یکی از تماس‌ها بسیار تأسف‌انگیز بود. شهروندی کرجی که شماره و اطلاعات تماس او در همشهری موجود است، اظهار داشت: «مادر پیری دارم که 82 سال سن دارد و به بیماری هپاتیت ب مبتلا است، چندین و چند بار او را برای معالجه به بیمارستان‌هایی در کرج و تهران برده‌ام، اما هیچ‌یک از این بیمارستان‌ها حاضر به بستری کردن او نشدند، یکی از بیمارستان‌های تهران صراحتا به من گفت او را به خانه ببر و از او نگهداری کن تا بمیرد اگر هم نمی‌توانی او را نگهداری کنی بیندازش دور!
حتی به یکی از مراکز مشهور نگهداری سالمندان مراجعه کردم اما آنها حاضر به پذیرش وی نشدند. به این دلیل که بیماری هپاتیت دارد، واقعا از نگهداری او عاجز شده‌ایم. در خانه هر از گاهی دچار حملات قلبی می‌شود ،کبود می‌شود و ما به او نفس دهان به دهان می‌دهیم. زمانی که می‌توانست راه برود گاهی بیرون می‌زد و گم می‌شد و بعد کلانتری محل با ما تماس می‌گرفت تا برویم و تحویلش بگیریم. روزی او را به یکی از بیمارستان‌های تهران بردیم برای معالجه. من مقداری پول، کم داشتم، به متصدی مربوطه گفتم این شناسنامه من را گرو بگیر تا بروم بقیه پول را بیاورم. مرا مسخره کرد و گفت اینقدر از این شناسنامه‌ها اینجا داریم که حساب ندارد. دیگر گول نمی‌خوریم. بیمارتان را با خود ببرید هر وقت پول آوردید، پذیرش می‌کنیم.
همسر من یک کارگر ساده است و من تنها فرزند خانواده هستم که خودم 2 فرزند خردسال دارم. بیمه هم جوابگوی بسیاری از درمان‌های او نیست. من چقدر انرژی دارم که از او نگهداری کنم. چرا هیچ مرکزی به ما کمک نمی‌کند. به مسئولان عالی‌رتبه نامه نوشتیم ما را به بهزیستی ارجاع دادند و در نهایت بهزیستی ماهی 25هزار تومان مقرری برای او تعیین کرد. این پول به چه درد ما می‌خورد؟ من و فرزندان و همسرم هم در معرض ابتلای به بیماری هستیم. آیا واقعا هیچ نهادی نباید به این‌گونه بیماران که به ته خط رسیده‌اند کمک کند؟ دلم می‌سوزد و می‌خواهم مانند جانم از مادرم مراقبت کنم، اما تا کی و چقدر و چگونه؟ با ماهی 500 هزار تومان درآمد همسرم و این همه هزینه زندگی چگونه می‌توانم از پس این موضوع برآیم. از شما متشکرم که بدون ملاحظه‌کاری، درد ما را منعکس کردید. امثال بیماران رها شده که در گزارش ذکر کرده‌اید،کم نیستند. باید چاره‌ای اساسی‌تر برای این‌گونه بیماران اندیشیده شود.»
شهروندی دیگری در تماس با گروه دانش و سلامت همشهری اظهار داشت: برخلاف شعارهایی که مسئولان بهداشتی می‌دهند، هیچ بیمارستان دولتی بدون اخذ پول از بیماران آنها را بستری نمی‌کند. قشر مستضعف و ضعیف جامعه اغلب بیمه هم نیستند و آنهایی که بیمه هستند حتی قادر به پرداخت سهم خود از درمان و دارو هم نیستند. حتی بیمارانی را دیده‌ام که از شهرستان‌ها راهی تهران شده و کرایه برگشت نداشته‌اند. اگر سری به یکی از مراکز کمیته امداد بزنید با تعداد زیادی از افرادی مواجه می‌شوید که حتی قادر نیستند هزینه‌های اولیه درمانی خود را بپردازند و آواره این بیمارستان و آن بیمارستان شده‌اند.
