همشهری آنلاین- بهاره خسروی :زیباترین بخش پخت نذری ایجاد حس همدلی و دوستی است؛ حسی که باعث می‌شود سختی‌های پخت‌وپز و آماده کردن اسباب اولیه آن بین همسایه‌ها، فامیل و دوستان و آشنایان فراموش شود و کدورت‌ها به واسطه قرار گرفتن در مسیر کار گروهی به مهربانی و انعطاف مبدل شود.
در واقع همین نذری پختن به نحوی یک کار اجتماعی محسوب می شد که با مشارکت مردم در آن روحیه نوعدوستی و ترویج حس همدلی، گذشت و نیکوکاری زنده می شد. ماجرای پخت نان نذری بین اهالی محله بریانک به اسم «چنگالی» در آخرین چهارشنبه ماه محرم،به تعریف عزیزخانم، از قدیمی‌های محله، مصداق بارز همین ماجراست
عزیزخانم تعریف می‌کند: «نان چنگالی از خوراکی‌هایی بود که بین اهالی قلعه بریانک طرفدار داشت و خوردن آن را تبرک می‌دانستند. خود من طرز پخت آن را از خانمی که هر سال در آخرین چهارشنبه محرم سفره حضرت ابوالفضل (ع) داشت، یاد گرفتم. قدیم‌ها از چند وقت مانده به روز پخت نان، پسرهایم به همراه چند تا از همسایه برای جمع کردن بوته راهی زمین‌های اطراف قلعه می‌شدند. بعد آتش روشن می‌کردیم و روی آن برای پخت نان ساج می‌گذاشتیم.»
بعد هم همه خانم ها دست به کار می‌شدند و هر کس مسئولیتی را بر عهده می‌گرفت و موقع پخت نان با صلوات و خواندن دعای توسل و زیارت عاشورا نان آماده شد. بسیاری از همسایه‌ها و حاجتمندان از همین نان و به برکت نام ائمه (ع) حاجت می گرفتند و نذر می کردند تا سال بعد خودشان بانی پخت نان شوند. چنین بود که تا سال‌ها در میان اهالی در آخرین چهارشنبه ماه محرم، آتش پخت نذر نان چنگالی روشن بود و مردم برایش صف می‌بستند.»
این نان با شیره انگور، کره، روغن کرمانشاهی، شیر، زعفران و گلاب تهیه و گفته می‌شد که بسیار مقوی و مناسب برای سلامتی است.
نظر شما