او در ادامه به این نکته اشاره دارد که طلاق در بین زنان تحصیلکرده بیشتر از زنان دیگر است.
در قسمت بعدی این برنامه صبحگاهی، مجری به میان زنان می‌رود و از آنان دلیل طلاق را پرس و جو می‌کند. زنان هم که گویی دارند درس پس می‌دهند، یا می‌گویند شوهرم خوب نبود، یا می‌گویند برای چی باید وقتم را تلف می‌کردم و یا مرد بدی بود و من هم گفتم بهتر است از او جدا شوم. مجری محترم بدون اینکه سؤالات موشکافانه‌تری را مطرح کند یا به جای گفت‌وگو با یک نفر و انجام مصاحبه چالشی، به سراغ 5 یا 6 نفر می‌رود و با یک سؤال مشترک که تحصیلات شما چیست و با پاسخ لیسانس، فوق لیسانس و دکترا در نهایت برنامه را بدون هیچ نظر کارشناسانه‌ای به پایان می‌برد.
2) برنامه صبحگاهی خانواده است. طبیعتا هم مخاطبان این برنامه زنان خانه‌داری هستند که حین انجام کارهای خانه مشغول دیدن تلویزیون هستند. آیتم‌های این برنامه مانند تمام برنامه‌های اینگونه که مخاطبان آن زنان خانه‌دار هستند، از آشپزی، روانشناسی، مشاوره و... تشکیل شده‌است. اما سازندگان این برنامه ابتکار نشان دادهاند و برنامه‌ای در لابه‌لای دنیای زنانه قرار دادهاند؛ برنامه‌ای که قرار است به این مخاطبان تعمیر ماشین یاد داده شود. ابتکار خوبی است. کارشناس برنامه به زبان ساده مشکل را مطرح کرده و راه‌حل آن را هم مشخص می‌کند. این قسمت برنامه با پخش آهنگی به پایان می‌رسد؛ آهنگ کارتون «همینه» که در میان مردم به «پت و مت» معروف است با کمی تغییر پخش می‌شود. این کار را که یادتان هست. 2 عروسک خنگی که دست به هرکاری می‌زدند به فاجعه تبدیل می‌شد.
3)بیاید از اول بپذیریم که تلویزیون و رادیو رسانه‌هایی فراگیر هستند. درست است که درچند سال اخیر رادیو کارکرد سابق خود را نداشته اما معمولا همه افرادی که صبح‌ها به سرکار می‌روند، سوار تاکسی می‌شوند و... برای گرفتن اطلاعات ترافیک و آب وهوایی رادیو گوش می‌کنند. تلویزیون هم نقش مشخصی دارد. هیچ خانه‌ای بدون تلویزیون نیست و در اغلب موارد روشن است. حالا مخاطبی که برنامه صبحگاهی رادیو را شنیده است چه نتیجه‌ای از سخنان زنان تحصیلکرده خواهد گرفت؟ یا پخش آهنگ «پت و مت» بعد از تعمیر ماشین، چه تأثیری خواهد داشت؟ و مهم‌تر از همه سازندگان این برنامه با پخش این آهنگ چه منظوری داشته‌اند؟ آیا فقط زیبایی آهنگ مد نظر بوده‌است؟
4)حتی اگر ما به‌عنوان مخاطب و یا کارشناس نپذیریم که تلویزیون و رادیو کارکرد سابق خود را دارد و رسانه‌ای فراگیر است، خود مسئولان تلویزیون به این نکته اشاره دارند که این رسانه، رسانه‌ای تأثیرگذار است. اما با این احوال سؤال اینجاست که چرا وقتی خود مسئولان براین نکته تأکید و پافشاری دارند، از اثر برنامه‌ای که می‌سازند به این راحتی می‌گذرند و هر برنامه‌ای را روانه آنتن می‌کنند. این چند مثال بالا نمونه‌ای ساده از برنامه‌های تلویزیون بود. با یک نگاه دقیق‌‌تر در برنامه‌های مختلف تلویزیون، از اینگونه مثال‌ها زیاد می‌توان یافت؛ مثال‌هایی که باعث می‌شود این سؤال پیش بیاید که آیا در تلویزیون کارشناسی وجود دارد که نقش این تأثیرات را بسنجد.
با توجه به حرف‌های کارگردان‌ها و فیلمنامه نویسان که همگی بر این نکته تأکید دارند که معیارهای سخت‌گیرانه‌ای برای تائید و پخش کار وجود دارد می‌توان متوجه شد که کارشناسان در تلویزیون حضور دارند و حسابی هم مشغول کارند اما شاید این کارشناسان فراموش کرده‌اند که تلویزیون و رادیو رسانه‌های تأثیرگذاری هستند و بر مخاطب خود تأثیر می‌گذارند. و باید از آنان پرسید که آیا تلویزیون و رادیو از نظر شما رسانه‌ای تأثیرگذار هستند؟
