البته برای صعود لازم است که بازیکنان تیم ملی نهایت استفاده را از فرصت‌ها ببرند و در این میان مهاجمان نقش مهمی را ایفا می‌کنند.
باید دید کارلوس کی‌روش در مسابقه‌های آینده چگونه از بازیکنان تهاجمی‌اش استفاده خواهد کرد و آیا مهاجمان مورد نظر می‌توانند دستورات او را به خوبی اجرا کنند یا نه؟
تیم ملی در مسابقه‌های بیرون از خانه بهتر است با یک مهاجم نوک بازی کند. من بر این باور هستم که در این بازی‌ها استفاده از سیستم 1-3-2-4 منطقی است ولی در بازی‌های خانگی بهتر است تیم ملی با دو مهاجم بازی کند. با بودن دو مهاجم تردید نکنید که تیم ملی صاحب موقعیت‌های بیشتری برای گلزنی می‌شود. دو مهاجم که یکی می‌تواند سرزن باشد مثل کریم انصاری‌فرد. او در لیگ برتر نشان داده که به خوبی می‌تواند با ضربه سر گلزنی کند. جوان است و پر انرژی. همینطور دونده است. در کنار انصاری‌فرد لازم است که کی‌روش از یک بازیکن سرعتی استفاده کند. بنابراین، مهاجم دوم می‌تواند خلعتبری باشد.
گرچه به بازی تیم ملی مقابل ازبکستان انتقادهایی شد و اینکه تیم ملی بدون داشتن مهاجم به میدان رفت اما در ادامه شاهد بودیم که با تعویض‌های به‌موقع تیم ملی به گل رسید. در صحنه‌ای که تیم ملی به گل رسید، هنرنمایی انصاری‌فرد و خلعتبری را به‌خوبی می‌توانستیم ببینیم.
این موضوع را باید یادآورد شد که تیم ملی در خط حمله باوجود داشتن انصاری‌فرد روی توپ‌های بلند برتری کاملی ندارد. این ضعف به عملکرد کی‌روش در تیم ملی برنمی‌گردد. این فقر فوتبال ایران است که وقتی مسابقه‌های لیگ برتر را تماشا می‌کنیم، مهاجم سرزن ششدانگ نداریم. در واقع در شرایط کنونی ما بازیکن سرزن خوب نداریم و کریم انصاری‌فرد بهترین مهاجم تیم ملی به‌حساب می‌آید.
البته با حضور اشکان دژاگه در تیم ملی وضعیت خط حمله ما بهتر شده است. او از فوتبال آلمان به تیم ملی آمده و در دقایقی که مقابل قطر به میدان رفت، عیار خودش را نشان داد. او پیش‌تر دو گل به قطر زده بود و در آخرین بازی با این تیم نیز سانترهای خوبی انجام داد. او از جناحین به‌خوبی سانتر می‌کند. در ضربات ایستگاهی بازیکن قابل اتکایی است و یک بازیکن شوتزن به‌حساب می‌آید.
به عقیده من، از نظر داشتن بازیکنان تهاجمی تیم ملی کمبودهایی دارد اما با شرایطی که تیم ملی در مقدماتی جام‌جهانی دارد ما می‌توانیم یکی از تیم‌های صعودکننده به جام‌جهانی باشیم.
