یک شهر ۱۴۰ هزار ساله در اعماق اقیانوس کشف شد | عکس

به گزارش همشهری آنلاین، جمجمه هومو ارکتوس، یکی از اجداد باستانی انسان، بیش از ۱۴۰ هزار سال پس از اولین دفن شدنش، در حالی که در زیر لایه‌های گل و لای و شن در تنگه مادورا بین جزایر جاوه و مادورا در اندونزی حفظ شده بود، کشف شد.

به نقل از دیلی میل، کارشناسان می‌گویند این مکان ممکن است اولین شواهد فیزیکی از دنیای گمشده باشد، سرزمینی ماقبل تاریخ به نام ساندالند که زمانی آسیای جنوب شرقی را در یک دشت وسیع گرمسیری به هم متصل می‌کرد.

در کنار استخوان‌های جمجمه، محققان ۶۰۰۰ فسیل حیوانی از ۳۶ گونه از جمله اژدهای کومودو، گاومیش، گوزن و فیل را کشف کردند.

برخی از این فسیل‌ها دارای علائم برش عمدی هستند که نشان می‌دهد انسان‌های اولیه از استراتژی‌های شکار پیشرفته‌ای استفاده می‌کردند.

این یافته‌ها بینش نادری از زندگی انسان‌های باستان و سرزمین‌های اکنون گمشده ساندالند ارائه می‌دهند و نگاهی اجمالی به رفتارها و سازگاری‌های جمعیت‌های اولیه انسان در پاسخ به تغییرات محیطی ارائه می‌دهند.

این فسیل‌ها توسط معدنچیان شن و ماسه دریایی در سال ۲۰۱۱ کشف شدند، اما کارشناسان به تازگی سن و گونه آنها را مشخص کرده‌اند که نقطه عطفی مهم در دیرینه‌شناسی انسان است.

هارولد برگویس، باستان‌شناس دانشگاه لیدن هلند که رهبری این تحقیق را بر عهده داشت، گفت: «این دوره با تنوع مورفولوژیکی و تحرک زیاد جمعیت‌های هومینین در منطقه مشخص می‌شود.»

بین ۱۴۰۰۰ تا ۷۰۰۰ سال پیش، ذوب شدن یخچال‌های طبیعی باعث افزایش سطح دریا بیش از ۱۲۰ متر شد و دشت‌های کم‌ارتفاع ساندالند را زیر آب برد.

این کشف در طول استخراج شن و ماسه دریایی در تنگه مادورا آغاز شد، جایی که لایروبی، بقایای فسیل شده را به همراه آورد.

در یک محل احیای زمین در نزدیکی سورابایا، کارگران بیش از ۶۰۰۰ فسیل مهره‌داران را به همراه دو قطعه جمجمه انسان یافتند.

محققان با درک اهمیت آنها، بررسی‌های دقیقی را آغاز کردند و با دقت یافته‌ها را برای مطالعه جمع‌آوری و فهرست‌بندی کردند.

برای درک این کشف، محققان لایه‌های رسوبی محل کشف فسیل‌ها را تجزیه و تحلیل کردند و یک سیستم دره‌ای مدفون از رودخانه باستانی سولو را کشف کردند که زمانی به سمت شرق در سراسر فلات ساندا که اکنون غرق شده است، جریان داشت.

رسوبات دره نشان دهنده یک اکوسیستم رودخانه‌ای پررونق در اواخر پلیستوسن میانی است.

هومو ارکتوس نقطه عطفی بزرگ در تکامل انسان بود. آنها اولین انسان‌های اولیه‌ای بودند که با بدن‌های بلندتر و عضلانی‌تر، پاهای بلندتر و بازوهای کوتاه‌تر، شباهت بیشتری به ما داشتند.

تاریخ‌گذاری رسوبات کلیدی بود. محققان از لومینسانس تحریک‌شده نوری (OSL) روی دانه‌های کوارتز استفاده کردند تا مشخص کنند که رسوبات آخرین بار چه زمانی در معرض نور خورشید قرار گرفته‌اند.

