در «دیوار» به نوعی نقش دختر جوان جنوب شهری را با اجرایی همچنان پذیرفتنی تداوم بخشیده و در «همیشه پای یک زن در میان است» یکی از بازی‌های خوب فیلم را ارائه داده است. اینها همزمان شده با انتشار خبر بازی‌اش در «مجموعه دروغ‌ها» ساخته ریدلی اسکات، تا او خبرسازترین چهره سینمای ایران در روزهای اخیر باشد.
چه کسی فکرش را می‌کرد، روزی بازیگری ایرانی در فیلمی به‌کارگردانی ریدلی اسکات و در کنار دی‌کاپریو و راسل‌کرو بازی کند؟! علامت تعجب وقتی مضاعف می‌شود که این بازیگر زن باشد.
گلشیفته فراهانی سال گذشته در فیلم هالیوودی «مجموعه دروغ‌ها» بازی کرد تا پس از همایون ارشادی که در «بادبادک‌باز» ایفای نقش کرده بود، دومین بازیگر سینمای ایران باشد که در سال‌های اخیر امکان حضور در هالیوود را یافته است.رؤیای جهانی شدن، از سال‌ها پیش برای بازیگران ایرانی وجود داشته است.
از بازیگر پرکار دهه 40 که در محصول مشترک‌ها بازی کرد تا بازیگری که هنوز هم خیلی او را بدون جایگزین می‌دانستند ولی در آن‌سوی آب‌ها چیزی جز نقش‌های فرعی و بی‌اهمیت در انتظارش نبود، حتی اگر بازی اش مقابل آنتونی کوئین در یک محصول مشترک، چشمگیر و تماشایی بود ولی قواعد بازی هالیوود، نقش‌های حقیرانه‌ای را برایش درنظر گرفت.
پارسال وقتی همایون ارشادی در «بادبادک‌باز» حضور یافت خیلی‌‌ها آن را به حساب ویژگی‌های فیلم و کاراکتر گذاشتند و اینکه امکان تکرار چنین موفقیتی ساده نیست. حالا گلشیفته فراهانی جلوی دوربین ریدلی اسکات رفته است.
انتشار تصویر فراهانی با همان ظاهر همیشگی‌اش در کنار لئوناردو دی‌کاپریو در رسانه‌ها، واکنش‌های متفاوتی را به‌همراه داشت، از شایعه توقف نمایش «دیوار» و «همیشه پای یک زن در میان است» (که خیلی زود تکذیب شد) تا خبری که روی خروجی خبرگزاری جمهوری اسلامی قرار گرفت: «گفته می‌شود گلشیفته فراهانی ممنوع‌الخروج شده است.»
گلشیفته فراهانی که در طول بیش از یک دهه حضور در سطح اول سینمای ایران، هرگز بازیگری جنجالی نبود، در این یک هفته، به‌اندازه این ده سال ناخواسته موجب جنجال و حاشیه شد.نکته جالب توجه اینکه او برای بازی در فیلمی توانست در هالیوود حضور یابد که در این‌جا امکان نمایش نیافته است. جیم جارموش بازی‌اش را در «نیوه‌مانگ» پسندید و او را به ریدلی اسکات توصیه کرد. گلشیفته اما آیا می‌تواند بازیگر جهانی سینمای ما شود؟
پاسخ به این سؤال اصلاً کار ساده‌ای نیست و ماجرا هم ربط چندانی به توانایی و استعداد ندارد. سال‌هاست سینمای ایران با حضور در جشنواره‌های بین‌المللی، جهانی شدن را تجربه کرده است، خیلی از این موفقیت‌ها را همه‌مان می‌دانیم که تا چه اندازه غیرواقعی و کاذب بوده‌اند... در روزگار افول سینمای جشنواره‌ای ایران، شاید بشود سودای جهانی شدن را از مجرایی دیگر تجربه کرد.
