کیف به دوش و کتاب به دست به مدرسه می‌آیند

 با معلم و معلمی بزرگ شده‌ام و گمانم خوب یاد گرفته‌ام زحمت‌ها، محبت‌ها، تأثیر بی‌حد و حصر یک معلم و استاد دلسوز و خوب را قدر بدانم. سالگشت شهادت معلم بزرگ آیت‌الله سید مرتضی مطهری است و روز معلم و نیز هفته معلم را هم داریم.

در این روزها قرار است یادمان باشد معلمی که از جان مایه می‌گذارد و بدون توجه به شرایط بد دستمزد، کار و رفاهش، دریای دانش را در وسعت نگاه دانش‌آموز به تصویر می‌کشد، معلم حق‌التدریسی که ماه‌ها حقوق نمی‌گیرد، اما لحظه‌ای از وقتش را به بطالت نمی‌گذراند و معلمی که... همه و همه شایسته ستایشند. آنان که با محبت و عشق‌شان، روح گریزپای دانش‌آموز را به مکتب می‌کشانند تا شهد شیرین علم‌آموزی را گوارای وجودشان  کنند.

معلمی دشوار است، بسیار دشوار؛ چرا که  اگر معلم باشی، با لحظه لحظه رنج و درد، شادی و شور، خواب و آرامش، بیداری و شعور و... دانش‌آموزت همراهی و از آن آگاه.
معلمی، یعنی فداکاری، ایثار. این خاصیت بعضی از شغل‌هاست که بیش از یک شغل‌اند؛ یک شغل صرف.

گرامی داشت روز معلم کاری شایسته است، اما گره زدنش با بعضی چیزها ،نه چندان .
هیچ معلم واقعی دوست ندارد دانش‌آموزش برای قدردانی از او دچار دردسر شود، دردسر خرید...

هیچ معلم حقیقی نمی‌پسندد که کسی فکر کند کار، زحمت و دانش‌‌اش، خریدنی است و آوردن و نیاوردن کادو، کوچکی و بزرگی‌‌اش، می‌تواند روح والای او را تحت تأثیر قرار دهد. یادمان باشد بهترین هدیه برای معلم‌هایمان توجه به دورانی است که می‌گذرانیم، همان که بعضی‌هایشان مدام می‌گویند: یادگیری و نمره خوب، که نشانه یادگیری احتمالاً ؛ بهترین کادوست.

ما روز معلم را در هنگامه‌ای گرامی می‌داریم که دوستان‌مان در گوشه‌هایی از دنیا ، آرزوی رفتن به مدرسه و داشتن معلم را دارند، یا مدت زیادی از رفتن دوباره‌شان به مدرسه و امکان حاضر شدن‌شان در کلاس درس نمی‌گذرد و هر روز هم با دلهره و نگرانی از این که نکند کلاسی در کار نباشد و معلم و مدرسه نیز هم، و با شور و عشق یادگیری تک‌تک و گروهی، صبح زود یا عصرها روانه مدرسه می‌شوند، مثل بچه‌های افغان.

آنها این روزها به مدرسه می‌روند و شهرهای افغانستان- در برخی بیشتر- پر شده از مدرسه‌های عمومی و خصوصی. با وجود مشکل‌های بسیار و سختی‌های پس از جنگ و هنوز درگیری‌های گاه و بی‌گاه. صبح‌ها و عصرها گروه‌های کوچک و بزرگ بچه‌ها را می‌بینی که کیف به دوش و کتاب به دست به مدرسه می‌روند، یا از مدرسه برمی‌گردند. فرقی ندارد کجایی هستی و اهل کدام مملکتی؛ شور نوجوانی در روزهای مدرسه آرامت نمی‌گذارد.