به گزارش همشهری آنلاین به نقل از پایگاه خبری شهر، محمد سالاری ادامه داد: «سال‌ها نگاه حاکم بر شهر تهران صرفاً درآمدزایی از بستر کالبدی آن به هر شیوه و به هر قیمتی و در تقابل جدی با کیفیت، معنا، محتوا و هویت زندگی انسان‌ها بود اما بر خلاف گذشته، مدیریت شهری دوره پنجم مبتنی بر برنامه جریان اصلاح‌طلب بر اساس اصل توقف چرخه باطل شهرفروشی و توجه به گفتمان حقوق عمومی، تمام توجه خود را بر بازطراحی ساختارها و فرآیندهای موجود معطوف کرد.»
او ادامه داد: «مدیریت شهری دوره پنجم تمام اهتمام خود را بر باز طراحی ساختارها و فرآیندهای موجود به نحوی که بیشترین سطح مشارکت‌پذیری، شفافیت و تمرکززدایی را حاکم کند قرار داد. علی‌رغم بحران‌های مالی فراروی این دوره اعم از بحران‌های ناشی از فضای تحریم‌های ظالمانه، بدهی‌های معادل بودجه چند سال مدیریت شهری که به ارث رسیده بود و پیشخور شدن املاک و اراضی ارزشمند در گذشته و نیز پیش‌فروش ظرفیت‌های طرح تفصیلی شهر تهران، شورا و شهرداری توانست تصمیم‌گیری‌های خود را به سمت حقوق عمومی و کیفیت زندگی، طراحی و برنامه‌ریزی و در بسیاری از حوزه‌ها معطوف و بسیاری از طرح‌ها را در این زمینه اجرا کرد.»
سالاری، فقدان چارچوب و برنامه ای برای اقتصاد شهر، نبود تعریف درآمدهای پایدار قانونی برای شهرها، خودکفا اعلام کردن کلانشهرها بدون پیش‌بینی شیوه صحیح کسب درآمد و تاخیر در تصویب و ابلاغ طرح‌های توسعه شهری را از عوامل توسل مدیریت‌های شهری به درآمدزایی از هر شیوه‌ای عنوان کرد.
احمدی‌نژاد ۲ میلیون جمعیت به تهران اضافه کرد
سالاری درباره تدوین طرح‌های جامع و تفصیلی تحت تاثیر درآمدزایی به جای توجه به کیفیت در مدیریت‌های شهری گذشته، گفت: «در دوره گذشته که مغایرت‌های طرح تفصیلی و طرح جامع را بررسی می‌کردیم، احمدی‌نژاد در آخرین جلسه شورای عالی شهرسازی و معماری درباره طرح تفصیلی شهر تهران، دو میلیون نفر جمعیت را به شهر تهران اضافه و اجازه بارگذاری در باغات انبوه کن، فرحزاد و سوهانک را صادر می‌کند.»
این عضو شورای شهر تهران خاطرنشان کرد: «در همان دوران همه اراضی و املاک زمین شهری در کل مناطق که قرار بود برای سرانه‌های خدماتی استفاده شود و کاربری لکه سفید داشت نیز تبدیل به پهنه M و R برای فروش شد.»
سالاری با اشاره به تداوم برج‌سازی در منطقه ۲۲ در سند طرح تفصیلی منطقه، بیان کرد: «در طرح تفصیلی یکپارچه سال ۹۱، بندی به نام ۲۹-۱۶ اضافه می‌شود، این در حالی است که قرار بود با ابلاغ طرح تفصیلی، تمام مصوبات گذشته و بخشنامه‌ها لغو شود و مردم به‌صورت شفاف در سامانه شهرسازی حقوق مکتسبه را ببینند؛ اما با آمدن بند ۲۹-۱۶، بلندمرتبه‌سازی بالای ۲۱ طبقه تمدید شد و هیچ گروهی از نخبگان، کارشناسان، جامعه مدنی، شوراییان، دولت و نهادهای نظارتی اعتراضی نکردند، چراکه تمام استراتژی به سمت شهرفروشی و ساخت و سودآوری رفته بود.»
رکورد صدور پروانه در سال‌های ۸۹ تا ۹۲
او با اشاره به بارگذاری‌های انبوه در عرصه‌های عمومی و پادگان‌ها برای درآمدزایی در دوره‌های گذشته مدیریت شهری، گفت: «استفاده از تاخیر در ابلاغ طرح تفصیلی برای درآمدزایی و رکوردزنی در صدور پروانه در سال‌های ۸۹ تا ۹۲ گام دیگری برای شهرفروشی بود که در این بازه زمانی بیش از ۳۰ هزار پروانه ساختمانی صادر شد. این در حالی است که این عدد، اکنون در سال ۹۹ به کمتر از ۱۰ هزار پروانه رسیده است و این یعنی در همین سال‌ها و قبل از ابلاغ طرح تفصیلی بین ۱۶ تا ۱۹ میلیون مترمربع بارگذاری انجام می‌شود و باید گفت حتی از ابلاغ هم به عنوان ابزاری برای درآمدزایی و شهرفروشی استفاده کردند.»
سوداگری، عامل تشدیدکننده شهرفروشی
رئیس کمیسیون شهرسازی و عماری شورای شهر تهران، سوداگری در دوره‌های گذشته مدیریت شهری را تشدیدکننده شهرفروشی دانست و گفت: «این چرخه برای ذینفعان و اقلیت شهر، دولت، نهادهای حاکمیتی، بنگاه‌های اقتصادی و بانک‌ها جذاب و زمینه برای ورود آنها به حوزه شهرسازی فراهم و موجب برهم خوردن نظام عرضه و تقاضا در حوزه مسکن می‌شود. بانک‌ها به‌جای آنکه پول‌های مردم را برای توسعه کشور به‌کار ببندند، این سرمایه را به حوزه شهرسازی می‌آورند. جایگزینی روابط و منافع شخصی به جای ضابطه‌گرایی در تصمیم‌گیری‌ها بخش دیگری از این حلقه است، چراکه در این شرایط شهرداری‌ها به مرکز قدرت تبدیل می‌شوند که تمام کشور به آن نیاز دارد.»
کاهش سرانه‌های خدماتی و تنزل کیفیت زندگی
سالاری با اشاره به رویکرد گذشته تصریح کرد: «بر خلاف تصورات، به یکباره مردم شهرها متوجه می‌شوند که این رویکرد علی‌رغم جذابیتی که داشته، ایجاد اشتغال کرده، بنگاه‌های اقتصادی و صنعت مسکن و صنایع وابسته را فعال کرده، اما تبعات سوئی را به همراه داشته است.»
به گفته عضو شورای شهر تهران، کاهش سرانه‌های خدماتی و تنزل کیفیت زندگی، از بین رفتن درختان و میراث طبیعی شهر، از بین رفتن قنات‌ها و میراث تاریخی، از بین رفتن عرصه‌های عمومی، از دست دادن دارایی‌های پایدار شهر و بدهکار شدن شهرداری، افزایش ترافیک علی‌رغم ایجاد بزرگراه‌های شهری و افزایش آلودگی هوا از پیامدهای شهرفروشی بوده است. ضمن اینکه، غالب شدن خودرو محوری بر انسان‌محوری، عدم توجه به ایمنی شهری و ساختمان‌های آنها، ساخت ۱۲ هزار و ۵۰۰ ساختمان روی گسل که البته همه آنها پرخطر نیستند، از تبعات رویکردهای دوره‌های گذشته مدیریت شهری تهران بوده است.»
نظر شما