همشهری‌آنلاین - بهروز رسایلی
دوران حضور کارلوس کیروش در فوتبال ایران آنقدر طولانی و پرخبر بود که مطمئنا تا یکی دو دهه همه جانشینان مربی پرتغالی با خود او مقایسه خواهند شد. این شرایط در مورد مارک ویلموتس وجود داشت و حالا داستان دراگان اسکوچیچ هم همین است. از نظر فنی شاید بزرگ‌ترین ویژگی تیم کیروش را بتوان فوتبال دفاعی آن دانست؛ مدافعان سینیور اسمش را می‌گذارند صلابت ساختار تدافعی و منتقدانش از آن به‌عنوان نوعی فوتبال زشت و محافظه‌کارانه یاد می‌کنند. بنابراین مزیت نسبی مربی جانشین کیروش این است که علاوه بر کسب نتایج مطلوب، فوتبال تهاجمی هم ارائه بدهد. خود دراگان اسکوچیچ هم در مصاحبه‌ای که اخیرا با سایت فیفا داشته، روی همین مسئله تأکید کرده و گفته: «ایران پیش از این دفاعی بازی کرد و ما سعی میکنیم در جام‌جهانی عملکرد هجومی‌تری داشته باشیم.» او حتی از شایستگی تیم ملی برای صعود به دور دوم جام‌جهانی هم سخن گفته است. با این حال تحقق هیچ‌کدام از این دو مورد واقعا کار آسانی نیست.
آمار ایران در ۶ بازی آخر جام‌جهانی
تیم ملی ایران در مسابقات جام‌جهانی معمولا با شیوه تدافعی بازی کرده است. اگر به ۲ جام گذشته مراجعه کنیم، صحت این گزاره با داده‌های آماری دقیق‌تری قابل اثبات است. در جام‌جهانی ۲۰۱۴، تیم ملی ایران برابر نیجریه فقط ۳۷ درصد مالکیت توپ داشت و طی ۶۳ درصد از زمان توپ را به تیم حریف سپرد. در کرنرها هم نیجریه ۷ بر ۲ از ایران بهتر عمل کرد. به‌طور کلی این بازی کیفیت بسیار پایینی داشت و همان زمان هم اعتراضات زیادی به آن شد. در بازی با آرژانتین که از نظر تاکتیکی یکی از بهترین نمایش‌های تیم ملی کشورمان را رقم زد، باز هم تیم حریف ۷۷ به ۲۳ بیشتر مالک توپ بود. آرژانتین ۲۱ ضربه به سمت چارچوب داشت و ایران ۴ تا. در مصاف آخر با بوسنی هم همین داستان تکرار شد. آن روز ایران مالکیت توپ را ۳۸ به ۶۲ به تیم حریف باخت و در تعداد شوت‌ها هم ۱۳ به ۷ پایین‌تر از تیم مقابل بودیم. اما برسیم به جام‌جهانی ۲۰۱۸؛ جایی که با وجود نتایج بهتر، شرایط کیفی چندان تغییری نداشت. در بازی با مراکش که یکی از بدترین نمایش‌های تیم ملی در دوران کیروش را دیدیم، رقیب آفریقایی ۶۴ به ۳۶ در بحث مالکیت توپ از ما بهتر بود. آنها ۱۳ ضربه به سمت چارچوب داشتند و ایران فقط ۹ تا، این تیم ۵ کرنر ارسال کرد و ایران فقط ۲ تا. در بازی با اسپانیا تیم ملی ایران از تدافعی‌ترین ورژن خود رونمایی کرد. آن روز ۷۸ درصد از مالکیت توپ در اختیار اسپانیا بود و فقط ۲۲ درصد برای ایران باقی ماند. اسپانیا ۵ شوت داخل چارچوب داشت و ایران هیچی، اسپانیا ۶ کرنر داشت و ایران ۲ تا. شاید به‌نظر برسد تیم ملی در بازی با پرتغال هجومی‌تر بازی کرد، چرا که ما تا آخرین لحظه شانس صعود داشتیم، اما اینطور نیست. در آن مسابقه شاگردان کیروش ۳۳ درصد مالک توپ بودند و پرتغال ۶۷ درصد، تیم حریف ۱۴ بار برای گلزنی تلاش کرد و ایران ۸ بار، پرتغال ۶۱۴ بار پاس داد و ایران تنها ۲۱۱ بار...
از قرعه غافل نشو
وقتی ما حتی برابر مراکش و نیجریه هم تیم برتر زمین نبوده‌ایم و هجومی بازی نکرده‌ایم، این مسئله نشان می‌دهد تیم کشورمان در جام‌جهانی ۲۰۲۲ نیز کار سختی برای ارائه فوتبال تهاجمی دارد. با تمام این تفاسیر از اهمیت قرعه‌کشی نباید غافل شد. طبیعتا در مصاف با تیم‌هایی مثل آلمان یا فرانسه مجال چندانی برای حمله کردن باقی نمی‌ماند. با این حال اگر با تیمهای مناسب‌تری هم‌گروه شویم و مخصوصا رقیب سیددومی تیم ملی کشورمان کمی آسان‌تر باشد، می‌توان امیدوار بود تیم ملی به یمن تجاربی که از قبل اندوخته است، با اعتمادبه‌نفس بالاتری به میدان برود و از حمله به رقبا نهراسد.
امتیاز ویژه؛ مهاجمان باکیفیت
در این مبحث از یک نکته هم نباید غافل شد؛ اینکه تیم ملی ایران هم‌اکنون مهاجمان و هافبک‌های باکیفیتی دارد که تجربه حضور در فوتبال اروپا را هم دارند. از مهدی طارمی و سردار آزمون تا امثال کریم انصاری‌فرد، علی قلی‌زاده، علیرضا جهانبخش، سامان قدوس و... همگی از کیفیت قابل اتکایی بهره می‌برند. نمایش اغلب این بازیکنان در دوران اسکوچیچ بهتر شده، هرچند رقبایی که تا امروز با آنها بازی کرده‌ایم قابل مقایسه با حریفان کشورمان در جام‌جهانی نیستند. سرانجام باید منتظر ماند و دید مربی کروات می‌تواند از این سرمایه استفاده کند یا نه.
نظر شما