از جاده هراز تا هانامی ژاپنی

مهلا داریان - همشهری آنلاین :جعبه‌های گیلاس کنار جاده هراز، توجه هر مسافری را که از آن می‌گذشت، به خود جلب می‌کرد. گیلاس‌های درشت و براق که مثل دانه‌های یاقوت در زیر نور آفتاب می‌درخشیدند، همه‌جا در کنار هم چیده شده و هر گوشه‌ای خودروهایی توقف کرده بودند تا این میوه‌های خوشمزه را بخرند. ما هم ایستادیم و جعبه‌ای از این گیلاس‌های بهشتی را خریدیم.

تصمیم گرفتیم که زمان شکوفه‌ها برگردیم و این لحظات زیبا را این بار زیر مخمل سفید رنگ شکوفه‌ها تجربه کنیم.

ایران دنیایی از شکوفه‌های بهاری‌ست، و اردیبهشتِ دل‌انگیز، بی‌اغراق، همان بهشت موعود است.

اردیبهشت، فصلی است که باید آن را جایگزین تابستان در تقویم تعطیلات کرد؛ نه برای فرار از گرما، بلکه برای بازگشت به زندگی. در این ماه، ایران سراسر پوشیده از شکوفه است. از عطر بهارنارنج در کوچه‌پس‌کوچه‌های شیراز تا سفیدی لطیف شکوفه‌های پسته در دامغان و سمنان، و درختان گیلاس که در دامنه‌های شمالی تهران می‌شکفند، همه‌جا نشانی از تولد دوباره طبیعت دارد.

اما هر سال با آمدن بهار، خیلی‌ها بی‌اختیار یاد شکوفه‌های گیلاس ژاپن می‌افتند؛ همان تونل‌های رؤیایی از رنگ صورتی و سفید که مردم در آن‌ها قدم می‌زنند، عکس می‌گیرند و در میان عطر خوش گل‌ها، محو تماشای ریزش آرام و لطیف گلبرگ‌ها می‌شوند. رقص آرام شکوفه‌ها در هوا، چیزی شبیه به یک صحنه عاشقانه‌ست؛ بی‌کلام، آهسته، اما لبریز از احساس.

«هانامی» یا همان جشن شکوفه‌های گیلاس ریشه‌اش به قرن هشتم میلادی برمی‌گردد، زمانی‌که مردم ژاپن باور داشتند خدایان در میان شکوفه‌های درختان فرود می‌آیند. ابتدا این مراسم برای درختان آلو بود، اما بعدها درختان گیلاس یا ساکورا جای آن را گرفتند. شکوفه‌ها نماد ورود الهه کوهستان و آغاز فصل کاشت برنج شدند. هانامی به‌تدریج از آیینی مذهبی به جشنی ملی بدل شد؛ جشنی برای دیدن، بوییدن، نشستن زیر سایه‌های صورتی و سفید و تجربه زیبایی ناپایدار زندگی

اما چرا راه دور برویم؟ همین‌جا، در ایران خودمان، شکوفه‌هایی داریم که شاید باورتان نشود چه تماشایی‌اند. در روستاها و دامنه‌های کوه‌ها، درختان بادام، گیلاس، آلو و سیب، هر بهار با تمام وجود شکوفه می‌زنند و طبیعت را به تابلویی از رنگ و زندگی تبدیل می‌کنند.

درست است که ساکوراهای ژاپنی با آن تونل‌های صورتی‌شان مشهور شده‌اند، اما برای تجربه تماشای رقص شکوفه‌ها، لازم نیست هزاران کیلومتر سفر کنیم. از گیلاس‌های درخشان روستای گیلاس تا درختان بادام رندان، بهار ایرانی هم لبریز از لطافت و زندگی‌ست. اما یادتان باشد، اگر راهی این روستاهای شکوفه‌باران شدید، با طبیعت مهربان باشید. وارد باغ‌های شخصی نشوید، شاخه‌ها را برای عکس‌گرفتن تکان ندهید، و اجازه بدهید این زیبایی لطیف، بی‌صدا و بی‌گزند، برای دیگران هم باقی بماند. شکوفه‌ها قرار نیست فقط در عکس‌ها باشند؛ قرار است در دل ما، به رسم احترام، جا خوش کنند.

