به گزارش خبرنگار همشهری درحالی که مشخص‌ترین وظیفه شوراها نظارت بر فعالیت شهرداری و مهم‌ترین وظیفه شهرداری ساماندهی خدمات شهری، ترافیک و ساخت‌و ساز در شهر است، بسیاری از نامزدها شعارهایی با مضامین همچون فقرزدایی، ایجاد اشتغال، تهیه مسکن برای اجاره‌نشینان، نشاط برای جوانان و... را ارائه کرده‌اند که برآوردن آنها در حوزه اختیارات شوراها نیست.
براساس این گزارش حتی نامزدهایی که شعارهای نزدیکتر به حوزه اختیارات شوراها ارائه کرده‌اند نیز هیچ اشاره‌ای به برنامه خود برای برآوردن این شعارها ندارند، زیرا اساساً به خاطر ماهیت مدیریت شهری برخی از این شعارها متناقض بوده و فی‌المثل اجرای پررنگ طرحی برای توسعه مسکن در تضاد با ادعای جلوگیری از توسعه بی‌رویه شهر است.
در این باره، دکتر محمد جمالی اکولوژیست و استاد دانشگاه در گفت‌وگو با همشهری اشاره کرد: تدوین هر برنامه جامعی برای ساماندهی چشم‌انداز تهران مستلزم اجرای مجموعه‌ای از طرح‌های سختگیرانه همچون محدودیت ساخت و ساز، وضع عوارض جدید برای افزایش منابع مالی شهرداری، متوازن‌ساختن مسوولیت‌های شهروندی با حقوق شهروندی، ایجاد محدودیت جدی برای استفاده از خودروهای شخصی، ممانعت از توسعه فیزیکی شهر، برخورد جدی با ساخت و ساز در حریم و دیگر مناطق غیرمجاز و حتی‌الامکان ممانعت از مهاجرت‌پذیری شهر است. هرکدام از این طرح‌ها دشواری‌هایی برای انبوهی از شهروندان ایجاد می‌کند.
وی همچنین می‌افزاید: یک برنامه صادقانه در تبلیغات انتخابات شوراها یعنی اینکه هر نامزد بگوید در ساماندهی چشم‌انداز شهر دقیقا به چه اولویت‌هایی اعتقاد دارد (قاعدتا همه مشکلات شهر را در یک دوره 4 ساله نمی‌توان حل کرد) و بر مبنای این اولویت‌ها کدام گروه از شهروندان بیشتر منتفع و کدام گروه احتمالا بیشتر متضرر خواهند شد.
جمالی اضافه می‌کند: براین‌اساس شهروندان با انتخاب یک نامزد به طور دقیق می‌گویند به کدام اولویت برای ساماندهی فضای شهر اعتقاد دارند و در این باره حاضر به پذیرش داوطلبانه کدام دشواری‌ها هستند.
دکتر مصطفی بهزادفر شهرساز و استاد معماری دانشگاه علم و صنعت نیز در این باره تاکید کرد برای اداره یک شهر مثل تهران، توسط شورا، نمی‌توان سابقه سیاسی افرادی را که وارد شورای شهر می‌شوند نادیده گرفت، اما به‌نظر می‌رسد که این افراد بیش از آنکه سیاسی باشند، لازم است از دانش شهری بهره‌مند باشند؛ چراکه تلقی شورا به عنوان یک پایگاه سیاسی، اصلا منطقی نیست.
وی می‌گوید: همواره افراد باسابقه سیاسی، بر کسانی که نگاه تکنوکراتیک به شهر دارند پیشی گرفته‌اند. اگرچه ممکن است در ایران به دلیل نبود تحزب و اندیشه دموکراتیک این رویکرد درست باشد، اما نباید فراموش کرد در یک ساختار منظم حزبی و گروهی، همواره افراد تکنوکرات، به‌عنوان محورهای اصلی مدیریت شهر، با تکیه بر سابقه سیاسی یک جریان به عنوان مدیرا ن شهر از سوی مردم انتخاب می‌شوند.