این امر، دره و فسیل‌ها را بین حدود ۱۶۲۰۰۰ تا ۱۱۹۰۰۰ سال پیش، دقیقاً در اواخر دوره پلیستوسن میانی، قرار داد.

دو قطعه جمجمه هومو ارکتوس، یک استخوان پیشانی و یک استخوان آهیانه، با فسیل‌های شناخته‌شده هومو ارکتوس از سایت سامبونگماکان جاوه مقایسه شدند.

این تطابق نزدیک، فسیل‌های تنگه مادورا را به عنوان هومو ارکتوس تأیید کرد و دامنه شناخته شده این گونه را به منطقه اکنون غرق شده ساندالند گسترش داد.

این مکان اکنون به عنوان اولین محل فسیل هومینین زیر آب در ساندالند در نظر گرفته می‌شود.

این تیم همچنین فسیل‌هایی از یک جنس منقرض شده از پستانداران بزرگ گیاهخوار شبیه به فیل‌های مدرن، معروف به استگودون، پیدا کرد.

این موجود می‌توانست تا ۱۳ فوت در شانه برسد و بیش از ۱۰ تن وزن داشته باشد.

دندان‌های آسیای آنها دارای برآمدگی‌های بیشتری نسبت به فیل‌های اولیه اما کمتر از فیل‌های مدرن بود که نشان دهنده یک مرحله تکاملی میانی است.

انواع مختلفی از بقایای گوزن نیز کشف شد، از جمله استخوان‌ها و دندان‌های چندین گونه، که نشان دهنده جمعیت متنوع و سالم گوزن‌ها است.

وجود گوزن‌ها قابل توجه است زیرا آنها شاخص‌های کلیدی محیطی هستند که زمانی وجود داشته است، معمولاً جنگل‌های باز یا علفزارهایی با آب و پوشش گیاهی کافی برای حمایت از چرا و چرای حیوانات.

این گوزن‌ها منبع غذایی مهمی برای شکارچیان، از جمله انسان‌های اولیه، بوده‌اند. فسیل‌های حیوانات بز کوهی مانند، نظریه زیستگاه‌های علفزار را بیشتر تأیید می‌کنند.

این حیوانات معمولاً فضاهای باز را به جنگل‌های انبوه ترجیح می‌دهند، بنابراین فسیل‌های آنها به بازسازی چشم‌انداز باستانی به عنوان علفزارها یا مناطق ساوانا مانند کمک می‌کند.

این مطالعه اولین اثبات مستقیم از حضور اجداد انسان در مناظر ساندالند که اکنون غرق شده است را ارائه می‌دهد و باورهای قبلی در مورد محدودیت‌های جغرافیایی هومو ارکتوس را به چالش می‌کشد.

این مطالعه نقش حیاتی مناظر غرق شده در ردیابی تکامل و مهاجرت انسان در سراسر آسیای جنوب شرقی را برجسته می‌کند.

برگویس و تیمش نشان می‌دهند که چگونه ترکیب روش‌های زمین‌شناسی، باستان‌شناسی و دیرینه‌محیطی می‌تواند فصل‌های گمشده تاریخ بشر را که در زیر دریا پنهان شده‌اند، آشکار کند.

بین ۱۴۰۰۰ تا ۷۰۰۰ سال پیش، ذوب شدن یخچال‌های طبیعی سطح دریاهای جهانی را بیش از ۱۲۰ متر افزایش داد و دشت‌های کم‌ارتفاع ساندالند را زیر آب برد. تمام جوامع مجبور به فرار به داخل خشکی یا به جزایر مرتفع‌تر شدند.

فسیل‌های تنگه مادورا تنها یک قطعه از پازلی هستند که قاره‌ها و هزاره‌ها را در بر می‌گیرد.

منبع: عصر ایران