اینجا ژاپن نیست؛ روستای گیلاسه

درست همان‌جایی که جاده هراز از هیاهوی شهر فاصله می‌گیرد و پیچ‌وخم‌هایش را به کوه‌ها می‌سپارد، روستایی پنهان شده که انگار از یک رؤیا بیرون آمده، روستای گیلاس. این روستا، نه فقط به‌خاطر نام دلچسبش، بلکه به خاطر طبیعت چشم‌نوازش در فصل بهار، آرام‌آرام به مقصدی تازه برای شکوفه‌گردی اطراف تهران بدل شده‌است.

اولین بار که نام این روستا را شنیدیم، در بازگشت از سفری کوتاه بود. کنار جاده، فروشنده‌هایی با جعبه‌های پر از گیلاس ایستاده بودند. گیلاس‌هایی که مثل دانه‌های یاقوت می‌درخشیدند. کنجکاوی ما را به داخل روستا کشاند. جایی که نه فقط میوه‌هایش، که خود طبیعتش بوی بهشت می‌داد.

روستای گیلاس در بهار غرق در شکوفه است. درختان گیلاس، آلو، سیب و بادام مثل حلقه‌ای سفید و صورتی دور روستا را گرفته‌اند. هر گوشه‌اش، فرصتی برای ثبت یک قاب است. قدم‌زدن در کوچه‌های خاکی روستا، در حالی که باد آرام، شکوفه‌ها را بر دوشت می‌نشاند، تجربه‌ای‌ست که شاید حتی در ژاپن هم نتوانی پیدایش کنی.

اهالی این روستا، با لهجه‌ای شیرین مازندرانی و لبخندهایی گرم، پذیرای مسافران‌اند. بیشترشان باغدارند و در فصل شکوفه، مراقب درخت‌ها هستند تا ثمره‌ی تابستان‌شان حفظ شود. خیلی‌هایشان اجازه نمی‌دهند کسی وارد باغ شخصی شود، اما همین که در حاشیه باغ‌ها قدم بزنی، برای لمس زیبایی کافی‌ست.

این‌جا خبری از اقامتگاه‌های لوکس نیست، اما بارش خیال‌انگیز گلبرگ‌های شکوفه‌ها، صدای زنبورهای عسل که صدایشان سنفونی بهار است، تجربه‌ای‌ست که هر هتل پنج‌ستاره‌ای را به چالش می‌کشد.

شاید بهترین زمان برای بازدید از گیلاس، از نیمه دوم فروردین تا اوایل اردیبهشت باشد. شکوفه‌ها در این زمان در اوج‌اند و هنوز پای گردشگرها زیاد به روستا باز نشده. اگر خواستی بروی، حتماً با کفش مناسب و ذهنی خالی از شتاب برو. گیلاس جایی‌ست که باید آهسته قدم زد، نفس عمیق کشید، و گذاشت طبیعت آرام‌آرام با آدم حرف بزند.

نکات مهم :

موقعیت جغرافیایی: استان مازندران، حوالی جاده هراز، بعد از پلور

فاصله از تهران: حدود ۹۰ کیلومتر – ۱.۵ ساعت با ماشین

زمان مناسب برای دیدن شکوفه‌ها: نیمه فروردین تا هفته اول اردیبهشت

میوه شاخص: گیلاس، آلو، سیب

ویژگی برجسته: طبیعت شکوفه‌باران، چشم‌اندازهای کوهستانی دامنه دماوند، سکوت و آرامش

نکته مهم: باغ‌ها اغلب شخصی هستند، لطفاً وارد نشوید و به شاخه‌ها دست نزنید

اقامت: اقامتگاه بوم‌گردی ندارد – گزینه بهتر: سفر یک روزه

پیشنهاد عکاسی: عکاسی از مسیرهای باریک پوشیده از شکوفه – صبح زود یا غروب