به گزارش خبرگزاری فرانسه آژانس فضایی اروپا مجموعه‌ای از عکس‌های دریاچه آرال در فاصله زمانی اول جولای 2006 تا 6 جولای 2009 را که بوسیله یکی از ماهواره‌های رصدکننده زمین‌اش به نام Envisat برداشته شده بود، منتشر کرد.
دریاچه آرال زمانی چهارمین دریاچه جهان بود، اما اکنون به شاخصی از مصیبت بوم‌شناختی بدل شده است. دریاچه آرال در طول نیم قرن گذشته پس از آنکه رودخانه‌هایی که آن را مشروب می‌کردند، برای آبیاری مزارع پنبه اتحاد شوروی به کار گرفته شدند، در حال کوچک شدن بوده است.
حدود دو دهه قبل دریاجه آرال به دو بخش تقسیم شد، دریاچه کوچک آرال در شما در قزاقستان و دریاچه بزرگ آرال که بین قزاقستان و ازبکستان مشترک است.
دریاچه بزرگ آرال که به شکل نعل اسب است، در سال 2000 به دو قطعه شرقی و غربی تقسیم شد.
سازمان فضایی اروپا در بیانیه‌ای خبری گفت: "قطعه شرقی در فاصله 2006 تا 2009 به طور قابل‌توجهی عقب‌رفت کرده است."
"به نظر می‌رسد که این قطعه 80 درصد آبش را از هنگام برداشتن تصویر در سال 2006 – که در آن زمان قطعه شرقی طولی برابر 150 کیلومتر و عرضی برابر 70 کیلومتر داشته است- از دست داده است."
این بیانیه می‌افزاید انتظار می‌رود دریاچه بزرگ آرال تا سال 2020 کاملا خشک شود.
تلاش‌هایی در حال انجام است که بخش کوچکتر شمالی با ایجاد سد کوک - آرال که بانک جهانی و دولت قزاقستان هزینه آن را تامین می‌کند، نجات داده شود.
هنگامی که این سد در سال 2005 کامل شود، سطح آب در بخش شمالی تا 4 متر بالا خواهد رفت.
خشک شدن دریاچه آرال را برخی از کارشناسان بدترین مصیبت بوم‌شناختی حاصل دست انسان تا به حال می‌دانند، اما این رویداد اثرات شدیدی بر رفاه انسانی هم داشته است.
ماهیگیری و سایر صنایع ساحلی که زمانی در حال شکوفایی بود، نابود شده‌اند. هر سال ده‌ها هزار تن غبار مشحون از نمک از بستر خشک شده این دریاچه به هوا برخاشته‌اند که اغلب آنها با حشره‌کش‌ها آلوده هستند، و بر سلامتی اثر می‌گذارند.