این استاد دانشگاه تهران با اشاره به اینکه نیروهای تکنوکرات در سایر کشورها، به احزاب مختلف تعلق دارند و در کنار نیروهای سیاسی هر حزب به فعالیت مشغولند می‌افزاید: به هنگام انتخاب مدیران شهری، این افراد تکنوکرات هستند که وارد چرخه رقابت می‌شوند و با همتایان خود به مبارزه می‌پردازند، نه نیروهای سیاسی. اما از آنجا که این رویه در کشور وجود ندارد، حضور نیروهای سیاسی در شورا و در ساختار مدیریت شهری، همواره نگران‌کننده است؛ چراکه این نیروها اطلاعاتی از شهر و مسائل و مشکلات آن ندارند و تنها با تکیه بر تجارت سیاسی خود، وارد عرصه‌ای می‌شوند که چندان شناختی از آن ندارند.
مهندس صمد ذواشتیاق، مدیر اسبق پروژه طرح راهبردی شهر تهران نیز در این زمینه می‌گوید: تنها تکیه بر تجارب سیاسی نمی‌تواند افراد را در حوزه مدیریت شهری - که درگیر کار اجرایی است و به فعالیت عمرانی مشغول است- موفق کند. بی‌تردید بهترین افراد برای حضور در شورا، افرادی هستند که سابقه حضور در این عرصه را دارند یا در شهرداری‌ها یا وزارت کشور و مجموعه های از این دست به فعالیت مشغول بوده و دارای تجارب گوناگونند. بی‌تردید انتخابات شورا، با انتخابات مجلس یا سایر انتخابات متفاوت است.
ذواشتیاق معتقد است: اصولا در شوراهای شهر دیدگاه صرفا سیاسی، چندان تاثیری ندارد. باید افرادی خود را در رقابت‌های انتخاباتی عرضه کنند که بر شهر و مشکلات آن اشراف دارند و برای چالش‌های پیش‌روی یک شهر بتوانند برنامه‌ریزی کنند. وی می‌گوید: شوراها باید تصمیم‌ساز باشند. یک تصمیم گیر صرف با تکیه بر تجارب اعضاء و بهره‌مندی از گروه‌های کارشناسی در مقام یک تصمیم‌ساز عمل کند و کار تصمیم‌گیری را به عهده افرادی دیگر بگذارد که در سطوح دیگر مدیریت درحال فعالیتند.
همچنین دکتر المیرا ایلیاتی کارشناس توسعه پایدار در این زمینه با اشاره به این که تهران هم‌اکنون درگیر بغرنج‌ترین چالش‌های شهرنشینی بوده و از این نظر یکی از رنجورترین کلانشهرهای جهان به‌شمار می‌رود، می‌گوید: ترافیک شهر در حال مسدود شدن است، آلودگی هوا سالانه 8 هزار شهروند را در تهران می‌کشد، حریم حیاتی شهر به شدت در معرض تطاول و تخریب است، امنیت اجتماعی شهر عمدتاً به‌واسطه رشد بی‌ضابطه سکونتگاه‌های حاشیه‌ای روزبه‌روز افزون‌تر از گذشته تهدید می‌شود. استاندارد فضاهای آموزشی، فراغتی، تفریحی، فرهنگی، پایین‌تر از استاندارد جهانی است. زلزله به‌شدت شهر را تهدید می‌کند و آن‌وقت مرور شعارهای تبلیغاتی برخی نامزدهای انتخابات شوراها آدمی را به اشتباه می‌اندازد که انگار اینان تصور می‌کنند برای شورای شهر ژنو، وین یا سیدنی نامزد شده‌اند. آیا واقعا در 4 سال می‌توان تهران را به شهری شاد، سبز، روان و آباد تبدیل کرد؟
گروه شهری: شماری از کارشناسان در گفت‌وگو با همشهری تأکید کردند که اگرچه به نسبت دو دوره گذشته، در این دوره شعارهای غیرمرتبط با اختیارات شوراهای شهر کمتر شده است، اما همچنان در فعالیت‌های تبلیغاتی مرتبط، ارائه برنامه مدیریت شهری بسیار کمرنگ است.
کد خبر 10749
