همشهری آنلاین، فاطمه عباسی: در میانه این مسیر پرفراز و نشیب، مقصد او به ایران رسید؛ کشوری که تجربه حضور در آن، احساساتش را بهگونهای دگرگون کرد که ویدئوی خداحافظیاش، به نامهای عاشقانه و پربازدید برای مردم این سرزمین تبدیل شد.
«کشوری که بیشترین هشدار را دربارهاش به من داده بودند، اما ای کاش مجبور نبودم به این زودی ترکش کنم.» این آغاز نامه تصویری این جهانگرد ایرلندی به ایران است؛ روایتی متفاوت که تلاش میکند خط بطلانی بر کلیشههای رسانهای بکشد. او تجربهاش از بودن در ایران را اینگونه توصیف میکند: «کسانی که به من گفتند به ایران سفر نکن، هرگز تو را نشناختهاند.»
این جهانگرد با کنایه به زیرساختهای کشورش، از متروی پیشرفته تهران در کشوری تحت تحریم میگوید و مهماننوازی ایرانیان را ستایش میکند: «مردمی که برای دادن چای توقف میکنند، بطری آبت را با آب یخ پر میکنند و درختانشان را برای پر کردن کیسهات از میوه خالی میکنند.»
نامه او با این جمله به پایان میرسد: «ممنون برای این یک ماه، به تلاش برای رسیدن به خواستههای بیشتر ادامه دهید و بیصبرانه منتظر دیدار دوبارهمان هستم.» این جملات، تنها بخشی از قدردانی عمیق اوست. او در طول سفرش در ایران، نه یک توریست غریبه که عضوی از خانوادهای بزرگ بود. مهماننوازی بیدریغ، لبخندهای بیمنت و مهربانیهایی که تجربه کرد، ایران را برای او به چیزی فراتر از یک مقصد جغرافیایی تبدیل کرد. این ویدئوی کوتاه، تصویری قدرتمند از انسانیت و پیوندهای عمیقی است که فارغ از مرزها و سیاستها، قلبها را به هم نزدیک میکند و نشان میدهد چرا ایران، برای بسیاری از مسافران تنها یک کشور نیست، بلکه یک احساس فراموشنشدنی است.
نظر شما