او می‌گوید: «دست‌اندرکاران تئاتر کودک و نوجوان صرفاً بر اساس تجربه و تکرار نمایش تولید می‌کنند و معمولاً از داشته‌های علمی و دانشگاهی در زمینه مخاطب‌شناسی و روان‌شناسی برخوردار نیستند.در نتیجه نمایش‌های موجود چنان‌که باید در مخاطب‌شناسی موفق نیستند؛ در حالی که دانش تئاتری امروز حتی برای گروه‌های سنی صفر تا سه سال یا سه تا پنج سال تفکیک قایل شده.»
- شرط اول در راهیابی آثار به بخش نهایی جشنواره چه بود؟
اولین معیار، همسویی با مخاطب کودک و نوجوان و شناخت آنها و در وهله بعد بحث‌های تکنیکی بود.
- و نمایش‌ها چه‌قدر در این زمینه موفق بودند؟
متأسفانه در محیط‌های دانشگاهی تئاتر، متخصص تئاتر مخاطب کودک و نوجوان تربیت نمی‌کنند و بنابراین معمولاً هنرمندان، آثار گذشته را تکرار می‌کنند و از کودک و نوجوان امروز فاصله می‌گیرند. البته موارد انگشت‌شماری هستند که می‌کوشند از نظر مضمون و نیاز مخاطب امروز و نیز تکنیک‌های اجرایی همسو با جریانات روز تئاتری حرکت کنند.
- ظاهراً در تئاتر هم مثل ادبیات مرز آثار کودک و نوجوان روشن نیست؛ درست است؟
بله، تئاتر نوجوان و کلاً هنر نوجوان موردغفلت واقع شده که که بحث مفصلی می‌طلبد. اما نکته این‌جاست که در حال حاضر تنها سالن حرفه‌ای و تمام‌وقت در این زمینه تالار هنر است که تماشاگرانش به‌صورت سنتی خردسالان و کودکان هستند. بنابراین نمی‌توان با هدف رونق تئاتر نوجوان از چنین تئاترهایی در این سالن‌ها حمایت کرد؛ چون سالن مخاطب ثابت خود را نیز از دست خواهد داد. تجربیات پراکنده تئاتر نوجوان باید در سالن‌های دیگر به‌ویژه فرهنگ‌سراها و البته با اطلاع‌رسانی دقیق روی صحنه برود. اتفاقاً قبلاً ایده‌ای وجود داشت که همین جشنواره تئاتر در تهران برگزار شود تا با استفاده از سالن‌های تئاتر و فرهنگ‌سراها، نمایش‌ها با حداکثر توان کمی و کیفی نمایش‌ها روی صحنه بروند.
- رسانه‌ای به نام تئاتر چه‌نقشی در زندگی نوجوان امروز می‌تواند داشته باشد؟
نوجوانان امروز با مسائلی درگیر هستند و خیلی از چیزها را در محیط خانواده نمی‌آموزند و این وظیفه رها شده و طبیعی است که ضمن تأثیرپذیری از رسانه‌ها، بسیاری از موارد را خودشان به‌تنهایی تجربه کنند. نمایش‌های امروزی باید در این شرایط نوجوانان را یاری کنند.
