روزنامه نیویورک تایمز در شماره روز جمعه خود نوشت شواهد موجود نشان می‌دهد ستاره‌های دنباله‌دار در نقاط دوردست منظومه شمسی و در تنهایی تشکیل نشدند.
پژوهشگران می‌گویند بخشی از مواد داغی که سیارات پیرامون خورشید را تشکیل داده. ظاهراً به نقاط دوردست پرتاب و جزو مواد تشکیل دهنده ستاره‌های دنباله‌دار شده‌اند.
دکتر براون‌لی استاد دانشگاه واشنگتن گفت:«بسیاری تصور می‌کردند ستاره‌های دنباله‌دار در تنهایی کامل و جدا از بقیه منظومه شمسی تشکیل شده بودند. ما نشان دادیم این تصور درست نیست. وقتی که منظومه شمسی 6/4 میلیارد سال پیش شکل گرفت، مواد از درونی ترین بخش به بیرونی‌ترین بخش منتقل شد.»
استارداست را ناسا در سال 1999 به فضا پرتاب کرد و این فضاپیما در ژانویه 2004 با ستاره دنباله‌دار وایلد 2 فراتر از مدار مریخ مواجه شد. فضانوردان توانستند تا فاصله 240 کیلومتری آن نزدیک شوند و ذرات متصاعد شده از آن را جمع کنند.
پس از سفری که در آن 63/4 میلیارد کیلومتر طی شد، استارداست دی ماه سال گذشته به زمین بازگشت و هزاران ذره کوچک از وایلد 2 را همراه آورد.
بیش از 180 دانشمند از سراسر جهان روی مواد تشکیل دهنده این ستاره دنباله‌دار تحقیق کردند.
اسکات سندفورد از دانشمندان ناسا گفت:«در غبار این ستاره دنباله‌دار انواع ذراتی پیدا می‌شود که در مکان‌های مختلف و احتمالاً در زمان‌های مختلف و در شرایط مختلف شکل گرفته است.»
دکتر براون‌لی برآورد می‌کند که حدود 10 درصد مواد ستاره دنباله‌دار از درون منظومه شمسی آمده باشد.
وی گفت:«این امر شگفت‌آور است چون تصور همگانی این بود که ستاره‌های دنباله‌دار از غبار و یخ بین ستاره‌ای تشکیل شده است.»
