جعفر نکونام، عضو هیئت علمی دانشگاه قم در گفت‌وگو با خبرگزاری قرآنی ایران (ایکنا)، درباره کاربردی کردن آموزه‌های قرآنی، گفت: کاربردی کردن آموزه‌های دینی و قرآنی از رهگذر برداشتن فاصله میان علم و عمل است. همان‌طور که تلاش می‌شود، فاصله میان علم و صنعت، و دانشگاه و کارخانه برداشته شود، باید تلاش شود، فاصله میان آموزه‌های نظری و موقعیت‌های اجرایی و عملی در حوزه دین و قرآن از میان برود.
وی افزود: برای مثال، ملاحظه می‌شود، از سویی، هنرمندان با معارف و آموزه‌های دینی و قرآنی آشنایی کافی ندارند و لذا برنامه‌هایی را می‌سازند که ذهنیات و معلومات خودشان اقتضا دارد. از سوی دیگر آنان‌که به آموزه‌های دینی و قرآنی آشنا هستند، از موقعیت‌های هنری دور و بیگانه‌اند. برای از میان بردن این فاصله باید از دو سو تلاش کرد.
نکونام ادامه داد: هم باید هنرمندان را به وادی آموزه‌های دینی و قرآنی کشاند و آشنا کرد و هم اسلام‌شناسان و قرآن‌شناسان را به وادی هنر سوق دارد. چرا نباید هنرمند قرآنی تربیت کنیم؟ چرا باید آموزه‌های قرآنی را کسانی به تصویر بکشند که فقط هنرمندند و از آموزه‌های قرآنی بیگانه‌اند و یا آشنایی عامیانه و ناقصی دارند؟
عضو هیئت علمی دانشگاه قم عنوان کرد: گاهی به ذهنم می‌رسد، چرا نباید حوزه دانشکده هنر داشته باشد؟ یا چرا نباید در دانشگاه رشته‌های تطبیقی قرآن و هنر داشته باشیم؟ چرا باید تئاتر و سینما و دیگر مقولات هنری ابتذال را در ذهن متدینان تداعی کند؟ چرا نباید متدینان از ابزارهای روز برای ترویج و تبلیغ دین و قرآن بهره برند؟
این پژوهشگر قرآنی با بیان این‌که یکی از راه‌های برداشتن فاصله میان آموزه‌های قرآنی و جامعه اقبال دانشجویان قرآنی به تحقیقات میدانی است، گفت: ما مذهبی‌ها و قرآنی‌ها همواره سعی کرده‌ایم، حرف‌های آسمانی و ذهنی بزنیم. حرف‌هایی که هیچ مشکل اخلاقی و اجتماعی را نمی‌تواند حل کند. دلیلش این است که ما با مسائل و مشکلات جامعه از نزدیک سر و کار و آشنایی نداریم. چاره چیست؟
وی تأکید کرد: چاره‌اش این است که به تحقیقات میدانی رو بیاوریم. برویم مشکلات اخلاقی و اجتماعی را از نزدیک شناسایی کنیم و آن‌گاه با روش‌های مشاهده، مصاحبه و پرسش‌نامه اطلاعات عینی و واقعی را گردآوری کنیم و به تجریه و تحلیل آن‌ها بپردازیم و پس از آن با مراجعه به آموزه‌های دینی و قرآنی راه حل ارائه دهیم.
