نشریات و سایت‌های مختلف، این‌روزها در مورد فیلم‌هایی که شانس بیشتری در مراسم اسکار دارند، تحلیل‌های فراوانی را منتشر کرده‌اند.
امسال چند کارگردان محبوب آکادمی فیلم ساخته‌اند: کلینت ایستوود با «گران تورینو»، ران هوارد با «فراست-نیکسون» استیون سودربرگ با«چه» و استفن دالدری با «خواننده» از جمله این فیلمسازان هستند. همچنین شاهد ظهور پدیده‌هایی چون «شوالیه تاریکی» نیز هستیم که باید دید در نهایت چه فیلم‌هایی موفق می‌شوند رضایت‌خاطر اعضای آکادمی را جلب کنند.
شوالیه تاریکی: چند سالی هست که آکادمی، فیلم‌های عظیم و پرخرج را تحویل نگرفته ولی این یکی با همه فیلم‌های پرعظمت این سال‌ها متفاوت است.
عناوین پرفروش‌ترین فیلم سال و بهترین فیلم سال وحتی تاریخ سینما به انتخاب چند سایت، در کنار انبوه ستایش‌هایی که از سوی منتقدان نثار فیلم شد، احتمالا اعضای آکادمی را نیز تحت تاثیر قرار خواهد داد. فیلم در همه رشته‌ها شانس بالایی دارد و از الان می‌توان نامزدی‌اش را در رشته‌های بهترین فیلم، کارگردانی و بهترین بازیگر نقش مکمل قطعی دانست. خیلی‌ها اعتقاد دارند که اسکار نقش مکمل امسال حق هیث‌لجر مرحوم است.
«شوالیه تاریکی» به عنوان محصول پرخرجی که کلی سود برای سازندگانش داشته و اثری هنرمندانه که از کمیک‌استریپ به‌حضیض‌افتاده بت‌من (یادتان باشد که جوئل شوماخر چه بلایی سر این ابرقهرمان آورد) اعاده حیثیت کرده، از شانس‌های جدی اسکار امسال است.
گران تورینو: ایستوود همیشه فیلمساز محترم و قابل بحثی برای آکادمی بوده است. در این سال‌ها به‌ندرت پیش‌آمده که ایستوود فیلمی ساخته باشد و لااقل نامزد دریافت اسکار نشده باشد. 2سال پیش او که با « نامه‌هایی از ایووجیما» در اسکار حضور داشت سرانجام قافیه را به «رفتگان» اسکورسیزی باخت. امسال او «بچه عوضی» را در کن داشت که واکنش منتقدان به آن متفاوت بود و حالا با «گران تورینو» احتمالا بار دیگر در اسکار حاضر خواهد شد.
مثل «عزیز میلیون‌دلاری» باز هم ایستوود خودش در فیلم ظاهر شده است. در «گران تورینو» او نقش پیرمردی را بازی می‌کند که با یک گروه تبهکار آسیایی درگیر می‌شود.
از همین حالا می‌توان فیلم ایستوود را در میان نامزدهای رشته‌های اصلی قرار داد.
چه: حماسه طولانی و سرشار از اعتمادبه‌نفس استیون سودربرگ درباره ارنستو چه گوارا در قالب فیلمی چهارساعت‌ونیمه که قرار است در قالب دو فیلم «آرژانتین» و «چریک» به اکران عمومی درآید.
سودربرگ نام بزرگی است که درباره یک اسطوره همچنان مطرح جهان معاصر، فیلمی بحث‌انگیز ساخته است. دل‌تورو هم در نقش «چه»از شانس‌های مسلم دریافت اسکار بهترین بازیگر است. آکادمی در مورد فیلم‌های سیاسی موضع چندان قابل پیش‌بینی‌ای ندارد. «چه» وقتی در کن به نمایش درآمد واکنش‌های متفاوتی را برانگیخت. سودربرگ سوئدی‌الاصل، دو چهره از خود در هالیوود به نمایش گذاشته است؛ فیلمسازی متفکر که آثار خلاقانه می‌سازد و کارگردانی پولساز که با «اوشن‌ها» نشان می‌دهد به بقای حرفهای در هالیوود نیز اهمیت می‌دهد. «چه» جزو آثار حیثیتی سودربرگ است و موفقیت آن در اسکار چندان دور از انتظار نیست، چون سازنده‌اش قبلا نشان داده که راه و رسم برقراری ارتباط با اعضای آکادمی را خوب می‌داند.
مورد عجیب بنجامین باتن: دیوید فینچر فیلمساز بحث‌‌برانگیز سینمای آمریکا، در سال‌های اخیر نشان داده که هنوز هم با هر فیلمش توانایی غافلگیرکردن مخاطب را دارد. فینچر به عنوان یکی از غیرقابل پیش‌بینی‌ترین کارگردانان شاغل در هالیوود، با «زودیاک» خیلی‌ها را بهت‌زده کرد و ظاهرا این کار را با «مورد عجیب بنجامین باتن» تکرار کرده است. سناریو از روی داستانی از اسکات فیتز جرالد اقتباس شده است. برادپیت در سومین همکاری‌اش با فینچر، نقش مردی را بازی می‌کند که با مرور زمان جوان‌تر می‌شود! کیت بلانشت و تیلدا سوئینتن دیگر بازیگران فیلم هستند.
فراست - نیکسون: براساس نمایشنامه‌ای از پیتر مورگان و درباره گفت‌وگوهای تلویزیونی معروف دیوید فراست با ریچارد نیکسون است که توسط ران هاوارد کارگردانی شده است. هاوارد که چند سالی است سیری نزولی را آغاز کرده، گویا این بار باز هم به روزهای خوش گذشته‌اش بازگشته است. روی موفقیت هاوارد به عنوان کارگردان محبوب اسکار می‌توان حساب باز کرد.
مسیر انقلابی: سام مندس با «زیبای آمریکایی» اوجی را تجربه کرد که گرچه دیگر نتوانست تکرارش کند ولی در همه این سال‌ها فیلم‌های مطرحی را کارگردانی کرد. داستان در دهه 1950 می‌گذرد و لئوناردو دی‌‌کاپریو و کیت وینسلت نیز سال‌ها پس از تایتانیک دوباره با هم همبازی شده‌اند.
وال- ای: انیمیشن ستایش‌شده سال، احتمالا هیچ رقیبی برای دریافت اسکار بهترین انیمیشن نخواهد داشت. فیلم، هم مورد علاقه مردم بوده و هم منتقدان را سر ذوق آورده است؛ اتفاقی که به احتمال قوی در مورد اعضای آکادمی هم تکرار خواهد شد.
خواننده: استفن دالدری که با «ساعت‌ها» خاطره خوشی را در ذهن اسکاری‌ها ثبت کرده، این‌بار فیلمی را کارگردانی کرده که کیت وینسلت در آن نقش یک نازی را ایفا کرده است. دالدری به عنوان فیلمسازی خوش‌ذوق احتمالا حرفهای زیادی برای گفتن خواهد داشت.
