنند در حالی که نظارت عالیه رهبری بر پرونده هسته ای تردیدناپذیر است و ایشان با اعلام حمایت خود از تیم مذاکره کننده با تعبیر بچه های انقلاب، فرمودند که نباید تیم مذاکره کننده را تضعیف کرد هرچند این موضوع چک سفید امضا برای تمامی اقدامات و دیدارها و اظهارنظرهای دیپلمات ها تلقی نمی شود و به بیان شایسته تر اعلام حمایت با اعلام رضایت از عملکرد تفاوت دارد به همین دلیل امکان نقد خیرخواهانه عملکردها همیشه امکان‌پذیر است.
2- موضوع پرونده هسته ای ملی و با کیان نظام اسلامی مرتبط است. نباید با آن برخورد جناحی و با این حربه جامعه را دوقطبی کرد. چنان‌که انتخابات گذشته ریاست جمهوری تا حدودی به‌دلیل همین بی تدبیری به یک شبه رفراندوم هسته ای تبدیل شد. این بزرگ‌ترین خیانت است که با موضوع هسته‌ای که به اصل نظام و کشور ارتباط پیدا می کند، به گونه ای رفتار کنیم که هیزم آتش مخالفت جناح خود را از آن تهیه کنیم یا هزینه استمرار موفقیت تیم خود را از آن خرج کنیم. سرنوشت تک تک هموطنان امروز و نسل های آینده به این موضوع وابسته است و باید این موضوع را در مقیاس ملی ارزیابی کنیم.
3- میز مذاکره میدان مبارزه دیگر با دشمنی است که جز با فروپاشی نظام جمهوری اسلامی آرام نمی گیرد، پس نباید ساده اندیشی کرد و از روی خوش دیپلمات های غربی چنین برداشت کرد که راهبرد تعاملی آنها با ملت ایران تغییر یافته است. خیر تاکتیک عوض شده و از جنگ رودرروی نظامی امروز به جنگ اقتصادی و تحریم و مذاکره روی آورده اند.
4- ایده نفی مذاکره در این مقطع زمانی مردود است. موضوع نرمش قهرمانانه که از سوی رهبری مطرح شد در همین راستا تحلیل می شود. ما برای اثبات دشمنی آمریکا و ظالمانه بودن تحریم ها به افکار عمومی جهان مذاکره می‌کنیم. ثابت می کنیم که هرگز به دنبال جنگ افروزی نیستیم و مطابق قواعد بر احقاق حق خود پافشاری می کنیم. و از سوی دیگر به مولفه های تعامل در عرصه بین الملل واقف هستیم که قرار نیست هر چه ما می پسندیم در خروجی مذاکره لحاظ شود و برخورد صفر و صدی با آن داشته باشم.
5- تصور رفع معضلات کشور از طریق مذاکره و حتی رفع کامل تحریم ها خیال خام و باطل است. معضلات کشور ما در همه ابعاد آن هرگز با مذاکره در موضوع هسته ای و یا حتی مذاکره مستقیم با آمریکا حل نخواهد شد و کسانی که بر این طبل می کوبند، آدرس غلط به افکار عمومی می دهند. ما پیش از تحریم هم مشکلات اقتصادی و فرهنگی داشتیم.
6- تمرکز صرف بر موضوع سیاست خارجی و علت العلل دانستن آن خواسته دشمن است و نباید دولت در این دام بیفتد. اگر همه هم و غم دولت به توافق جامع ژنو و دیگر مشتقات این مذاکرات خلاصه شود در واقع به این دام افتاده است. ترس آمریکا از خودکفا شدن و روی پا ایستادن ملت ایران است. همانگونه که در موضوع غنی سازی 20 درصدی این امر ثابت شد. لذا همه هوش و حواس دیپلمات های غربی به آن است که مبادا رشته وابستگی ایران گسسته شود.
7- این اعتماد و تکیه به توان داخلی و باور به اثرگذاری آن ریشه در فرهنگ جهادی و مکتب اسلام انقلابی دارد. هر کس که فلسفه پیروزی جنگ بدر را درک کرده باشد حتما به قدرت این اتکا ایمان پیدا می کند. معضلات کشور ما اتفاقا از اینجا آغاز می شود که در این عزم و اراده و جهاد مدیریتی نقص داشتیم.
8- میدان مبارزه امروز میز مذاکره هسته ای است نه باید ترسید و نه هراسی از مذاکره به خود راه داد. پشتیبانی ملت ایران از نظام جمهوری اسلامی برگ برنده ماست و به حول و قوه الهی در این میدان با حفظ آرمان های انقلاب اسلامی پیروز بیرون خواهیم آمد.
