مهاجران در کدام کشورها احساس امنیت ندارند؟

همشهری آنلاین: امنیت یک کشور باعث جذابیت برای مهاجرت دیگران به آن کشور خواهد شد و در مقابل ناامنی باعث می‌شود که برخی کشورها در فهرست بدترین برای مهاجرت قرار گیرند. با نگاهی به گزارش‌ها از جمله گزارشی که اکونومیست به تازگی منتشر کرده، 10 کشور ناامن برای مهاجران در سال 2024 شامل کشورهایی است که در ادامه مورد اشاره قرار خواهند گرفت. البته ناامنی برای مهاجران شاخصه‌های مختلفی را شامل می‌‍شود و از امنیت بهداشتی تا امنیت اقتصادی را در بر می‌گیرد. با کنار هم قرار دادن همه این شاخصه‌ها، 10 کشور نامناسب برای مهاجرت خارجی‌ها بدلیل احساس ناامنی در بخش‌های مختلف اجتماعی، اقتصادی و بهداشتی شامل این کشورهاست:

آفریقای جنوبی: از نظر کیفیت زندگی و بهداشت و درمان دارای استانداردهای پایین و از نظر امنیت، زندگی در آن دشوار توصیف شده است.

هند: دومین کشور نامناسب برای گردشگران از نظر شاخص شادی، سلامت و کیفیت پائین برای یک زندگی امن بویژه برای زنان عنوان گردیده است.

ایتالیا : به گفته مهاجران، بزرگترین مشکل در ایتالیا شرایط ناامنی کار است. از نظر مولفه های اصلی معیارهای کاری (چشم انداز شغلی، حقوق، امنیت شغلی، کار و اوقات فراغت) مهاجران از وضعیت بازار کار ایتالیا ناراضی هستند.

انگلیس: یک مشکل خاص هزینه بالای زندگی و کیفیت پایین مراقبت های بهداشتی است. بسیاری از مهاجران از وضعیت مالی و شرایط زندگی خود در لندن ابراز نارضایتی می کنند، چون وضعیت‌شان تا سال‌ها بلاتکلیف می‌ماند.

هنگ کنگ : زبان و وضعیت مسکن باعث شده تا تازه واردان به این کشور در کنار هزینه زندگی بالا احساس ناامنی برای آینده کنند.

مجارستان: مجارستان از نظر مراقبت‌های بهداشتی و کیفیت کلی زندگی امتیازات پایینی دارد. مهاجران در مجارستان در ارتباط با اهالی این کشور احساس امنیت ندارند.

لهستان : قبل از مهاجرت به لهستان، مهاجران باید مانع زبان را در نظر بگیرند، چون ندانستن زبان لهستانی می تواند مانع مهمی برای ارتباط و سازگاری در این کشور باشد.

مالت: مالت به دلیل کیفیت پایین زندگی گزینه ناامن برای اقامت عنوان شده است. مشکلات مسکن و امور مالی عوامل مهمی است باعث احساس ناامنی برای مهاجران به مالت شده است.

اندونزی : اندونزی از نظر کیفیت زندگی و دسترسی به مراقبت های بهداشتی برای مهاجران امتیاز ضعیفی دارد.

کره جنوبی: ندانستن زبان کره‌ای به عنوان یک مانع در برقراری ارتباط در کره جنوبی و احساس ناامنی مهاجران نسبت به اقامت در این کشور عنوان شده است.