از نخستین ماه‌های پس از آغاز جنگ تحمیلی عراق علیه ایران در 31 شهریور 1359، صدام و ارتش بعث که خوب درک کرده بودند،محاسبات آنان از وضعیت سیاسی ایران و اوضاع ارتش اشتباه بوده، دست به دامان میانجی‌ها شدند اما در همان حال می‌خواستند با در‌اختیار داشتن بخشی از خاک ایران اسلامی، توجیهی برای ملت خویش داشته باشند.
وی افزود: امام امت که به واسطه تبعید چندین ساله در عراق، از روحیات حزب بعث آگاهی داشتند، در واکنش به نخستین صلح‌جویی‌های ظاهری آنان و در پاسخ به میانجی‌های فراوانی که می‌آمدند،
سوابق زیاده‌طلبی صدام را یادآوری می‌کردند و همه را در مقابل سؤال‌های بی‌پاسخ می‌گذاشتند که «چه تضمینی برای عدم‌تکرار تجاوز می‌دهید؟» و «برای کیفر یک دیکتاتور متجاوز که این همه خونریزی کرده و خرابی به بار آورده، چه می‌کنید؟!»
