اما با نگاهی به وضعیت موجود به‌خصوص اهداف ترسیم شده در برنامه چهارم توسعه بهتر می‌توان به وضعیت این شبکه در کشور پی برد.
براساس اهداف کمی سند توسعه بخشی فناوری اطلاعات و ارتباطات برنامه چهارم در بخش تلفن همراه موارد زیر باید طی سال‌های برنامه تحقق یابد:
١- افزایش ضریب نفوذ تلفن همراه از ٧و ٤٩ صدم درصد به ٥٠ درصد یا به روز شدن واگذاری تلفن همراه در کل کشور.
٢- افزایش سهم بخش غیردولتی از کل مشترکین تلفن همراه به ٥٠ درصد.
٣- افزایش جاده‌های تحت پوشش از 10هزار کیلومتر به 35هزار کیلومتر.
٤- افزایش میزان موفقیت مکالمات در شبکه تلفن همراه از ٣٥ درصد به ٥٠ درصد.
در اینکه کدام یک از اهداف مذکور تحقق یافته یا نه خود بهتر می‌توانید قضاوت کنید ولی همین را می‌گویم که در سفر اخیری که به استان خراسان داشتم در طول مسیر در بسیاری از نقاط آنتن وجود نداشت. حتی در روستاهای اطراف جاده اصلی در حومه شهرستان‌های استان نیز تلفن‌های همراه هیچ‌یک از اپراتورها آنتن نمی‌داد. پیامک‌های ارسالی نیز با تاخیری طولانی ارسال می‌شد، به‌طوری که گاه اصل خبر یا موضوع کان‌لم‌یکن می‌شد.
در باره موفقیت تماس‌ها نیز به ذکر این جمله بسنده می‌شود که در شهریور امسال حمدون توره، دبیر کل اتحادیه جهانی مخابرات که برای شرکت در چهارمین سمپوزیوم بین‌المللی مخابرات به تهران آمده بود در پاسخ به سؤال یک خبرنگار ایرانی در مورد کیفیت ارتباطات تلفن همراه در ایران گفت: من هم وقتی در ماشین در حال صحبت با تلفن همراه خود بودم، چندین بار تلفن من قطع شد و این اصلا خوب نیست!
او همچنین با غیرقابل‌قبول خواندن قطعی‌های تلفن همراه در ایران افزود: باید کیفیت شبکه ارتباطات سیار به نحوی ارتقا پیدا کند که قطعی‌های تلفن به کمترین مقدار خود کاهش یابد. البته اگر مسئولان مخابرات ایران می‌توانستند به او پاسخ می‌دادند که هنگام رانندگی نباید با تلفن همراه صحبت می‌کرد!
در مورد سایر شاخص‌های تلفن همراه در ایران نیز این نکات گفتنی است که « ایران از لحاظ ضریب رشد تلفن همراه در دنیا رتبه چهارم را دارد و هم‌اکنون ضریب نفوذ تلفن همراه در ایران 46درصد است که از میزان متوسط جهانی ( که 56 درصد است) کمتر است.»از سوی دیگر سرویس‌های مبتنی بر تلفن همراه نیز از اهمیت فراوانی برخوردارهستند؛ سرویس‌هایی مانند GPRS و MMS که امروزه بستری برای تجارت الکترونیک و بانکداری الکترونیک محسوب می‌شوند و به تازگی آن هم در حد بسیار ضعیف و محدود راه‌اندازی شده‌اند، به‌طوری که استفاده از آنها به سادگی میسر نیست. آنچه مسلم است در چشم‌انداز آینده، تلفن همراه می‌تواند در خدمت توسعه ملی قرار گیرد.
این امر از طریق توسعه سرویس‌هایی مانند تلفن همراه تلویزیونی، رونق تجارت از طریق تلفن همراه، گسترش رشته‌های آموزش برنامه نویسی، بازی‌ها و چند رسانه‌ای در تلفن همراه در دانشگاه‌ها و توجه به زیرساخت‌های فناوری اطلاعات در کشور میسر است. با روندی که در پیش داریم چه بسا در پایان برنامه چهارم حتی از کشورهای همجوار نیز در زمینه تلفن همراه عقب‌تر باشیم.
