بنابراین باید از آن کمال استفاده را برد، اما در مقابل کسانی هم هستند که با ورود هر فناوری به کشور به‌دنبال تهدید‌ها و آسیب‌های آن می‌گردند تا دلیلی برای مقابله و مبارزه با آن بیابند. چنین دیدگاه‌های متضادی فقط در ایران مطرح نیست.
اساسا گروهی از اندیشمندان مانند نیل پستمن هستند که به اندیشمندان ضد‌تکنولوژی مشهور شده‌اند. ایشان معتقدند حتی به‌کارگیری تجهیزات و روش‌های نوین تکنولوژیک در درمان بیماری‌ها نیز عواقب بی‌شمار و ناشناخته‌ای بر سرنوشت بشریت دارد.
پس چه باید کرد؟ آیا باید همچون اجداد غارنشینمان به کوه و کمر پناه برده و از دستاوردهای فناورانه دنیای مدرن فاصله بگیریم ؟ یا اینکه می‌توان با در نظر گرفتن شرایط و روش‌هایی از فناوری‌های نوین به اندازه استفاده کرد و به مشکلی هم دچار نشد ؟این بحث آنچنان جدی است که مثلا حتی توانمندترین دانشمندان عرصه‌های جدید فناوری مانند ژنتیک، بیوتکنولوژی و نانوتکنولوژی نمی‌توانند با قاطعیت اذعان کنند که این فناوری‌ها، تبعات مخرب و بنیان‌برافکن برای انسان‌ها ندارند.
مشکل بعدی اینجا است که بسیاری از فناوری‌های جدید دارای آنچنان پیچیدگی‌هایی هستند که کشورهای جهان سوم و یا در حال توسعه عملا چاره‌ای جز استفاده بسته بندی شده از محصولات «های تک » را ندارند.
بسته‌های مهر و موم شده‌ای که تنها قادریم پز‌دهنده کاربری آن باشیم. مشهورترین این بسته‌ها و محصولات در بحث فناوری اطلاعات، محصولی است به نام ویندوز ! همان محصولی که به گفته یک مقام مسئول در ایران، دارای 10 هزار جاسوس است !
اخیرا غلامرضا جلالی، رئیس سازمان پدافند غیرعامل با تاکید بر اینکه در حوزه IT استقلال خود را از دست داده‌ایم،
اظهارداشت: «امنیت بخشی به دیتاسنتر به لحاظ طراحی، سخت افزاری، مکان و محتوا بسیار مهم است و باید چنین امنیتی را در فناوری اطلاعات ایجاد کنیم که در این زمینه به سیستم عامل ایرانی نیاز داریم.
زیرا ویندوز 10 هزار جاسوس دارد که اطلاعات ما را می‌گیرد و امکان جست‌وجو می‌دهد. در حوزه IT به‌طور کامل استقلال خود را از دست داده‌ایم. با این وضعیت هر قدر بدون توجه و رعایت مسائل امنیتی، کشور را توسعه دهیم بیشتر وابسته می‌شویم. بنابراین باید با کمک پدافند غیرعامل شاخص‌ها را باز تعریف کنیم.
می‌خواهیم سرمایه را به شبکه IT ببریم، پس باید امنیت لازم را فراهم کنیم و آن‌را در برابر دزد و دستبرد مصون نگاه داریم. دستیابی به چنین امنیتی نیاز به ایمن‌سازی کشور دارد.»اگرچه آسیب شناسی نسبت به فناوری‌ها و بومی کردن آنها بسیار خوب است اما به‌نظر می‌رسد غیرواقعی و ایده آلی سخن گفتن آفت بزرگ‌تری است که گریبان‌گیر ما شده است.
سخن گفتن از ساخت سیستم عامل ملی در حالی است که بزرگ‌ترین مرکز تحقیقات پیشرفته کشور در ساخت و توسعه یک نرم‌افزار ساده فارسی‌سازی پیامک تلفن همراه با شکست مواجه شده است، به‌رغم دستور و مصوبه صریح شورای‌عالی انقلاب فرهنگی، تولید نرم‌افزار غلط‌گیر فارسی توسط وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی بر زمین مانده، لینوکس فارسی، با استقبال بخش‌های دولتی و خصوصی و عمومی مواجه نشده و در زمینه ساده‌ترین نرم‌افزارهای بازی و گیم در حد ایست در جا می‌زنیم، اکثریت قریب به اتفاق وب‌سایت‌های ایرانی در دیتاسنترهای آمریکایی و کانادایی میزبانی می‌شوند و بخش دولتی ایران بیشترین استفاده را از نرم‌افزارهای قفل شکسته خارجی و داخلی دارد.
در چنین شرایطی چگونه می‌توان از ضرورت ساخت نرم افزارهای ملی سخن گفت. با کدام نیرو و امکانات و بودجه؟ بر طرف کردن تهدیدات به‌خصوص از ناحیه فناوری اطلاعات تنها با پالایش کردن محتوا پاسخگو نیست، به‌ویژه اینکه خود سیستم‌های امنیت اطلاعات یا سامانه‌های پالایش اطلاعات نیز ساخت همان کشورهایی است که از آنها فناوری‌ها را وارد کرده‌ایم.شاید بهترین راهبرد برای بخش پدافند غیرعامل شناخت و شناسایی آسیب‌های موجود باشد.
این امر در مراکز تحقیقاتی، دانشگاهی و آکادمیک باید صورت گیرد و بهترین روش برای ایجاد فرصت از بحبوحه تهدیدات فناوری، توانمندسازی خویش است. از این زاویه می‌توان ورود فناوری به ایران را هم تهدید و هم فرصتی برای رشد و توسعه تلقی کرد.
