همشهری_فهیمه طباطبایی: هر تصادف ناگوار اتوبوس که در ایران رخ میدهد، یک روال ثابت و همیشگی تکرار میشود، اتوبوس سربازان، دانشجویان، دانشآموزان، کارگران و... که دچار سانحه میشود و چند نفر را به کام مرگ بکشاند، فورا رئیس جمهور یا معاون او به وزیر کشور و استانداری دستور فوری رسیدگی و کمک هرچه سریعتر به مصدومان، دلجویی از خانواده متوفیان و کشف علت حادثه را میدهد، در ادامه یکی از مسئولان رده بالا به بیمارستان رفته و از مصدومان دیدار میکند و با خانواده متوفیان دیدار و به آنها تسلیت میگوید و چند روز بعد هم این حادثه در میان دهها موج خبری دیگر که در ایران زیاد است، گم میشود تا تصادف بعدی که در گوشهای از ایران جان عدهای بیگناه را بگیرد و این سناریو تکرار شود.
آخرین نمونهاش، تصادف روز گذشته اتوبوس حامل دانشجویان در جاده سمنان به سرخه بود که در پی آن دو دانشجو جان باخته و تعدادی زخمی شدند. معاون اول رئیس جمهور هم دستور رسیدگی فوری به این حادثه را داد. اما نکتهای که در این یادداشت، قصد پرداخت به آن را دارم، توالی این اتفاق و عدم برنامه ریزی جدی برای جلوگیری از تکرار آن است.
نکته اول اینکه این اتفاق به طور میانگین دو تا سه بار در سال برای اتوبوسها رخ می دهد. اگر مشکل به ناایمن بودن اتوبوسها برمیگردد، چرا یکبار برای همیشه این مشکل برطرف نمیشود و پلیس به اتوبوسهای فرسوده و قدیمی که معاینه فنی آنها تایید نشده است، اجازه تردد در جاده را میدهد؟
دوم اینکه اگر مسئله ناایمن بودن جاده است، چرا وزارت راه برای جلوگیری از تکرار حوادث مشابه، جادههای کشور را ترمیم نمی کند تا از این تصادفات جلوگیری شود؟
سوم هم اگر مسئله به راننده اتوبوس و رانندگی خطرناک او برمیگردد، چرا این رانندگان در معرض تست و آزمایش سالانه قرار نمی گیرند؟
در نهایت اینکه تا کی باید شاهد باشیم که مسافران اتوبوسها که اغلب از طبقه فرودست جامعه هستند و امکان تردد با خودروی شخصی را ندارند، در جادههای ایران کشته شوند؟ و مهمتر اینکه خروجی پیگیری و تهیه گزارشهای ویژهای که در حد ریاست جمهوری برای این سوانح صادر میشود، چیست؟
نظر شما