اکنون هر دو طرف تلاش می‌کنند تا پیش از دیگری خود را به مناطق فاجعه‌زده در نقاط دوردست پاکستان برسانند تا از این طریق نفوذ خود را بیشتر کنند. مناطق دورافتاده پاکستان که سال‌هاست از سوی دولت نادیده گرفته‌شده، بهترین مکان برای رقابت غرب و طالبان است.
در این نقاط گاه ساعت‌ها صدها نفر در صف‌های طولانی می‌ایستند تا بطری آبی از کمک‌کنندگان دریافت کنند. در یکی از همین نقاط در شمال غرب پاکستان، این روزها طالبان با برپایی چادرهایی در کنار توزیع بطری‌های آب برای مردم، خود را هم به آنها معرفی می‌کنند. رحیم‌الله که یک پشتون از دره سوات در شمال غرب پاکستان است یکی از گردانندگان این چادرهای امدادی است.
تا پیش از حمله سال گذشته ارتش پاکستان به دره سوات، این منطقه تحت کنترل طالبان پاکستان بود و آنها قوانین و حکومت خود را پیاده می‌کردند. سازمان ملل تخمین زده‌است که دست‌کم 20 میلیون نفر در پاکستان در اثر این سیل آسیب دیده‌اند. بیش از 6 میلیون نفر همین حالا نیاز فوری به آب و غذا دارند و جانشان در خطر است.
امدادرسانان سازمان ملل که فاجعه‌های زیادی را در نقاط مختلف دنیا دیده‌اند می‌گویند که سیل پاکستان از نظر عمق فاجعه با هیچ کدام از موارد مشابه در سراسر جهان قابل مقایسه نیست. دولت پاکستان تا‌کنون در کمک به فاجعه‌زدگان خوب عمل نکرده‌است. نزدیک به 60هزار سرباز ارتش در تلاش برای امدادرسانی به فاجعه‌دیدگان هستند اما هنوز تعداد زیادی از نیروهای ارتش به جای امدادرسانی، در مرز با هند، دشمن قدیمی پاکستان، مستقر هستند.
غرب هم به‌شدت نگران خطری است که از ناحیه این سیل ویرانگر و مرگبار دولت پاکستان را تهدید می‌کند. غرب نگران است که این فاجعه دولت هم‌پیمانش را در اسلام‌آباد سرنگون کند. به همین خاطر آمریکا بخشی از هلی‌کوپترها و نیروهای نظامی‌اش را از افغانستان به پاکستان برده تا در زمینه کمک به آسیب‌دیدگان سیل به ارتش پاکستان کمک کنند. آمریکا همچنین وعده 71میلیون دلار کمک نقدی به پاکستان داده است.
آلمان هم وعده داده که 10میلیون یورو به پاکستان کمک کند. اما این کمک‌ها هنوز به شهرها و هزاران روستایی که در اثر این سیل ویران شده‌اند نرسیده است. شاهدان عینی می‌گویند که در این روستاهای دوردست، تنها چادرهای امدادی گروه‌های طالبان دیده می‌شود.
حضور نیروهای طالبان در این روستاهای دورافتاده این پیام را به مردم این مناطق می‌دهد که فقط ما در کنار شما هستیم نه دولت پاکستان و نه آمریکا. در این میان هیچ اثری از رئیس‌جمهوری پاکستان دیده نمی‌شود. او که در میانه این بحران به سفر اروپا رفته‌بود، حالا هم در کنار مردم نیست. این سیل، مزارع برنج، شکر، گندم و پنبه پاکستانی‌ها را نابود کرده است. مردم در بخش عمده‌ای از پاکستان از طریق این مزارع امرار معاش می‌کردند و حالا با از بین رفتن این منبع درآمد، پیوستن به طالبان می‌تواند بهترین شغل تا سال‌های بعد باشد.
اشپیگل
