به‌طوری‌که جهانیان از طریق دوربین‌های تلویزیونی شاهد گردوخاک ناشی از انهدام آن بودند اما در پس این گردوخاک به‌نظر می‌رسید قطار اعتمادسازی بین کره‌شمالی و آمریکا مجددا به حرکت درآمده باشد.
حال سؤالی که مطرح است اینکه آیا واقعا قطار سریع اعتمادسازی بین کره‌شمالی با آمریکا، ژاپن و کره‌جنوبی ایجاد شده است یا اینکه حرکت شروع شده بیش از حد احتیاط‌آمیز است؟
تجربه و سابقه موجود در تعامل کره‌شمالی با این ۳ کشور به‌ویژه آمریکا از مقطع امضای توافقنامه ۱۹۹۴ ژنو تاکنون نشان می‌دهد در پاسخ به این سؤال باید احتیاط کرد و فرض‌های مختلف را در نظر داشت، چراکه قطار اعتمادسازی بین آمریکا و کره‌شمالی بارها از حرکت باز ایستاده یا از ریل خارج شده است.
اما باوجود این نکات باتوجه به برخی داده‌های موجود به‌نظر می‌رسد حرکت قطار اعتمادسازی شروع شده اما محتاطانه است.
انهدام برج خنک‌کننده راکتور اتمی یونگ‌بیون و ارائه گزارش ۶۰ صفحه‌ای از سابقه فعالیت هسته‌ای کره‌شمالی به چین ازجمله داده‌های اعتمادساز هستند اما اینکه انهدام برج خنک‌کننده راکتوری که مدتی تعطیل بوده است و ارزشی ندارد، موضوعی است که نشان می‌دهد این اعتمادسازی با شبهاتی همراه است؛
چنان‌که ژاپن صراحتا بدبینی خود را نسبت به این مسئله ابراز داشته و تنها تخریب برج خنک‌کننده را دلیل کافی برای حسن‌نیت پیونگ‌یانگ نمی‌داند.
از طرف دیگر هرچند آمریکا قول داده است ضمن لغو تحریم‌های کره‌شمالی ظرف 45روز، نام این کشور را از فهرست کشورهای حامی تروریسم خارج کند، اما اینکه واشنگتن در عمل تا چه میزان به تعهداتش پایبند باشد، موضوعی است که به‌نظر می‌رسد مقامات کره‌شمالی نسبت به آن تردید دارند.
مقامات پیونگ‌یانگ باتوجه به بهانه‌جویی آمریکا در سال ۲۰۰۳ که منجر به لغو توافقنامه ژنو شد و طی آن طرفین یکدیگر را به پایبند نبودن به توافقات متهم می‌کردند به وعده‌های آمریکا شک دارند؛
خصوصا اینکه در آن فاصله باوجود نصب دوربین‌های کنترل آژانس و همکاری کره‌شمالی طرف‌های توافق با پیونگ‌یانگ نه سوخت مجانی در اختیار کره‌شمالی گذاشتند و نه به ساخت راکتور آب سبک دست زدند.
درواقع همین خلف وعده‌ها سبب روی آوردن مجدد کره‌شمالی به فعالیت هسته‌ای و اخراج کارکنان آژانس شد تا جایی‌که پیونگ‌یانگ با حرکتی غیرقابل انتظار غرب در سال 2006 دست به آزمایش هسته‌ای زد.
بدین‌ترتیب ملاحظه می‌شود که گزاره‌های بی‌اعتمادی نیز همچنان جدی هستند اما باوجود این، ظاهرا کره‌شمالی قدمی در راه اعتمادسازی برداشته است.
شاید یکی از علل آن بومی شدن دانش هسته‌ای در این کشور باشد که به‌موجب آن برخلاف تصور واشنگتن مقامات کره‌شمالی را به این جمع‌بندی رسانده است که با انهدام برج خنک‌کننده چیزی را از دست نخواهند داد.
موضوع دیگر در بحث اعتمادسازی محتاطانه، تردید آمریکا، ژاپن و کره‌جنوبی نسبت به میزان پلوتونیوم ذخیره شده در کره‌شمالی است که درباره ۵۰ یا ۳۰ کیلو بودن آن اختلاف‌نظر وجود دارد. ژاپن، کره‌جنوبی و آمریکا معتقدند کره‌شمالی پلوتونیوم لازم برای تولید ۸ بمب اتمی را داراست که این مسئله نیز یکی دیگر از پیچیدگی‌های حرکت شروع شده اخیر بین کره‌شمالی و آمریکاست.
اما صرف‌نظر از این نکات گزاره دیگر اینکه کره‌شمالی باتوجه به نوع تعامل آمریکا با کشور لیبی پس از تصمیم قذافی به تحویل مدارک و تجهیزات هسته‌ای به آمریکا همچنان نگران پیاده شدن چنین مدلی نسبت به خود است به‌خصوص اینکه هنوز نیروهای آمریکا در شبه‌جزیره کره استقرار دارند و پروازهای جاسوسی آمریکا بر فراز کره‌شمالی استمرار دارد.
با این ملاحظات است که می‌توان نتیجه گرفت قطار اعتمادسازی هرچند به راه افتاده است اما این اعتمادسازی با احتیاط بیش از حد طرفین همراه است.
